Wat doe je met al die tips?

Ik lees ze niet... Het zijn toch maar uitspraken, zelfs als je al die tips opvolgt, heb je nog geen honderd procent kans dat je wordt uitgegeven. Er is geen magische formule, ook voor een goed verhaal niet, ben ik van mening.

Ik lees ze niet... Het zijn toch maar uitspraken, zelfs als je al die tips opvolgt, heb je nog geen honderd procent kans dat je wordt uitgegeven.

Ik denk dat het om een goede kans - of geen enkele kans - gaat.

Ik lees de artikelen op SOl meestal met veel plezier, maar er worden nog wel eens dingen verkondigd alsof het de absolute waarheid zou zijn. Bijvoorbeeld de door jou aangehaalde passage, Yrret, uit het artikel "6 tips voor het benaderen van uitgevers", daar struikelde ik ook over. Er zijn uitgevers die er specifiek om vragen dat je een voltooid manuscript opstuurt. Het besteden van veel werk aan eindredactie bestempelen als "zonde van de moeite" vind ik ook vreemd. Ja, er kan nog veel veranderen aan je manuscript, maar een manuscript dat bomvol zit met slordigheden, daar wordt een uitgever toch ook niet blij van? Tip 3 (dat het geen zin zou hebben om een manuscript op te sturen in de periode tussen de vaste 'uitgeefmomenten' van een uitgeverij) vind ik ook hoogst merkwaardig. Ik mis soms enige nuance in de artikelen. In het betreffende artikel had de auteur er beter bij kunnen vermelden dat je goed moet letten op de voorwaarden die uitgeverijen stellen.

Een schrijver vertelde me in dit verband onlangs: "Gods wegen en die van de uitgevers zijn ondoorgrondelijk". In genoemd artikel zou ik vooral focussen op de zin: "adjunct-uitgever bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam, ontvangt gemiddeld twee manuscripten per dag, waarvan er slechts één per jaar wordt uitgegeven." En in dat licht bezien is de titel van het artikel ietwat cynisch. Ik zou die tips voor kennisgeving aannemen, me vooral bezig houden met het vinden van het plezier in het schrijven, het op de wereld zetten van een creatie die er voorheen niet was en wachten op Gods zegen met een Belgisch biertje in de hand.

Yrret, uit het door jou aangehaalde artikel: 'Schrijfstijl is cruciaal, maar ik kijk ook naar de spanningsboog in het verhaal.' tegelijk rechts op het scherm de advertentie van Schijven magazine: 'Laat de plot los'. ;)

Ik zou die tips voor kennisgeving aannemen, me vooral bezig houden met het vinden van het plezier in het schrijven, het op de wereld zetten van een creatie die er voorheen niet was en wachten op Gods zegen met een Belgisch biertje in de hand.

Mooi gezegd; ik ook! Alleen wel zonder het biertje.

Ik lees graag tips en zie ze als eens staalkaart van informatie, niet als één regel die altijd en overal gevolgd moet worden. Het ene is handig in de ene situatie, het andere in de andere. Bij iedere tip vraag ik me dus af of ik er iets aan heb of in de toekomst aan zou kunnen hebben en of die of die schrijfvriend er wat aan heeft. De tip van de assistente leg ik op de plank mocht ik een spannend verhaal schrijven ooit of een schrijfvriend. Dan hoop ik hem terug te kunnen vinden. Ik hou van tegenstrijdige tips, daar maak ik een soort mentaal overzicht van, van voors en tegens. Bij het beslissen ga ik soms actief op zoek naar tips en lees zowel de argumenten voor en tegen en beslis dan zelf. Ook vraag ik soms om meningen. Ik vind dat verhelderend en ook een startpunt om door te vragen, bijvoorbeeld op de schrijfdag als ik in het echt een redacteur spreek. Het helpt me ook mijn eigen vragen te bedenken en formuleren. Daarnaast lees ik ook wel boeken, maar de combinatie van informatie uit de praktijk en theorie geeft een meer gedetailleerd overzicht van vragen over het schrijven. Ik lees ook de dossiers die hier zijn.

Ik hou van tegenstrijdige tips, daar maak ik een soort mentaal overzicht van, van voors en tegens. Bij het beslissen ga ik soms actief op zoek naar tips en lees zowel de argumenten voor en tegen en beslis dan zelf.

Heel mooi ... om van tegenstrijdige tips te houden. Maar dan de beslissing ... Stuur je dan een compleet manuscript - in alle gevallen? De tip die mij lichtelijk dwarszit is deze;

Maar je kant-en-klaar geredigeerde manuscript opsturen is ook niet handig. Er wordt toch maar een klein deel gelezen. Kies dus liever zelf de meest aansprekende passages uit.

Ik vind haar advies ietwat twijfelachtig. Mis ik iets?

Maaike van Steenis is trainer en coach en leert creatieve ondernemers hoe ze meer kunnen verdienen met hun werk en een succesvol bedrijf kunnen opbouwen.

Met respect - natuurlijk! Ik denk, Maaike, dat jouw advies/tip de kansen tot meer verdienen en succesvol zijn, kleiner zijn met deze [2. Stuur werk mee, maar geen heel boek] tip. Want - de kans dat een uitgever de aansprekende passages [keuze van de schrijver] onbespreekbaar op de stapel [slush pile] gooit, is levensgroot aanwezig.

[...] 'Laat de plot los'. ;)

Ach, wat kan mij/ons de plot nou schelen. NB Ik heb het artikel [nog] niet gelezen! Het [de schreeuw - 'Laat de plot los'.] kan ook de pees zijn om de spanningsboog van het verhaal te spannen.

Beide tips zijn goed, maar hangen af van de situatie. Wie boeken leest over uitgeven weet dat bij non-fictie het gebruik is om niet een heel boek op te sturen en liever zelfs geen afgeschreven boek omdat uitgevers graag bijsturen in een vroeg stadium. Bij non-fictie geldt vaak dat uitgevers ingaan op een goed idee van een expert. Ze willen wel een idee hebben van je schrijfstijl. Bij fictie geldt dat niet op deze manier. Er wordt verwacht dat je het boek al af hebt geschreven. Ze willen wel graag een heel boek, zelfs als ze in eerste instantie alleen het begin lezen. Als na dat begin de interesse er is wordt het geheel gelezen. Maar er zijn uitzonderingen mogelijk voor beide gevallen. Ik zie dat als gebruik. Iedere uitgever geeft meestal aan hoe ze een manuscript aangeleverd willen hebben.

Yrret, uit het door jou aangehaalde artikel: 'Schrijfstijl is cruciaal, maar ik kijk ook naar de spanningsboog in het verhaal.' tegelijk rechts op het scherm de advertentie van Schijven magazine: 'Laat de plot los'. ;)

https://schrijvenonline.org/schrijftips/boek-uitg… Nu links, dat het plot duidelijk moet zijn - en rechts, [nog steeds] laat los de plot.

‘Plot moet duidelijk zijn’

Zeg het maar, @janpmeijers ...

;) Tja, schrijven is jongleren met tips.

;) Tja, schrijven is jongleren met tips.

De beste tips hoor je steeds maar weer uit verschillende bronnen. Het zijn tips die niet voor niets steeds maar herhaald worden. Dat komt omdat ze werken. Wat mij opvalt is dat mensen vaak denken dat ze de uitzondering zijn, niet de regel. En dat die 'algemeen gelden regels' eigenlijk helemaal niet opgaan voor hun verhaal. Of erger nog, dat ze anderen het idee geven dat die tips 'ook maar meningen zijn'. Op het moment dat je een tip meerdere malen hoort van mensen die zelf gepubliceerd zijn en succesvol zijn als schrijver, en je toch sterk het gevoel hebt dat je het beter weet, is het wellicht het moment om je gevoel eens wat kritischer te benaderen.

;) Tja, schrijven is jongleren met tips.

De beste tips hoor je steeds maar weer uit verschillende bronnen. Het zijn tips die niet voor niets steeds maar herhaald worden. Dat komt omdat ze werken. Wat mij opvalt is dat mensen vaak denken dat ze de uitzondering zijn, niet de regel. En dat die 'algemeen gelden regels' eigenlijk helemaal niet opgaan voor hun verhaal. Of erger nog, dat ze anderen het idee geven dat die tips 'ook maar meningen zijn'. Op het moment dat je een tip meerdere malen hoort van mensen die zelf gepubliceerd zijn en succesvol zijn als schrijver, en je toch sterk het gevoel hebt dat je het beter weet, is het wellicht het moment om je gevoel eens wat kritischer te benaderen.

Omdat ik me aangesproken voel.... Een voorbeeld: Show don't tell - lijkt op deze site een dogma. Lucas Zandberg, met zes gepubliceerde romans (De Arbeiderspers) schrijft over een roman in het literaire tijdschrift Tzum: met een heerlijke alwetende vertelvorm, die wars is van alle contemporaine show don’t tell-onzin en de lezer zelfs rechtstreeks toespreekt. (Tzum) En over Lyssa van Tim Hofland: Hoflands schrijfstijl is een gelukkige combinatie tussen vlot en bloemrijk, geen geringe prestatie want een dergelijke licht archaïsche toon kan al snel grotesk uitpakken. Het mannelijke hoofdpersonage is een onverbeterlijke romanticus en drukt zich in dienovereenkomstige zinnen uit: Ik trek aan de bel. Een witgehandschoende bediende die ik niet ken doet open en verwelkomt mij. Een warme broeierige lucht komt mij vanuit de vestibule tegemoet: daar stap ik op dikke tapijten die mijn voetstappen zacht opslokken onder gouden kroonluchters. Ik word omringd door deuren met houtsnijwerk en zware bronzen deurklinken die alleen door witte handschoenen worden beroerd. Hofland trekt zich weinig aan van het ‘show, don’t tell’-adagium en al helemaal niets van ‘less is more’. Hij begrijpt dat de lezer niet zelf kan bedenken dat de bediende witte handschoenen aan heeft, dat het tapijt dik is en de kroonluchters van goud zijn gemaakt. De bijvoeglijke naamwoorden vliegen de lezer om de oren en hij schaamt zich er niet voor de lezer af en toe bij de hand te nemen als een echte rasverteller. De kale, ongeïnspireerde, zogenaamd ‘trefzekere’ stijl die al jarenlang domineert in het werk van jonge schrijvers ontbreekt hier volkomen. (Tzum) Voor het geval men mij weer verkeerd begrijpt: Ik heb niets tegen show don't tell, maar mensen met veel talent moeten niet zo betutteld worden als op deze site gebeurt. Mensen die een middelmatig talent hebben kun je adviseren wat je wilt, maar dat wordt toch niets.

@Harry Hol,

De beste tips hoor je steeds maar weer uit verschillende bronnen. Het zijn tips die niet voor niets steeds maar herhaald worden. Dat komt omdat ze werken.

Precies, zoals: schrijven is schrappen. De beste tips hoor je steeds uit verschillende bronnen. Het zijn tips die herhaald worden omdat ze werken. ;)

;) Tja, schrijven is jongleren met tips.

De beste tips hoor je steeds maar weer uit verschillende bronnen. Het zijn tips die niet voor niets steeds maar herhaald worden. Dat komt omdat ze werken. Wat mij opvalt is dat mensen vaak denken dat ze de uitzondering zijn, niet de regel. En dat die 'algemeen gelden regels' eigenlijk helemaal niet opgaan voor hun verhaal. Of erger nog, dat ze anderen het idee geven dat die tips 'ook maar meningen zijn'. Op het moment dat je een tip meerdere malen hoort van mensen die zelf gepubliceerd zijn en succesvol zijn als schrijver, en je toch sterk het gevoel hebt dat je het beter weet, is het wellicht het moment om je gevoel eens wat kritischer te benaderen.

Omdat ik me aangesproken voel.... Een voorbeeld: Show don't tell - lijkt op deze site een dogma. Lucas Zandberg, met zes gepubliceerde romans (De Arbeiderspers) schrijft over een roman in het literaire tijdschrift Tzum: met een heerlijke alwetende vertelvorm, die wars is van alle contemporaine show don’t tell-onzin en de lezer zelfs rechtstreeks toespreekt. (Tzum) En over Lyssa van Tim Hofland: Hoflands schrijfstijl is een gelukkige combinatie tussen vlot en bloemrijk, geen geringe prestatie want een dergelijke licht archaïsche toon kan al snel grotesk uitpakken. Het mannelijke hoofdpersonage is een onverbeterlijke romanticus en drukt zich in dienovereenkomstige zinnen uit: Ik trek aan de bel. Een witgehandschoende bediende die ik niet ken doet open en verwelkomt mij. Een warme broeierige lucht komt mij vanuit de vestibule tegemoet: daar stap ik op dikke tapijten die mijn voetstappen zacht opslokken onder gouden kroonluchters. Ik word omringd door deuren met houtsnijwerk en zware bronzen deurklinken die alleen door witte handschoenen worden beroerd. Hofland trekt zich weinig aan van het ‘show, don’t tell’-adagium en al helemaal niets van ‘less is more’. Hij begrijpt dat de lezer niet zelf kan bedenken dat de bediende witte handschoenen aan heeft, dat het tapijt dik is en de kroonluchters van goud zijn gemaakt. De bijvoeglijke naamwoorden vliegen de lezer om de oren en hij schaamt zich er niet voor de lezer af en toe bij de hand te nemen als een echte rasverteller. De kale, ongeïnspireerde, zogenaamd ‘trefzekere’ stijl die al jarenlang domineert in het werk van jonge schrijvers ontbreekt hier volkomen. (Tzum) Voor het geval men mij weer verkeerd begrijpt: Ik heb niets tegen show don't tell, maar mensen met veel talent moeten niet zo betutteld worden als op deze site gebeurt. Mensen die een middelmatig talent hebben kun je adviseren wat je wilt, maar dat wordt toch niets.

Je begrijpt me niet of wilt me niet begrijpen. Wat ik steeds maar weer zeg is: de uitzonderingen zijn niet relevant als je een vak wilt leren. Schrijven is een vak. Je kunt nog zo getalenteerd zijn als, bijvoorbeeld, architect. Maar zonder het vak te leren kennen kun je geen huis ontwerpen dat blijft staan. Als jij denkt dat jij een uniek talent bent dat alle regels aan haar laars kan lappen en toch gepubliceerd kan worden, prima. Maar hou die illusies voor je en probeer niet om anderen ervan te overtuigen dat dat voor iedereen zo geldt. Ik weet niet wat je met betuttelen bedoelt (ik vrees dat je dat ook niet uit gaat leggen). ik heb er persoonlijk heel wat aan gehad om adviezen, tips en feedback ter harte te nemen. Als ik dat niet had gedaan zou ik vandaag niet van schrijven kunnen leven. Nee, ik denk niet dat ik 'heel goed' ben, of het 'beter weet'. Ik weet alleen wel dat het verstandig is om te accepteren dat je niet de uitzondering bent. Je bent de regel. Wie denkt dat ie een uitzondering is, heeft het hooguit uitzonderlijk mis.

Mensen die een middelmatig talent hebben kun je adviseren wat je wilt, maar dat wordt toch niets.

Schrijven is voor een groot deel een vak, daarin ben ik het met Harry eens. Een vak kan iedereen leren - mensen met veel talent doen daar misschien alleen minder lang over dan die blobvissen met een middelmatig talent. Daarbij: talent waarin precies? Bij het schrijven van een goed boek komen heel veel dingen kijken: je hebt mensenkennis nodig, moet de taal goed begrijpen, moet de dingen goed voor je kunnen zien zodat jouw lezers zich een voorstelling kunnen maken van je beschrijvingen... Niemand is honderd procent op al die vlakken. Ben jij van mening dat iemand die een grote fantasie heeft en veel inzicht in het menselijk doen en laten, maar die - bijvoorbeeld - veel spelfouten maakt, geen schrijver kan worden? Zo ja, dan ben ik het niet met je eens. Iedereen is anders. Dat stukje van die kroonluchters en handschoenen geeft mij de bibbers. Alsof ik een kikker vast moet houden terwijl ik lees.

Mensen die een middelmatig talent hebben kun je adviseren wat je wilt, maar dat wordt toch niets.

Schrijven is voor een groot deel een vak, daarin ben ik het met Harry eens. Een vak kan iedereen leren - mensen met veel talent doen daar misschien alleen minder lang over dan die blobvissen met een middelmatig talent.

In mijn ervaring heeft talent minder met succes te maken dan hard werken. Mensen die de uren investeren komen een stuk verder dan mensen die het 'op hun talent' doen. Een talentvolle schrijver die niet aan haar vak werkt wordt lang niet zo goed als iemand die 'middelmatig' begint en er hard aan werkt om beter te worden.

Ben jij van mening dat iemand die een grote fantasie heeft en veel inzicht in het menselijk doen en laten, maar die - bijvoorbeeld - veel spelfouten maakt, geen schrijver kan worden?

Dat hangt er van af of die persoon bereid is te leren om die fouten niet meer te maken. Je kunt geen schrijver zijn als je de taal niet goed beheerst. Een van de eerste redenen waarom een manuscript wordt afgewezen, is als er veel spelfouten in zitten. Maar dat wil niet zeggen dat als je nu niet goed kan spellen, je onmiddellijk voor de rest van je leven gediskwalificeerd bent als schrijver. Je moet er dan echter wel aan werken en leren hoe het wel moet. Dat is gelukkig niet zo heel moeilijk. Gramatica en spelling zijn gewoon te leren en te oefenen. Als je echter denkt 'ach die spelling is niet belangrijk, het gaat toch om mijn fantasie' dan sla je een verkeerde weg in. Nou niet in paniek raken als je nu niet foutloos kan schrijven. Gewoon lekker doorschrijven en bij het redigeren de fouten er uit halen. Spellingscontrole is je vriend :-). En vraag iemand om je te helpen met fouten die de spellingscontrole niet kan vinden. Zoals 'hij word'. Dat is fout, maar dat snapt een computer niet. Hoe vaker je je eigen werk corrigeert (al dan niet met hulp) hoe minder fouten je gaat maken.

Dank je wel Harry. Ik maak nooit dt-foutjes, hoor.

Dank je wel Harry. Ik maak nooit dt-foutjes, hoor.

Nooit eens - of nu?

Zoals 'hij word'. Dat is fout, maar dat snapt een computer niet. Hoe vaker je je eigen werk corrigeert (al dan niet met hulp) hoe minder fouten je gaat maken.

Dit is een duidelijk "Tip/Top" advies.

Dank je wel Harry. Ik maak nooit dt-foutjes, hoor.

Nooit eens - of nu?

Nooid! :)

Dank je wel Harry. Ik maak nooit dt-foutjes, hoor.

Nooit eens - of nu?

Nooid! :)

Het is nooidt! "Hij nooidt!"

Nu moet je echt even je mondt houden.

Nu moet je echt even je mondt houden.

:lol:

Elizabeth, dank je voor je voorbeelden - leerzaam en confirmeert wat Lidewijde Paris op de Schrijven Magazine vorig jaar zei. Show and Tell. Niet iedereen is gebaat bij Show-don't-tell. Op deze site is allerlei aan meningen te vinden. Iedereen is vrij te schrijven wat hij of zij wil. Het risico is er echter wel als je tell gebruikt dat je een saaie tekst krijgt. Niet iedereen beheerst tell even goed. Wat in het algemeen echter geldt geldt niet in ieder bijzonder geval. Daarom is het nodig om te blijven nadenken en is het voor veel schrijvers zinnig zich te verdiepen in SDT. Schrijven is schrappen is ook zoiets. De meeste schrijvers schrijven te veel en niet bondig genoeg. Er zijn er echter die te bondig schrijven. Ik heb ook die neiging. Daarvoor is ander advies nodig, meer vlees op de botten aanbrengen. En hoe je dat doet is online weinig over te vinden. Ik heb daarvoor tips van een Engelstalige youtube kanaal gevonden een paar jaar geleden. Alleen al het vinden van advies dat het omgekeerde beweert kan je verder helpen. De eerste stap is denk ik onderzoeken hoe je zelf schrijft en dan pas weet je welke tips voor jou van toepassing zijn en welke je niet verder helpen. Het is ook heel zinnig om dingen gewoon uit te proberen en resultaten te vergelijken. Ook bij een cursus krijg je theorie, pas je het toe en reflecteer je over het resultaat. Je krijgt vaak een beoordeling waar je ook weer over reflecteert. Talenten zoals je bedoelt zoeken het beste passende proeflezers of cursussen om van te leren of treden toe tot een passende schrijfgroep. Dat is lastiger naarmate je beter bent. Er is ook zoiets als de Schrijversvakschool, Editio of de Schrijfacademie. En je kunt dan ook iets hebben aan de korte cursussen van Schrijven Online of een masterclass. Zelfs bij een gewone cursus kun je jezelf uitdagen om iets in te leveren dat binnen de opdracht op een hoger plan geschreven is. Dan nog kun je op deze site best veel informatie vinden, als je goed zoekt en kritisch genoeg bent. Ik vergeet een passende coach te vermelden. Maar je ontkomt er niet aan om er zelf over na te denken.

https://schrijvenonline.org/schrijftips/je-manusc… Zeer de moeite waard om te lezen - en te volgen als het eenmaal zover is dat je ...