Is de eerste versie altijd slecht?

Als je de eerste versie van een boek maar vaak genoeg leest en verbetert, is dit de beste versie. In zijn algemeenheid ben ik het niet eens met deze stelling. Bij mijn weten zijn er maar heel weinig schrijvers die meteen de definitieve tekst bereiken. Je moet ook wel verschrikkelijk goed van tevoren kunnen plannen en vooruitdenken. (Zeker bij dikkere, complexere romans, Tolstoj, Proust, Mann bijv..) Ik meen te weten dat Louis Couperus een uitzondering op de regel is. Zijn manuscripten bevatten nauwelijks doorhalingen. (Ik heb dit slechts van horen zeggen. Ik heb het nooit gecontroleerd.) Dit wil nog niet wil zeggen dat Couperus zelf niet een nog betere versie van zijn boeken had kunnen schrijven. De zoon van Tolkien heeft een serie uitgegeven waarin het ontstaan van The lord of the rings is te volgen. Het heeft vele maanden geduurd voordat het verhaal begon te stromen. In eerste instantie had Tolkien werkelijk geen flauw idee welk verhaal hij wilde vertellen. Hij schreef vier versies van Hoofdstuk I voordat de hobbits Hobbiton zelfs maar verlieten. Bingo, eerst de hoofdpersoon, is door zijn goud heen en gaat op reis. De ring is dan nog helemaal niet gevaarlijk. De eerste ontmoeting met de Black Riders was in de eerste versie daarvan een ontmoeting met Gandalf. (Het witte paard van Gandalf werd het zwarte paard van de ruiter!) Maar ik wil ook niet beweren dat een 'eerste versie' per definitie slecht is. vriendelijke groeten, A.Kroeze

Als je de eerste versie doorleest en verbetert, is het toch al niet meer de eerste versie?

Als je de eerste versie doorleest en verbetert, is het toch al niet meer de eerste versie?

Dat is waar, maar er zijn ook mensen die het verhaal eerst helemaal schrijven en dan weer helemaal opnieuw beginnen. Ik zelf vind dit een raar idee om te doen. Waarom zou je je prestatie weer wissen en opnieuw doen omdat het 'de eerste versie' is?

Een eerste versie hoeft niet slecht te zijn. Het zijn de eerste gedachten die op papier staan. Tijdens het herlezen kun je heel veel veranderen. Daar bedoel ik niet mee dat je een verhaal helemaal onderste boven moet gooien. Gewoon verder werken aan de 'puurheid' zoals jij het noemt.

Sommige mensen schrijven een eerste versie die nog helemaal niet klopt qua plot en verhaallijn. Dan moet je mss overnieuw beginnen ja. Maar als je van tevoren goed nagedacht hebt over plot en verhaallijnen, dan is het heel goed mogelijk dat je eerste versie het skelet is van de definitieve versie.

Als je de eerste versie van een boek maar vaak genoeg leest en verbeterd, is dit de beste versie.

Met de stelling zoals je hem hier formuleert, ben ik het oneens. Ten eerste: het komt nu eenmaal voor dat een schrijver een slecht idee heeft. Een ingeving die leuk leek in eerste instantie, maar achteraf toch onïnteressant blijkt. Dat komt voor. Nu moet ik wel zeggen: ik ben er helemaal vóór dat een goed schrijver élk verhaal moet kunnen laten werken. Dus zelfs van een slecht idee moet je in intrigerend verhaal kunnen smeden. Maar om nou te beweren dat de eerste versie altijd de beste is? Nee. Ik kan me zeker voorstellen dat als je een heel goede inval kreeg, dat je daar graag dichtbij wil blijven. En het kan verdienstelijk zijn om tot op het einde dicht bij het gevoel van je eerste ingeving te blijven. Dat kán de beste versie blijken. Maar dit kun je niet als stelregel nemen. (Persoonlijk vind ik overigens mijn laatste versie altijd de beste, maar misschien ben ik ietwat bevooroordeeld ;D )

Ik ben nog niet zo lang bezig met schrijven, net na het afronden van mijn studie ben ik begonnen. Op het moment dat ik begon met mijn verhaal, had ik een plot in mijn hoofd. Maar tijdens het schrijven merkte ik dat dit plot nog niet compleet was, al meende ik eerst van wel. Nu ben ik een aantal maanden verder en mijn plot is uitgebreid. Ook wanneer ik niet schrijf, maar er gewoon over nadenk, dan komen er nog ideeën bij me op die het plot kunnen veranderen. Ik merk in elk geval dat de stelling voor mij niet opgaat. Ik schrijf, laat het soms een paar dagen rusten, schrijf verder en verander dingen. Er komen hoofdstukken bij, er gaan personages weg... veel veranderingen ten opzichte van het eerste werk in elk geval. Maar ik ben ook pas bezig, dus of het helemaal niet voor mij geld durf ik nog niet met zekerheid te beweren.

Als je de eerste versie van een boek maar vaak genoeg leest en verbeterd, is dit de beste versie.

Met de stelling zoals je hem hier formuleert, ben ik het oneens. Ten eerste: het komt nu eenmaal voor dat een schrijver een slecht idee heeft. Een ingeving die leuk leek in eerste instantie, maar achteraf toch onïnteressant blijkt. Dat komt voor. Nu moet ik wel zeggen: ik ben er helemaal vóór dat een goed schrijver élk verhaal moet kunnen laten werken. Dus zelfs van een slecht idee moet je in intrigerend verhaal kunnen smeden. Maar om nou te beweren dat de eerste versie altijd de beste is? Nee. Ik kan me zeker voorstellen dat als je een heel goede inval kreeg, dat je daar graag dichtbij wil blijven. En het kan verdienstelijk zijn om tot op het einde dicht bij het gevoel van je eerste ingeving te blijven. Dat kán de beste versie blijken. Maar dit kun je niet als stelregel nemen. (Persoonlijk vind ik overigens mijn laatste versie altijd de beste, maar misschien ben ik ietwat bevooroordeeld ;D )

Ja, dit klopt wel met mijn mening. Ik heb mijn stelling niet helemaal goed geformuleerd. Het ging meer om dat er schrijvers zijn die een boek schrijven, en dan nog 7 andere versies maken en allemaal verbeteren voor ze tevreden zijn. Dat je het heel vaak doorleest, is normaal voor mij.

Voor mij is het schrijven van verhalen net als het maken van een muur. Je eerste versie is het grove metselwerk. Dat laat je een tijdje uitharden tot je na een paar weken de boel kan voorbehandelen voor stucwerk. Daarna ga je stucen, twee á drie lagen, heel precies werk waarin de hele muur superstrak moet worden. Weer uit laten harden. Vervolgens voorbehandelen voor muurverf en daarna drie lagen verf. Hopen dat de kleur een beetje leuk opdroogt. Tussentijds eens iemand anders naar laten kijken en kritisch zijn over je kunnen. En dan heb je nog een heel scala aan metaforen met betrekking tot afplakken, afdekken, verf mengen, kleurcorrecties, luchten etc.

Het hangt ervan af hoeveel je plant, volgens mij, en die voorkeur in werkwijze is per schrijver verschillend. Giphart plant zijn hele roman scene voor scene van tevoren, voordat hij het idee zelfs maar bij zijn uitgever pitcht. Dorrestein leert het verhaal al schrijvende kennen. Consequentie daarvan is dat ze 95% van de eerste versie weg moet gooien, omdat het helemaal geen consistent verhaal is. Voor beide valt wat te zeggen. Oefening baart ook kunst, denk ik. Een gevorderde schrijver heeft al leren denken in vooruitwijzingen, heeft gevoel voor hoeveel personages er nodig zijn, enzovoort. Daardoor kan hij een strakkere en kwalitatief betere eerste versie maken dan een onervaren schrijver. De spontaniteit of puurheid van een verhaal kun je echter wel degelijk kapotredigeren, denk ik. Ik las laatst in een discussie op fb waar ook een uitgever aan deelnam dat 2 a 3 redigeerrondes in dat kader wel echt de max is; daarna verlies je iets wat je eigenlijk wil behouden. Maar dat zegt natuurlijk niet veel over hoeveel rondes de auteur er al op had zitten voordat hij zijn werk inzond.

Stond overigens een leuk stuk over op deze site: http://www.schrijvenonline.org/archief/herschrijv…

Ik heb een boek geschreven waaraan ik weinig hoefde te veranderen. Wat feitelijk gebeurde was dat ik een heel duidelijke structuur in mijn hoofd had die ik alleen hoefde in te vullen. Het raamwerk was zo glashelder, dat dit zo kon. Ik hoefde alleen de subverhalen uit te schrijven, die ook logisch uit het raamwerk voortvloeiden. Bij een volgend verhaal had ik dat duidelijke raamwerk niet. Daar kon ik niet op dezelfde manier gaan schrijven. Ik moest meer nadenken en uitproberen. Dat levert dan niet een transparante eerste versie. Ik denk dat als je het boek al van tevoren in je hoofd uitdenkt, dat je eerste versie dan al vergevorderd kan zijn. Daarbij helpt een duidelijke structuur die houvast geeft. Als je bijvoorbeeld een schooljaar als tijdspanne neemt en je hebt duidelijk in je hoofd hoe dat jaar eruit ziet, dan levert dat een glashelder raamwerk op voor de tijdspanne waarin dingen gebeuren als je per week een scène schrijft. Zoiets.

De eerste versie kan zelden de definitieve versie zijn, dat weet ik nu sinds ik zelf probeer een boek te schrijven. Ik had het verhaal al in mijn hoofd. Heb eerst een blad gemaakt met de hoofdstukken die ik moest schrijven, waarna ik die ben beginnen schrijven. Dan doe ik de grammaticacontrole en daarna ga ik het lezen, waarbij ik sommige delen aanpas. Dus is het verhaal dat ik nu heb niet meer de eerste versie. Het is veel moeilijker dan ik oorspronkelijk dacht maar ik ben zo ver gevorderd met het boek dat ophouden de reinste onzin zou zijn. Als ik klaar ben zou ik graag enkele proeflezers willen hebben, dan voornamelijk voor schrijf en grammaticafouten want het verhaal ga ik niet herschrijven. Hopelijk vind ik een uitgever

CV: IK ben geweldig! Motivatie: IK ben geweldig! Nee, anders... Ik ben goed, want ik ben best wel goed! Nee... Ik denk dat ik goed ben, omdat ik... nou, gewoon, omdattuh... jeweetwel... dus... Hmm... ... hm ... Het leven is kaloté, en daarom heb ik zojuist mijn hand in de frituurpan gedaan. Bijna gaar. Uiteraard links. Ik kook namelijk met rechts. Ah, veel beter!

Is de eerste versie van een boek altijd slecht? Ik vraag me dit al heel lang af aangezien ik de eerste versie altijd het 'puurste' vind. Al je oorspronkelijke ideeën staan hierin en die ideeën zijn meestal echt leuk: ze hebben alleen een beetje aanpassing nodig. Dus zijn jullie het eens met de stelling: Als je de eerste versie van een boek maar vaak genoeg leest en verbeterd, is dit de beste versie. Alvast bedankt :)

Zoals Odile al aangeeft: de ene keer lukt het wel en de andere keer lukt het niet. Zelf ben ik wel het meest blij met verhalen die in een keer goed lopen. Bij het maken van V2 kunnen er namelijk twee dingen gebeuren: of ik denk er teveel over na waardoor het kapot gaat, zeg maar zoals je een goede aquarel kan verprutsen door hem te ver door te werken. Of het komt goed, maar ik vind er zelf niks meer aan omdat ik door al het sleutelen te dicht op het verhaal zit om nog te kunnen zien of het goed is of nog niet. Het is net als bij een meerkeuze toets: verbeteren leidt niet automatisch tot een beter resultaat.

Ja, tenzij je een genie niveau Jack Kerouac bent ofzo schrijven = herschrijven

Ik ben het niet met de stelling eens. Heel soms komt het voor dat je een boek schrijft waar je nauwelijks iets aan hoeft te veranderen. Maar, zoals ik al zei, dat komt zelden voor. Tijdens het schrijven kom je vaak met nieuwe ideeën en verwerp je anderen, waardoor er aan het einde van je verhaal vaak weinig van het plot klopt. Zo had ik toen ik begon met een verhaal, een personage in mijn hoofd. Nu bleek die oninteressant, te vee een Mary Sue, waardoor ik haar uit het verhaal gooide, en een nieuwe introduceerde. Zo krijg je wel vaker dit soort dingen, en aan het eind moet je die allemaal corrigeren waardoor het een goed lopend verhaal wordt. En zelfs als je dicht bij je eerste plot gebleven bent: het kan altijd beter. Zoals FoxMulder2014 het hierboven al zei: schrijven = herschrijven.

Welnee, de eerste versie is nooit 'slecht, er is waarschijnlijk wel wat meer van dan nodig is. Pas als je het verhaal wilt publiceren, loont het de moeite om goed te kijken wát je precies wilde vertellen. Wat is nu echt het verhaal? En welke delen zijn door jou geschreven terwijl je zocht naar wat je uiteindelijk wilde vertellen? In die zin is schrijven vooral schrappen - tot de kern. Daarna kun je altijd weer toevoegen om het verhaal nog sterker te maken. Succes :)

Ik ben het ook niet eens met de stelling. Nu mijn boek eindelijk richting het einde loopt merk ik ook dat ik heel veel zal moeten schrappen en opnieuw moet schrijven wil ik een goede lijn in het verhaal aanbrengen. Als ik de eerste hoofdstukken doorlees schaam ik me al dood omdat ik weet dat het nog super veel zal gaan veranderen. Daarom denk ik ook niet dat de eerste versie de beste is, want als je alles eenmaal op papier hebt heb je een veel beter overzicht over het verhaal en kan je gaan bepalen wat je nog moet veranderen/schrappen zodat je verhaal lekker loopt en alles wat je in je hoofd hebt aan bod kan komen.

Als ik kijk naar het verschil tussen de eerste en de laatste versie dan zijn er personages bijgekomen, sommige verdwenen, heel veel details zijn aangevuld, onzin is verdwenen. De eerste versie is bagger, maar dat is ook de functie van een eerste versie. Alles eruitgooien zonder filter, daarna polijsten.

Al is er nog zo veel veranderd, als je beginidee uiteindelijk overeind blijft was je eerste versie goed.

Het begin idee staat sinds de eerste versie overeind, maar de eerste versie zelf is slecht. Hemmingway zegt het ook: The first draft of everything is shit

Ik heb het eerste stuk van mijn verhaal al omgegooid.

Er is naar mijn mening geen goed antwoord op deze vraag. Een eerste versie kan zoals de openingspost zegt heel "puur" zijn - ik heb wel eens een stuk tekst geschreven toen ik echt diep in de shit zat en ik denk niet dat ik dat gevoel van ultieme ellende in een later stadium opnieuw op had kunnen roepen. Desalniettemin merk ik wel dat het maar zelden voorkomt dat ik bij een herschrijf toch niet nog een paar zinnetjes weglaat of zinnen opbreek. Voor mij bestaat er een duidelijk verschil tussen schrijfflow en leesflow. Als ik in de schrijfflow zit, zit ik in een soort "zone" waarin de woorden als vanzelf op papier lijken te vloeien (als je dit herkent zul je het met me eens zijn dat dat een goddelijk gevoel is). Alles lijkt te lukken en je voelt je onoverwinnelijk, alsof elk woord raak is. Eenmaal uitgeschreven leg ik het een tijdje apart, en ga ik het lezen. Dan merk ik meestal wel dat de leesflow heel anders is: in de leesstand stoor ik me al snel aan die mooie zinnen die ik in een schrijfflow heb neergekalkt. "Dat kan best wat korter" is dan mijn meest voorkomende gedachte, of "waarom is deze zin in godsnaam zo lang?". Kortom, allemaal zaken die ik tijdens het schrijven niet heb opgemerkt. Dat maakt de eerste versie niet per definitie niet slecht, maar het is wel goed om het onderscheid te kennen. Het tegendeel is overigens ook wel eens waar: je kunt een stuk tekst daadwerkelijk doodmaken door teveel herschrijfbeurten. Robert Jordan heeft tijdens een interview aangegeven dat hij de proloog van het negende deel van de Rad des Tijds-serie maar liefst 97x herschreven heeft en dat is in de ogen van veel fans een kutboek. Dus het kan allemaal.

Eerste versies zijn inderdaad heel puur. Pure troep. Het wordt pas wat als je ze flink bewerkt en herschrijft. Tuurlijk, je eerste versie kan goed voelen en je mag er trots op zijn dat je het hebt voltooid. Maar dat betekent niet dat het voor anderen fijn is om te lezen. Dat is bij een roman gewoon onmogelijk. Beetje heel harde opmerking volgt nu: als je denkt dat je eerste versie heel goed is, ben je geen goede schrijver. En waarschijnlijk lijd je dan aan het Dunning-Kruger syndroom: omdat je niet goed kan schrijven zie je ook niet wat je fout hebt gedaan. Dat is te verhelpen trouwens. Laat een ander je eerste versie kritisch lezen en accepteer alle kritiek zonder tegen te stribbelen. Maak een lijst van alle (en dan bedoel ik ook echt alle) kritiekpunten en laat het verhaal een paar weken liggen. Ga dan de tekst nog eens lezen en overweeg of de kritiek misschien inderdaad klopt.

Beetje heel harde opmerking volgt nu: als je denkt dat je eerste versie heel goed is, ben je geen goede schrijver.

Kletskoek.

Beetje heel harde opmerking volgt nu: als je denkt dat je eerste versie heel goed is, ben je geen goede schrijver.

Kletskoek.

Motiveer eens? Misschien hanteren we een andere definitie van 'heel goed'? Ik bedoel: als je denkt dat je eerste versie goed genoeg is om (na wat spellingscontrole etc) uit te geven, dan ben je geen goede schrijver. Als je het daar mee oneens bent hoor ik graag waarom.

Beetje heel harde opmerking volgt nu: als je denkt dat je eerste versie heel goed is, ben je geen goede schrijver.

Kletskoek.

Motiveer eens? Misschien hanteren we een andere definitie van 'heel goed'?

Waarschijnlijk hanteren wij een andere definitie. Juist een goede schrijver kan weten dat de eerste versie heel goed is. Minder goede schrijvers denken het te weten, maar zouden het volledig mis kunnen hebben.

Ik bedoel: als je denkt dat je eerste versie goed genoeg is om (na wat spellingscontrole etc) uit te geven, dan ben je geen goede schrijver.

Dat is iets anders, maar nog steeds niet een 100% stelling.

Als je het daar mee oneens bent hoor ik graag waarom.

Ik denk dat je terug mag gaan naar jouw stelling - "Wat/wie is een schrijver?" [ wanneer mag je jezelf een schrijver noemen] Kijk maar naar de vragen van de Topic-starter.

Is de eerste versie van een boek altijd slecht?

Neen. Goed is dan mogelijk, en heel goed ook.

Ik vraag me dit al heel lang af aangezien ik de eerste versie altijd het 'puurste' vind.

Puur, als in zelfgenoegzaamheid met je eerste gedachten? Echter, en daar volg ik @Harry - stuur je die eerste versie op naar een uitgever? En dat acht ik zeer onwaarschijnlijk. Enig zelfkritiek is passend en nog beter zou feedback van anderen zijn. Feedback kan heel slecht zijn, en feedback kan heel goed zijn. Is feedback dan heilig? Neen, natuurlijk niet. Een goede schrijver mag gerust arrogant overkomen. Je eerste versie kan zo goed zijn dat een uitgever jouw boek wil uitgeven. Dat is dan een heel goede eerste versie. Feedback van zo`n uitgever zou ik niet negeren. Een voorwaarde is dan wel dat ik die uitgever 100% vertrouw.

Al je oorspronkelijke ideeën staan hierin en die ideeën zijn meestal echt leuk: ze hebben alleen een beetje aanpassing nodig.

Prima om zo te denken. Maar @Nynke heeft het zelf al over een "beetje" aanpassing.

Dus zijn jullie het eens met de stelling: Als je de eerste versie van een boek maar vaak genoeg leest en verbeterd, is dit de beste versie.

Ik vraag mij ook af wat @Nynke met die eerste versie bedoeld. De versie die door de schrijver vaak genoeg is gelezen zal niet per definitie beter zijn. Wat in de ogen van de schrijver een verbetering is - kan net zo makkelijk een verslechtering zijn.

Laat een ander je eerste versie kritisch lezen en accepteer alle kritiek zonder tegen te stribbelen. Maak een lijst van alle (en dan bedoel ik ook echt alle) kritiekpunten en laat het verhaal een paar weken liggen. Ga dan de tekst nog eens lezen en overweeg of de kritiek misschien inderdaad klopt.

Dit is een perfect advies. Het zou mij verbazen als niet alle goede schrijvers dit doen. En juist daarom denk ik dat een goede schrijver - na het wegen van alle feedback - tot een eindconclusie kan komen dat de eerste versie heel goed was.

Juist een goede schrijver kan weten dat de eerste versie heel goed is. Minder goede schrijvers denken het te weten, maar zouden het volledig mis kunnen hebben.

Ehm dat is dus het probleem hier. Iemand die het mis heeft, weet niet dat hij het mis heeft. Dat is het Dunning-Kruger-syndroom. Een goede schrijver weet waarschijnlijk wel of zijn eerste versie te redden is. Hij (of zij uiteraard) is in staat om alle fouten te zien en oplossingen te bedenken. Dan heb ik het niet over grammatica of spelling, maar alle andere zwakheden zoals ontspoorde subplots, plotgaten, personages die niet werken, beschrijvingen die lelijk zijn, scenes die overbodig zijn, scenes die ontbreken, etcetera. Als je echter dit lijstje leest en denkt: dit is niet van toepassing op mijn eerste versie, die is eigenlijk wel goed zo, dan ben je zeer waarschijnlijk geen goede schrijver. (disclaimer: ik heb het over romans. Korte verhalen zijn heel wat anders, en ik ken genoeg schrijvers die een verhaal van 2000 woorden schrijven dat enkel wat klein poetswerk nodig heeft).

Juist een goede schrijver kan weten dat de eerste versie heel goed is. Minder goede schrijvers denken het te weten, maar zouden het volledig mis kunnen hebben.

Ehm dat is dus het probleem hier. Iemand die het mis heeft, weet niet dat hij het mis heeft. Dat is het Dunning-Kruger-syndroom.

Ja, je hebt gelijk - maar ik ben ook van mening dat ieder mens meer/minder last heeft van jouw syndroom.

Een goede schrijver weet waarschijnlijk wel of zijn eerste versie te redden is. Hij (of zij uiteraard) is in staat om alle fouten te zien en oplossingen te bedenken. Dan heb ik het niet over grammatica of spelling, maar alle andere zwakheden zoals ontspoorde subplots, plotgaten, personages die niet werken, beschrijvingen die lelijk zijn, scenes die overbodig zijn, scenes die ontbreken, etcetera. Als je echter dit lijstje leest en denkt: dit is niet van toepassing op mijn eerste versie, die is eigenlijk wel goed zo, dan ben je zeer waarschijnlijk geen goede schrijver.

Ik denk dat we een paal moeten zetten om het perk te bepalen - wat is een eerste versie?

(disclaimer: ik heb het over romans. Korte verhalen zijn heel wat anders, en ik ken genoeg schrijvers die een verhaal van 2000 woorden schrijven dat enkel wat klein poetswerk nodig heeft).

Prima. We hebben het dan/dus over een roman. En nog steeds denk ik dat een goede schrijver iemand is die [jouw woorden - alle andere zwakheden zoals ontspoorde subplots, plotgaten, personages die niet werken, beschrijvingen die lelijk zijn, scenes die overbodig zijn, scenes die ontbreken, etcetera. ] in beeld heeft en goed beschrijft in zijn [of haar] eerste versie.