#220 JOH

Wie wat gedaan had wist later niemand meer. Duidelijk was dat we logen voor elkaar als het nodig was. We waren met zijn twaalven en word er dan maar eens wijs uit wie wat gedaan heeft. Daar was geen beginnen aan. Moeder deed nog weleens een laffe poging als ze gestruikeld was over een schooltas, of als er een deuk in de kerstpudding gegeten was. Dan deed ze haar best om boos of fel te klinken maar kinderen hebben antennes. Die van ons zeiden dat ze het eigenlijk zonde vond van haar adem en van de energie, onbegonnen werk. Niettemin riep, wie haar gehoord had, altijd hetzelfde. Meestal in koor: “Ik denk onze Cor.” En daar wrong de schoen, want wij hebben helemaal geen Cor, nooit gehad ook. Ja, een oom die zo heette, maar in onze tijd noemde je je kind geen Cor. We hadden wel een Kees en een Annie, een Toos, een Ries en een Johan om er maar eens een paar te noemen. Nou ja, Johan is niet bepaald een naam ‘om er eens een te noemen’ want in alle eerlijkheid, meestal had hij het gedaan. Maar je had de moed niet om ‘m te verraden want hij was de sterkste en als hij je tegen je oren watste voelde je het de volgende dag nog. Dus logen we, ook als hij het niet gedaan had. Op onze jaarlijkse familiedag bespreken we de toestand in de wereld en halen we herinneringen op, zoals dat een groot gezin betaamt. Altijd is er wel iemand die glunderend ‘onze Cor’ ter sprake brengt en de volledig overbodige vraag stelt: “weet je nog, wie het altijd gedaan had?” Meestal lachen we maar wat, want lang van stof zijn we niet meer. Een knikje, een knipoog en soms een kort: “Joh!”