#255 Avondschemering

Er lijkt geen eind te komen aan de avondschemering. De zonnewende is vandaag alweer vier weken geleden, maar het blijft nog lang licht. De zwarte toetsen van de piano lijken door schaduw in elkaar over te lopen, maar de witte zijn nog individueel herkenbaar. Ik moet mezelf dwingen ze niet te tellen. Ik weet allang dat het er tweeënvijftig zijn. Op de pianokruk ligt het voetbalshirt van de oudste, achteloos weggesmeten. Onder de piano ligt een kartonnen koker uit het hart van een rol aluminiumfolie, door de jongste gebruikt als verrekijker-net-alsof. Ik tel de toetsen toch. Tweeënvijftig. Twee keer vierentwintig en vier. Boven de piano hangt een pentekening uit Rome waar ik al in geen jaren meer bewust naar gekeken heb. De afbeelding is van het Piazza Navona, de fontein van de rivieren. In de late avondschemering is er niet meer dan de suggestie van een vorm in te herkennen, maar ik weet waar ik naar kijk. De plek waar ik voor het eerst Claudia’s hand vasthield, achtentwintig jaar geleden. Onwennig nog en met vlinders in onze buik. De jaren zijn voorbij gevlogen. Deze schemering lijkt trager te gaan dan al die jaren samen en de jaren daarna. Maar als mijn blik terug daalt naar de piano blijken de witte toetsen toch ook al samen te smelten in de vallende duisternis. Ik kan ze niet meer tellen. Dat is ook niet nodig. Zelfs nu nog zou ik de centrale C feilloos kunnen vinden. Ik zou zelfs in het donker kunnen spelen. Voor en na het overlijden van de middelste heb ik zo vaak “mag ik dan bij jou” gespeeld dat de akkoorden in mijn spiergeheugen zitten. Ik kijk weer omhoog. De tekening is niet meer te onderscheiden van de donkere muur. De nacht is officieel gevallen.