#232 - De straatmuzikant

De dappere voorjaarszon heeft veel vrouwen doen besluiten een rokje aan te trekken. Samen genieten we van de ontblote benen, die weliswaar wat wit maar het aankijken meer dan waard zijn. Mijn vriend, de eeuwige student in de Nederlandsche letterkunde, heft zijn glas. ‘Op de lente en onze gierende hormonen!’ Terwijl ik een antwoord op zijn toost probeer te bedenken word ik onderbroken door een hels kabaal dat bij nader luisteren een lied lijkt te zijn. De bron van van de herrie is een grote jongeman met een rood hoofd, een gitaar en een vadsige hond. Hij staat aan de rand van het terras, twee knopen van zijn hemd geopend waardoor we rossig borsthaar zien, en forceert met wilde armbewegingen rammelende akkoorden uit zijn instrument terwijl een onheilspellend getoeter uit zijn mond komt. ‘Grote goden, wat is dat? Een poging tot muziek?’ Mijn vriend kan het niet waarderen. Zelf ben ik ook niet bijster enthousiast, maar andere mensen lachen en klappen mee met het nauwelijks waarneembare ritme. Klaarblijkelijk zijn we de enigen die zich storen. Noodgedwongen zwijgend drinken we ons bier. De kakofonie houdt aan maar de blote benen maken veel goed. Als onze glazen leeg zijn, staat, verrassenderwijs, onmiddellijk de ober aan onze tafel, een vragende blik in zijn ogen. Ik knik en een minuut later brengt hij volle glazen. ‘Kunt u die man niet wegsturen?’ De luid geroepen vraag van mijn vriend is wat cru en de ober is er zichtbaar mee verlegen. ‘Maar meneer. Dat is Paolo, onze vaste liedjeszanger. Hij komt hier elke dag met mooi weer en de meeste mensen houden wel van wat muziek.’ ‘Hoort u muziek dan? Ik denk dat Paolo een nieuwe carrière moet zoeken.’ De ober schudt zijn hoofd en vervolgt zijn weg. Paolo heeft zich inmiddels door zijn eerste set liedjes heen geworsteld. Hij eindigt met een onthutsende versie van Blowing in the wind. We zien hoe hij met een mandje langs de tafels gaat, in zijn kielzog de slome hond. Tot onze niet geringe verbazing wordt er gul gegeven door het aanwezige terraspubliek. Heeft het ermee te maken dat Paolo het uiterlijk van een blonde viking heeft? Aan zijn muziek zal het toch niet liggen. ‘Ik geef hem niets,’ kondigt mijn vriend aan. ‘Helemaal niets.’ En inderdaad, als Paolo het mandje onder de neus van mijn vriend duwt, kijkt deze de zanger uitdagend aan. ‘Je krijgt geen cent van mij want je muziek is verschrikkelijk. Je gitaar is vals en je kunt niet zingen.’ Paolo’s gezicht betrekt en het lijkt of er tranen in zijn ogen springen. Hij wendt zich tot mij met zijn mandje maar ik wil solidair zijn met mijn vriend en haal mijn schouders op. Bij het volgende tafeltje zijn de portemonnees al getrokken. Ik wenk de ober en betaal snel de rekening, voordat Paolo aan zijn tweede set begint.