Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#233 - Kleine misleidingen

13 februari 2019 - 12:24
Het zonlicht dat door het raam naar binnenvalt, is al een paar centimeter langs zijn arm omhoog geslopen. Ayco ligt naast hem, naakt met haar ogen dicht. “Je moet één ding weten,” zegt hij, “Als je ooit zegt dat je verliefd op me bent, zal ik doen alsof ik het niet hoor.” Ze zwijgt. Slaapt ze, of doet ze maar alsof? Wacht ze op meer uitleg? Hij weet het niet. “Want ik hou van mijn vrouw,” gaat hij verder, “en ik kan maar van één iemand echt houden. Wat ik voor jou voel, kan dus geen liefde zijn.” Haar zwijgen lijkt nu meer en meer op een stil protest. Alsof ze door heeft dat hij niet wil toegeven wat hij werkelijk voor haar voelt. “Het zijn gevoelens,” zo besluit hij, “maar ik noem het geen verliefdheid. Ik weet niet of er wel een naam voor bestaat.” Een half uur later staan ze elk om beurt onder de douche en doen ze hun kleren weer aan. Zoals gewoonlijk verlaat hij als eerste het hotel. Ayco volgt even later. Tot haar verbazing staat hij haar aan de bushalte op te wachten met een boeket bloemen. “Ik zal je missen!” zegt hij, “Het kan me niet schelen als mensen ons hier zien staan. Ik wou je deze ruiker geven, zodat je me niet vergeet in Berlijn.” “Ik ben maar een weekje weg,” antwoordt Ayco op een toon van wat-krijgen-we-nu? “Ik weet het, maar toch zal ik je missen,” probeert hij haar te overtuigen. Ayco neemt de bloemen aan. Haar minnaar kust haar, voor het eerst in het openbaar. Die eerste publieke kus had een mijlpaal kunnen zijn in hun relatie, maar Ayco merkt dat hij het niet laten kan schichtig in het rond te kijken: Heeft iemand ons gezien? Weg is meteen alle romantiek; zijn ogen vertellen wat hij met bloemen probeert te verhullen. Zijn vorige affaire was wekenlang voorpaginanieuws in de roddelpers. Zijn huwelijk ging er net niet aan kapot. Eénmaal gebeten, tweemaal schuw! Een vluchtige kus aan een afgelegen bushalte is het grootste risico dat hij met Ayco durft te nemen. Hij zwaait haar na wanneer de bus vertrekt. Ayco ziet hoe hij naar zijn telefoon grijpt net voor zij uit zijn zicht verdwijnt. Een tel later hoort ze een bliep. Facebook Messenger: “Kan niet wachten tot je terug in mijn armen ligt.” Ze stuurt een berichtje terug: “Low battery; kan nu niet verder met je praten.” Ayco zet haar telefoon op vliegtuigstand om haar leugentje geloofwaardig te maken. Hij had drie maanden eerder een grijze receptie kleur gegeven door met haar te flirten. Ze hadden stiekem Facebook-profielen uitgewisseld. Die nacht scrolde ze gretig door het opwindende privé-profiel van de Bekende Vlaming. Vanuit de veilige geborgenheid van haar bed gaf ze toe aan de verleiding hem een stout berichtje te sturen. Hij beantwoordde het meteen met de boodschap: “Ik denk ook aan jou.” De volgende dag waren ze elkaar nog berichtjes aan het sturen toen hij zijn move maakte: “Roses are red, lilies are white. I want you in bed, and please you tonight.” Dat werd hun eerste hotelafspraakje. De bus rijdt van halte tot halte op een lijn zonder terminus. Een busrit als metafoor voor de liefde in tijden van social media en dating apps. “Waar leidt dit naartoe, Ayco?” denkt Ayco bij zichzelf, “Dit kan je echte leven niet zijn. Je maakt een selectie van de foto’s die je deelt. Als curator van je bestaan serveer je enkel de leukste snapshots uit je leven als hapklare berichtjes op je online profiel. Je liegt niet; je redigeert. Hoe je je werkelijk voelt, wordt met een smiley gemaskeerd. Het zijn kleine misleidingen, waardoor niemand de echte Ayco kent.” Ayco zet haar telefoon uit vliegtuigstand. Ze zoekt zijn profiel op. Ze heeft haar besluit gemaakt. Bij de volgende halte stapt ze uit. Vastberaden drukt ze op “Unfriend.”

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
13 februari 2019 - 13:31
Mooi geschreven, Bruno. Het lot van 'the other women'. Ik zou de laatste zin weglaten, die kan de lezer zelf invullen. Of anders de laatste zin iets poëtischer verwoorden, met de bloemen als onderwerp. Deze zin leest erg lastig en die zou ik uit elkaar halen en er twee zinnen van maken. Ze zwijgt, en hij weet niet of ze slaapt en hem niet hoort, of ze doet alsof ze slaapt, of gewoon, of ze wacht tot hij uitlegt waarom hij doof zal blijven voor elk woord van liefde. gr. Nynke

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
13 februari 2019 - 13:35
Mooi geschreven, Bruno. Het lot van 'the other women'. Ik zou de laatste zin weglaten, die kan de lezer zelf invullen. Of anders de laatste zin iets poëtischer verwoorden, met de bloemen als onderwerp. Deze zin leest erg lastig en die zou ik uit elkaar halen en er twee zinnen van maken. Ze zwijgt, en hij weet niet of ze slaapt en hem niet hoort, of ze doet alsof ze slaapt, of gewoon, of ze wacht tot hij uitlegt waarom hij doof zal blijven voor elk woord van liefde. gr. Nynke
Ik ben nog aan het redigeren. Wat het einde betreft: ik was niet tevreden met mijn eerste versies, en ondertussen is de metafoor doorgetrokken in de zin dat ze de BV als voorlaatste halte in haar liefdesleven beschouwt. De bloemen laat ze achter als een soort offer aan de god der liefde in de hoop dat die haar de ware bezorgt. Ik wil dat natuurlijk niet zo letterlijk zeggen, dus ben ik nog aan het kauwen op de tekst. Misschien moet ik het even laten rusten en eerst nog eens kijken naar die zin in het begin die zo lastig leest.

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
13 februari 2019 - 13:48
Ondertussen is de metafoor doorgetrokken in de zin dat ze de BV als voorlaatste halte in haar liefdesleven beschouwt. De bloemen laat ze achter als een soort offer aan de god der liefde in de hoop dat die haar de ware bezorgt. Ik wil dat natuurlijk niet zo letterlijk zeggen, dus ben ik nog aan het kauwen op de tekst.
Ik heb er voorlopig dit van gemaakt: Zijn bloemen offert ze op de bank van de terminus. Maar het zou kunnen dat ik uiteindelijk je initiële suggestie volg en die zin gewoon laat vallen.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 februari 2019 - 14:19
Ik denk inderdaad dat het achterlaten van de bloemen niet uitgesproken hoeft te worden, het einde is nu sterk zoals het er staat. Ayco kiest voor liefde ipv meer vluchtig 'geluk'. Wellicht kan haar overpeinzing daarvoor iets compacter, iets scherper? De zin 'Je denkt geen twee keer na over wat je zegt en wat je verzwijgt' vind ik daarin vooral ongelukkig; dat doet ze immers wel. Een mooi, menselijk verhaal. Ik twijfel of je aan een bushalte kunt wachten (ik zou zeggen: bij).

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
14 februari 2019 - 19:28
Ik denk inderdaad dat het achterlaten van de bloemen niet uitgesproken hoeft te worden, het einde is nu sterk zoals het er staat. Ayco kiest voor liefde ipv meer vluchtig 'geluk'.
Ik had de laatste zin inderdaad al geschrapt. Schrappen is soms moeilijker dan schrijven, ook hier:
Wellicht kan haar overpeinzing daarvoor iets compacter, iets scherper? De zin 'Je denkt geen twee keer na over wat je zegt en wat je verzwijgt' vind ik daarin vooral ongelukkig; dat doet ze immers wel.
Soms schrijf ik een verhaal van begin tot eind. Soms zit ik met een idee, en dan schrijf ik verschillende fragmenten die ik dan in elkaar puzzel. "Kleine misleidingen" is er eentje van die laatste soort. De beginscène had ik eerst. Ik zat met een idee van mensen die zichzelf misleiden, en andere mensen meenemen in die misleiding. De stap naar social media was klein. De monologue intérieur van Ayco was het tweede stukje dat ik schreef nadat ik de titel koos. Dat stukje is speciaal rond de titel opgebouwd. Ik denk dat dit wel vaker voorkomt bij schrijvers, maar toen ik het net geschreven had, kon ik er niet met een frisse, kritische blik naar kijken. Nu ik je opmerking lees en er even stil bij sta, weet ik niet meer wat ik met die zin bedoelde. Ze is niet alleen overbodig, maar ze klopt ook niet. Ik heb ze geschrapt. Dat was een nuttige opmerking.
Een mooi, menselijk verhaal.
Bedankt voor het mooie compliment. [quote-schrijvenmaar]Ik twijfel of je aan een bushalte kunt wachten (ik zou zeggen: bij).[/quote] Het kan allebei: Ik citeer: Vraag: Wat is juist: Ik heb een uur bij de bushalte staan wachten of Ik heb een uur aan de bushalte staan wachten? Antwoord: Aan de bushalte is standaardtaal in België; bij de bushalte is standaardtaal in het hele taalgebied. Ik weet dat ik nogal kribbig reageer op de manier waarop de vorige schrijfcoach zich uitlaat over het Vlaams ("het is natuurlijk helemaal prima dat jij geen concessie wilt doen in het gebruik van taal die alleen in Vlaanderen gangbaar is. Alleen zie ik dan dus echt geen toekomst voor mezelf weggelegd in het geven van feedback waar jij veel aan hebt. Dus zal mijn eventuele feedback op jouw teksten in de toekomst vrij oppervlakkig van aard zijn."). De Carmiggelt-opdracht was eigenlijk best smerig omdat wij in België Carmiggelt minder goed kennen dan zijn Vlaamse tegenhangers Jos Ghysen (bekend van "Het Schurend Scharniertje") en Louis Verbeeck. Het was bij de vorige opdracht leuker geweest als we de keuze hadden gehad: Carmiggelt of Ghysen. Ik was dus blij om na de zeer "Hollandse" opdracht eens een opdracht te krijgen die zich in België afspeelde. Het boeket wordt immers gevonden op Vlaams grondgebied (de bushalte van Brussels Airport bevindt zich in Zaventem). Ik gebruikte "aan de bushalte" opzettelijk om te volharden in mijn Vlaamse boosheid tegenover de taaldiscriminatie die ik hier bij bepaalde mensen ervaar :D

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 februari 2019 - 21:00
Bruno, idd menselijk verhaal over een bijzit die de tweede viool moet zijn, die nooit eerste zal worden. Maar ja, wat is nooit? Goede tips hierboven al gehad lees ik. Fijne avond.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 februari 2019 - 22:01
ik had al zo'n vermoeden dat het een vlaamsisme was; die botsen vaak met mijn taalgevoel. Uiteraard mag jij zo Vlaams schrijven als je wilt, maar als je een Italiaan pizza serveert, zal je hem ook niet kwalijk nemen dat hij denkt dat die van zijn mama beter is, al is de jouwe nog zo goed. Sommige schrijfcoaches gaan over inhoud, sommige gaan voor de aai over de bol, een enkeling gaat in detail in op taalgebruik, en als die enkeling toevallig geen Vlaams kan smaken, dan kunnen jullie eindeloos bakkeleien, of inderdaad besluiten dat je elkaar niet zoveel te zeggen hebben. Er was niets smerigs aan de Carmiggelt opdracht; het leeuwendeel van de Nederlandse sollers zal hem ook niet goed kennen, omdat hij van voor hun tijd was. Er zijn tal van schrijfopdrachten waarbij men zich moet inleven in een persoon of situatie die hem totaal onbekend is. Dat is de uitdaging ervan. Schrijf jouw persoonlijke stijl met overtuiging, maar heb er vrede mee dat op dit forum iedereen er zijn mening over mag geven. Je hoeft die mening namelijk niet te delen.

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
15 februari 2019 - 9:32
Er was niets smerigs aan de Carmiggelt opdracht; het leeuwendeel van de Nederlandse sollers zal hem ook niet goed kennen, omdat hij van voor hun tijd was. Er zijn tal van schrijfopdrachten waarbij men zich moet inleven in een persoon of situatie die hem totaal onbekend is. Dat is de uitdaging ervan. Schrijf jouw persoonlijke stijl met overtuiging, maar heb er vrede mee dat op dit forum iedereen er zijn mening over mag geven. Je hoeft die mening namelijk niet te delen.
Er is niets smerigs aan de volgende opdrachten die ik hier nu voor de vuist weg verzin: Ik hoop dat minstens één van deze opdrachten in de komende weken opgepikt wordt door een schrijfcoach, want dit lijken me ook wel serieuze uitdagingen. Het zou wel vervelend zijn als de coach daarna schrijft Ik zie [...] dat je ervoor hebt gekozen je eigen koers te varen bij het schrijven van een tekst, wat ook wel goed uitkomt, aangezien ik je feedback van mijn hand voortaan sowieso zal besparen en na de vorige keer had ik al besloten dat ik voortaan geen energie meer in jouw teksten zou steken. Gewoon omdat ik dit voor de lol doe en die in dit geval volledig ontbreekt. Stel dat jij één van mijn voorbeeldopdrachten zou uitvoeren (song voor Het Zesde Metaal, scene uit het leven in Reetveerdegem, scenario van gesprek bij den beenhouwer), dan zou jij er vast ook jouw eigen ding van (moeten) maken (omdat er niet van je verwacht kan worden dat je het West-Vlaams, Aalsters of Kempisch beheerst). Ofwel zou de schrijfcoach afwijkende taal moeten toelaten (dat geniet mijn voorkeur), ofwel je tekst naast zich neer moeten leggen wegens het varen van "een eigen koers" (omdat je een taal gebruikt die wel Nederlands is, maar niet het Nederlands dat overeenstemt met de opdracht). Misschien ben ik te verwend. Ik had in het verleden een goed team achter me staan toen ik mijn boeken schreef. Als coach kreeg ik een "developmental editor" toegewezen. Die kreeg te taak me te begeleiden bij de "ontwikkeling" van mijn boek. Wat de vorige schrijfcoach doet, zit eerder ergens tussen de functie van de "copy editor" en "proof reader" in; dat zijn geen coaching jobs. Ter info: ik heb eens alle rollen in het schrijfproces van idee tot boek opgelijst in de tekst Mijn persoonlijke ervaring met een Amerikaanse IT uitgever.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 februari 2019 - 15:18
@Bruno: mooi, graag gelezen. :thumbsup: Verder... Ik hou van Vlaams en van dialect. Maar voor schrijftaal verkies ik standaard-taal. En wat dat precies is, is soms een zeer moeilijke evenwichtsoefening. "Het Vlaams" bestaat volgens mij niet. Het is maar twintig minuten rijden tussen Ieper en Poperinge, en je vindt al heel wat verschillen in het spreektaaltje... :p

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2019 - 16:54
Goedemiddag Bruno Mooi verhaal. Of het nu met een Vlaamse dan wel Nederlandse taalinslag is geschreven, doet er volgens mij, de schrijfcoach van deze opdracht, niet toe. Want dat is een kwestie waarover je oeverloos kan blijven discussiëren. Het gaat over wat je schreef.Ik vind het dus zeker vlot geschreven, maar lees nog eens goed na op inconsequenties. Hij staat bvb. bij de bushalte en het maakt hem niets uit dat hij daar staat, maar nog geen minuut later verandert dat en kijkt hij schichtig rond...? Ik zou ook de cursieve tekst onderaan nog eens goed bekijken, en maak van die metafoor echt een metafoor, ik denk wel dat je het zo kan verwoorden dat het nog pakkender wordt.

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2019 - 13:58
Het gaat over wat je schreef.Ik vind het dus zeker vlot geschreven, maar ik lees nog eens goed na op inconsequenties. Hij staat bvb. bij de bushalte en het maakt hem niets uit dat hij daar staat, maar nog geen minuut later verandert dat en kijkt hij schichtig rond...?
Inderdaad. Dat is één van de kleine misleidingen, zoals in de titel aangegeven. Net zoals zijn woorden in de beginscène weinig oprecht zijn, is de bewering dat het hem niets uitmaakt gezien te worden (aan een afgelegen bushalte; wat is het risico?) iets wat hij zichzelf (en Ayco) probeert wijs te maken. Zijn lichaamstaal verraadt hem echter. Zijn ogen liegen niet en zeggen Ayco dat de relatie een leugen is. Je hebt die inconsequentie goed opgemerkt. Ze was bedoeld. Ayco heeft dat uiteindelijk ook beseft.

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2019 - 18:07
Klopt maar dan moet je die contrasten iets scherper stellen en wat verder uitwerken Bruno
Ik heb dit al wat aangepast: De bus rijdt van halte tot halte, stopt telkens heel even, en rijdt dan weer verder. Een busrit als metafoor voor haar liefdesleven. “Waar ben je mee bezig, Ayco?” denkt Ayco bij zichzelf. ... "Het zijn kleine misleidingen, maar de gevolgen op termijn zijn groot. Je geeft niemand reden om niet van je te houden, maar je houdt niet eens van jezelf.” Ayco zet haar telefoon uit vliegtuigstand. Ze zoekt zijn profiel op. Haar besluit staat vast. De bus rijdt de voorlaatste halte voorbij. Ayco drukt op “Unfriend.” Naar: De bus rijdt van halte tot halte op een lijn zonder terminus. Een busrit als metafoor voor de liefde in tijden van social media en dating apps. “Waar leidt dit naartoe, Ayco?” denkt Ayco bij zichzelf. ... Het zijn kleine misleidingen, waardoor niemand de echte Ayco kent.” Ayco zet haar telefoon uit vliegtuigstand. Ze zoekt zijn profiel op. Ze heeft haar besluit gemaakt. Bij de volgende halte stapt ze uit. Vastberaden drukt ze op “Unfriend.” Het business model van social media in het algemeen en dating apps in het bijzonder is er niet bij gebaat als mensen de ware vinden (en dus de dating app verlaten). Ze willen dat mensen "op de bus" blijven zitten en nooit lang halt houden, want hoe langer ze halt houden hoe langer ze van de app weg blijven. Ik heb van de bus dus een lijn zonder terminus gemaakt die eindeloos rondjes rijdt en daarbij expliciet verwezen naar social media en dating apps. Ayco vraagt zich nu niet meer af waar ze mee bezig is, maar wel waar het naartoe gaat met haar leven? Verder heb ik de monologue intérieur ingekort. In de eerste versie smukt ze haar profiel op om in ieder geval niemand af te stoten, al haat ze zichzelf wanneer ze dat doet. In de tweede versie beseft ze dat ze door haar leven mooier voor te stellen dan het is, een situatie creëert waardoor niemand haar echt kent en dus niemand van de echte Ayco kan houden, alleen van de Ayco die ze pretendeert te zijn. Ik hoed me ervoor Ayco voor te stellen als een vrouw die van partner naar partner gaat, daarom ben ik een beetje bang om nog explicieter te zijn.