Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#232 - De straatmuzikant

De dappere voorjaarszon heeft veel vrouwen doen besluiten een rokje aan te trekken. Samen genieten we van de ontblote benen, die weliswaar wat wit maar het aankijken meer dan waard zijn. Mijn vriend, de eeuwige student in de Nederlandsche letterkunde, heft zijn glas. ‘Op de lente en onze gierende hormonen!’ Terwijl ik een antwoord op zijn toost probeer te bedenken word ik onderbroken door een hels kabaal dat bij nader luisteren een lied lijkt te zijn. De bron van van de herrie is een grote jongeman met een rood hoofd, een gitaar en een vadsige hond. Hij staat aan de rand van het terras, twee knopen van zijn hemd geopend waardoor we rossig borsthaar zien, en forceert met wilde armbewegingen rammelende akkoorden uit zijn instrument terwijl een onheilspellend getoeter uit zijn mond komt. ‘Grote goden, wat is dat? Een poging tot muziek?’ Mijn vriend kan het niet waarderen. Zelf ben ik ook niet bijster enthousiast, maar andere mensen lachen en klappen mee met het nauwelijks waarneembare ritme. Klaarblijkelijk zijn we de enigen die zich storen. Noodgedwongen zwijgend drinken we ons bier. De kakofonie houdt aan maar de blote benen maken veel goed. Als onze glazen leeg zijn, staat, verrassenderwijs, onmiddellijk de ober aan onze tafel, een vragende blik in zijn ogen. Ik knik en een minuut later brengt hij volle glazen. ‘Kunt u die man niet wegsturen?’ De luid geroepen vraag van mijn vriend is wat cru en de ober is er zichtbaar mee verlegen. ‘Maar meneer. Dat is Paolo, onze vaste liedjeszanger. Hij komt hier elke dag met mooi weer en de meeste mensen houden wel van wat muziek.’ ‘Hoort u muziek dan? Ik denk dat Paolo een nieuwe carrière moet zoeken.’ De ober schudt zijn hoofd en vervolgt zijn weg. Paolo heeft zich inmiddels door zijn eerste set liedjes heen geworsteld. Hij eindigt met een onthutsende versie van Blowing in the wind. We zien hoe hij met een mandje langs de tafels gaat, in zijn kielzog de slome hond. Tot onze niet geringe verbazing wordt er gul gegeven door het aanwezige terraspubliek. Heeft het ermee te maken dat Paolo het uiterlijk van een blonde viking heeft? Aan zijn muziek zal het toch niet liggen. ‘Ik geef hem niets,’ kondigt mijn vriend aan. ‘Helemaal niets.’ En inderdaad, als Paolo het mandje onder de neus van mijn vriend duwt, kijkt deze de zanger uitdagend aan. ‘Je krijgt geen cent van mij want je muziek is verschrikkelijk. Je gitaar is vals en je kunt niet zingen.’ Paolo’s gezicht betrekt en het lijkt of er tranen in zijn ogen springen. Hij wendt zich tot mij met zijn mandje maar ik wil solidair zijn met mijn vriend en haal mijn schouders op. Bij het volgende tafeltje zijn de portemonnees al getrokken. Ik wenk de ober en betaal snel de rekening, voordat Paolo aan zijn tweede set begint.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het las rap weg. Wel verrassend dat Paolo op een Viking leek. Dat verwacht je dan weer niet. En dat de columnist geen geld wil geven om solidair met zijn vriend te zijn en dat dat kennelijk niets te maken heeft met de kwaliteit van de muziek. Dat zijn leuke dingen.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Ostinato, inderdaad een fijn leesbaar stukje alledaagsheid. Ik heb toch wel een beetje medelijden met Paolo (ik ben ook heel benieuwd waarom je voor deze naam hebt gekozen, terwijl de begenadigde zanger verder een echte Viking blijkt te zijn, inclusief rossig borsthaar) en ik denk dat Simon dat ook wel een beetje heeft.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Graag gelezen. :thumbsup: Je hebt me nieuwsgierig gemaakt naar die Paolo... Is het een stiekeme verwijzing naar een bestaand iemand? #dtv

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor jullie reacties. Het is gebaseerd op een eigen ervaring van jaren geleden. De naam Paolo is misschien wat ongelukkig gekozen, misschien had ik hem Sven of Per moeten noemen. De straatzanger in kwestie was inderdaad niet om aan te horen. Ik zat met een vriend die zich zo gedroeg als de vriend in het stukje. Aan de ene kant schaamde ik me een beetje voor hem, aan de andere kant voelde ik ook een bewondering voor zijn brute eerlijkheid.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Inderdaad komt Paolo wat misplaatst over, maar aan de andere kant geeft dat wel een 'huh?' ervaring, soms mag een verhaal onlogisch verrassen. Leuk hoe je een beetje Martin Bril (rokjesdag) in het verhaal verwerkt, die door veel mensen als een waardig opvolger van Carmiggelt wordt gezien. Ik mis een beetje het melancholisch, dat Carmiggelt kenmerkt, maar je krijgt me wel mee in het gevoel van (misplaatst) medelijden voor Paolo.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtige scène, ik heb zo'n situatie meegemaakt niet zolang geleden in Sevilla, daar zou de naam Paolo wel weer kunnen. :D Graag gelezen en ik kon me de klanken er goed bij voorstellen. Fijn weekend.

Lid sinds

9 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ostinato, Dat je vriend waarschijnlijk wel gelijk heeft gehad om niets te geven, omdat het niet om aan te horen was, krijg ik toch een beetje medelijden met Paolo. Hij gaat daar en plein public toch een beetje af. Aan de andere kant is het misschien ook wel een aanzet voor Paolo om eens na te denken of hij wat anders zou moeten gaan doen, zijn uiterlijk schijnt hij wel mee te hebben. Met plezier gelezen. fijn weekend

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ostinato, … je gaf een heerlijk stukje stijlschrijven weg; het las als een trein. Maar die arme zanger; van je vriend is het wel eerlijk dat hij niets gaf en jij deed min of meer uit beleefdheid mee. Toen stokte voor mij de trein.

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor jullie reacties! Een beetje medelijden met Paolo, dat mag best. Misschien had ik de ik-persoon (die je niet moet verwarren met de schrijver, Riny) toch wat geld moeten laten geven.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Subliem stukje. Zo is er voor mij geen lol aan, ik kan er geen enkel foutje in ontdekken (zelfs ‘toost’ is geschreven zoals het in deze context hoort – dat zie ik niet vaak!)  Ik moest bij het lezen natuurlijk ook meteen aan Brils rokjesdag denken. Heel goed om die specifieke term niet te noemen, want dat zou dan een anachronisme zijn geweest. Al had ik hem ook Carmiggelt uiteindelijk best zien verzinnen. Ik denk wel dat Carmiggelt de verwijzing naar de rokjes en de benen nét nog iets ingetogener zou hebben gehouden (wel het genieten van de ontblote benen, maar zonder ‘maar het aankijken meer dan waard’ en zonder verderop weer terug te komen op de blote benen die veel goed maken: Carmiggelt was de koning van het understatement). Met 476 woorden is het net wat te kort om voor een echte kronkel door te kunnen gaan, en Carmiggelt zou waarschijnlijk het lidwoord uit de titel weg hebben gelaten, maar veel meer gezeur valt er niet te verzinnen. Dan maar een paar suggesties om het wellicht nóg mooier te maken: ‘Terwijl ik een antwoord op zijn toost probeer te bedenken word ik onderbroken’: ‘onderbreken’ is hiet misschien niet helemaal het ideale werkwoord. Dat zou het wel geweest zijn in bijvoorbeeld 'mijn gedachten worden onderbroken', maar met 'ik' als onderwerp zou ik liever bijvoorbeeld 'storen' zien. (O en hier mag eigenlijk wel een komma bij: na ‘bedenken’. ‘…dat bij nader luisteren een lied lijkt te zijn’: heb ik geen suggestie voor hoor. Ik vind het gewoon een prachtige formulering die ik even wilde uitlichten. ‘bij nader luisteren’: helemaal goed. Ook het werkwoord ‘lijken’ is hier perfect gekozen (daarmee blijf je net onder ‘blijken’ zitten, voor wat extra, subtiel venijn). ‘het nauwelijks waarneembare ritme’: niet veel mis mee, maar ‘onderscheidbare’ had ik nog mooier gevonden dan ‘waarneembare’ ‘..de ober is er zichtbaar mee verlegen’: prachtig, helemaal Carmiggelt! Zo zegt tegenwoordig helaas niemand dat meer. ‘.de meeste mensen houden wel van wat muziek’: Ik had de ober het woordje ‘meeste' hier laten weglaten. Zo’n man hoor ik zijn gebruikelijke publiek wel categoriaal over één kam scheren. ‘Ik denk dat Paolo een nieuwe carrière moet zoeken.': dit zinnetje kan denk ik toch nog wel wat sterker. Bijvoorbeeld. ‘Ik denk dat Paolo beter op zoek kan gaan naar een nieuwe carrière.’, of iets idiomatischers. Ten slotte denk ik dat in een versie van de echte Carmiggelt de schrijver toch stiekem een manier gevonden zou hebben om wat te geven, zonder dat zijn vriend het merkt of zo. Waarbij hij dan zichzelf niet als ‘held’ maar eerder als ‘zwakkeling’ (in ieder geval niet iets zelfverheerlijkends) zou neerzetten.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Ostinato, … ja dat had je moeten doen. :nod: vind ik, maar het is uiteindelijk jouw stukje. Die ik is de ik (Ostinato) niet, vertel je me daarnet, dus die ik kan ook een boef zijn. Maar … ik ben toch ik en niet mijn buurvrouw. Het is nog een beetje een chaos in mijn hoofd; ik zal nog meer moeten schrijven, lezen en denken. Het komt wel goed! Bedankt voor je hint.

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Katja, dank voor je lovende woorden en je suggesties, die zeker hout snijden. Ik vond het erg leuk om een tikje archaïsch te mogen schrijven, dat ligt mij eigenlijk wel. Zal mogelijk met mijn leeftijd te maken hebben (50+). Bij nader inzien had de ik-persoon zich genoopt :) moeten voelen een kwartje te geven. Riny: de ik in dit verhaaltje is, geheel volgens de opdracht, Simon Carmiggelt, of dan toch mijn versie van de man.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Haha, nu wordt het me duidelijk; de opdracht. Schrijf een kronkel, alsof je zelf Carmiggelt bent. Ik kon dat met geen mogelijkheid heb toen José maar laten fietsen . Zij ontmoet Carmiggelt aan het eind. Dank Ostinato.

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een fijn verhaal. Leest inderdaad als een trein. En een goed gekozen en herkenbaar onderwerp.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Ostinato, Een mooi verhaal! Het klinkt als een herhaling, maar het leest inderdaad als een trein. Een knap staaltje Carmiggelt. Met veel plezier gelezen.