#229 - Honger

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik een fietswiel, half verscholen onder een forse bramenstruik. Ik keek om me heen. Niemand te zien. Met mijn voet duwde ik de takken iets omhoog. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag dat het twee kinderfietsen waren. Vast twee jongens die een vuurtje aan het stoken waren, want de geur was onmiskenbaar die van smeulend houtskool. Een stem in mijn hoofd zei me dat ik om moest keren. En wel meteen. Hier kon niets goed van komen. Zoiets vergt voorbereiding, niet een paar minuten, eerder weken of zelfs maanden. Maar mijn hart was inmiddels sneller gaan kloppen en ik voelde de bekende honger in mijn buik groeien. Behoedzaam liep ik verder. Het struikgewas werd dichter en hoewel de geur sterker werd, zag ik geen spoor van de kinderen. Net toen ik het wilde opgeven hoorde ik in de verte gelach. Ik duwde wat struiken opzij en liep in de richting van het geluid. Hier was het gras platgetrapt en het voelde alsof het paadje dat daardoor was ontstaan er speciaal voor mij lag. Ineens was er een open plek. In de schaduw van de bomen bleef ik staan. Mijn hoofd tintelde toen ik rondom een vuurtje twee blonde jochies zag van hooguit een jaar of negen. Ze waren druk aan het kletsen en hadden duidelijk geen benul van mijn aanwezigheid. Ik moest nadenken. Was ik onderweg iemand tegen gekomen? Nee, ik had niemand gezien. Mijn auto, stond die voldoende verdekt opgesteld? Ik twijfelde, maar aan de andere kant, wie kijkt er nou naar een onopvallende, donkergrijze Kangoo. Het enige wat ik wist was hoe dichtbij de jongens waren. Ik luisterde nog even of er misschien wandelaars in de buurt waren, maar ik hoorde niets. Toen nam ik een besluit. Met een brede glimlach verliet ik mijn schuilplek.