Het uiterlijk beschrijven, hoe belangrijk is dat?

Zelf lees ik dat liever niet zodat ik zelf een beeld kan vormen. Alleen als het uiterlijk van belang is voor de gebeurtenissen zou ik het wel doen.

Een complete clichématige opsomming: Lang blond haar, felblauwe ogen, slanke benen, zandloper figuurtje, marineblauw mantelpakje enz. vind ik zelf niet fijn om te lezen en hoort meer in een boeketromannetje thuis. In goede boeken weet de schrijver vaak met de beschrijving van enkele karakteristieke uiterlijke kenmerken een heel personage goed neer te zetten. Knap lastig vind ik, maar het werkt wel. In het algemeen zou ik zeggen, doen, maar gedoseerd.

"Meester Verwerp zag eruit als een normale leerkracht: hemd zonder das, bruin sportjasje met verduurde ellebogen, ronde bril op z'n neus en keek altijd nors. Het was echter zijn linkerhand -steevast gehuld in een handschoen- die me bang maakte."

Ik vind dat je het aan het begin van een boek wel moet doen, niet tot in de details (tenzij die details ertoe doen), maar ongeveer zoals Fré het beschrijft. Beschrijven binnen een herkenbaar referentiekader doet al een heleboel goed. Toevallig viel het me laatst tijdens die leerlingenprotesten op het nieuws weer enorm op; er kwam een groepje leraren in beeld, en zelfs al had je niet geweten waar het onderwerp over handelde, had je ze nog herkend als leraren. Zulke dingen moet je als schrijver in je opnemen en gebruiken in je verhalen. Ik vind het altijd heel storend als persoon B., die ik het hele boek lang als een donkerharig iemand voor me zag, ineens Scandinavische wortels blijkt te hebben en heel wat blonder blijkt dan zijn Italiaanse verhaalgenoten (Umberto Eco, De Naam van de Roos) <-- ja, ook literaire zwaargewichten maken soms een vergissing. (Of ik heb me vergist en er in het begin van het boek overheen gelezen hoe Bengt eruit zag)

Als ik me niet vergis, komt zo'n fout ook voor in "Jennifer Government" (Max Berry, als ik me niet vergis?) Er is daar een tweeling, en ik had me die voortdurend voorgesteld als twee-eiig, maar ergens achteraan blijkt het handig te zijn dat ze eeneiig zijn. Dat was erg rot. (maar misschien las ik er ook over)

Niet al te uitgebreid over schrijven maar als het ter zake doend is. En af en toe iets toevoegen. Of weglaten.

Ik gebruik het waar nodig. :) "Zijn witblonde haar was halflang en hing tot aan zijn oren en zijn ogen keken me aan alsof ik een oude bekende van hem was. Zijn ogen waren hemelsblauw."

Vaak maakt het niet uit. Behalve als het hoort bij het verhaal. Eén boek van mij gaat (o.a.) over adoptie, en die hoofdpersoon is bruin (uit India). Dat vertel ik wel maar niet te snel, voor hem is het normaal. Net als in mijn belangrijkste boek, daar zijn ze ook bruin maar vertel ik maar van een paar. Eén personage is 'veel bruiner dan iemand die ik ooit zag' :) dat personage komt ook uit ver weg, anders zei ik dat niet. Zo valt hij wel op :nod:

Ik vind het zelf prettig om personages helemaal te beschrijven omdat ik meestal ook een bepaalde type in mijn hoofd heb. De karaktereigenschappen, maar toch meestal uiterlijkheden horen daar dan gewoon bij.

Hoi Manga, Welkom op dit forum.

@Eufdrie In het begin van het boek wordt Bengt van Uppsala al genoemd. Uppsala ligt in Zweden, dus dat hij een scandinaviër is valt eruit te distilleren. Deed onze Umberto het toch goed. :)

Als je het als show doet i.p.v. tell komt het al veel ongedwongener over.

Zeker niet altijd het uiterlijk beschrijven. Wel het uiterlijk beschrijven als dat van belang is voor de hoofdpersonages en/of voor het verhaal.

Ligt eraan. Arthur is politieagent, die ziet meer details van iemand die hij net ontmoet. In andere verhalen hou ik het meestal op lichaamsbouw en haar. Dan heb je toch al snel een compleet beeld. Verder is het meestal ook niet zo interessant, de lezer mag van mij best zelf bedenken hoe iemand eruit ziet.

Alleen als het voor het verhaal belangrijk is. Anders de lezer lekker laten fantaseren. Hoe vaak valt een film niet tegen als je eerst het boek gelezen hebt? Het verhaal zit al in het hoofd van de lezer. Deze geeft zijn eigen invulling. Een film kan daar (bijna) nooit aan tippen.

Ik vind het wel fijn als ik een beetje geholpen word bij uiterlijkheden. Een invulling geven aan hun uitstraling en precieze gelaatstrekken kan de lezer zelf, het gaat om de grote lijn. Zoals wonderer zegt: vooral haardracht en lichaamsbouw. Ik verstop de beschrijvingen in de tekst, zo heeft een van de personages kort haar. Over haar vertel ik dat ze, zodra ze zich settelde, naar de kapper ging om haar lange lokken voor eens en voor altijd kort te wieken. Ook vertel ik elders over haar dat ze op een eeuwig dieet is. Een ander personage omschrijf ik al in de eerste scène door middel van een dialoog waarin ze over zichzelf zegt dat ze op Sneeuwwitje lijkt en het andere personage zegt dat die overeenkomst niet verder gaat dan uiterlijkheden. Dan weet je: zwart haar, blanke huid, slank. Wil je het omschrijven, dan vind ik inderdaad dat het al in het begin moet gebeuren. Niets zo irritant als een in je hoofd blonde reuzin die ineens een dwergje met rode krulletjes blijkt te zijn.

:retard: Uiterlijk helpt (bij mij) niet altijd. Zo was ik teleurgesteld toen ik Harry Potter met bril zag, terwijl hij ook beschreven werd als iemand met een bril. Maar toch ging het er bij mij niet in dat hij een bril had.

@Eufdrie In het begin van het boek wordt Bengt van Uppsala al genoemd. Uppsala ligt in Zweden, dus dat hij een scandinaviër is valt eruit te distilleren. Deed onze Umberto het toch goed.

Dat is mij geheel ontgaan. Sorry, meneer Eco, de fout lag dus niet bij u. Overigens vind ik de enorm uitgebreide en subjectieve uiterlijke beschrijvingen in de boeken van Ellis Peters (Broeder Cadfael) geweldig. Normaal ben ik er niet zo'n voorstander van als mijn fantasie niet zelf mag uitmaken hoe iemand eruit ziet, maar zij weet het op een manier te doen die absoluut niet storend is.

Gaaf zoveel reacties. Ik geloof dat ik inderdaad ook vind, dat het niet te nadrukkelijk moet, in elk geval terloops en op een logisch moment, en zeker in het begin. Als het al moet gebeuren natuurlijk.

Uitgebreide uiterlijke beschrijvingen doen mij trouwens onherroepelijk aan porno denken, tenminste, als het van die droge opsommigen zijn. Lichaamslengte, haarkleur, wel of geen borsthaar, kleur ogen, en uiteindelijk lengte en omtrek van z'n mannelijkheid en of ie wel of niet besneden is :') Wel grappig maar vast niet de bedoeling van een literaire auteur.

Leuk voor in een hoorspel of toneelstuk!

Je hoeft iemands uiterlijk niet te beschrijven om de lezer een gevoel over iemand te geven. Beschrijven dat er witte kloddertjes spuug in zijn mondhoeken zitten die zich uitrekken bij elk woord dat hij spreekt en weer verdwijnen, telkens wanneer hij zwijgt en zijn lippen sluit, geeft al een aardige indicatie om een gevoel op te roepen. Wat voor pak hij aan heeft en of hij besneden is (hoe interessant ook) doet er dan minder toe.

Je kunt natuurlijk ook de gewonere uiterlijkbeschrijvingen in de tekst zetten: Oogkleur, haarkleur - noem maar op. Daarnaast heb je nog de extra zaken. Zo kun je beschrijven of de persoon in kwestie juist een spitse of een ronde neus heeft. Of dikke lippen of smalle lippen. En zijn de wenkbrauwen duidelijk zichtbaar, borstelig, of juist dun en licht van kleur? Dit zijn enkele dingen die je er ook in kunt verwerken. Niet erg apart, maar het geeft toch een aardige indicatie in hoe je personage is. Ook kun je denken aan: - Sieraden - Lengte / breedte - Opvallende zenuwtrekjes (Bijvoorbeeld: Zenuwachtig met je ogen knipperen als je in gesprek bent..) - Houten benen, glazen ogen - ... - Kuiltje in de kin / wangen - Uiterlijke kenmerken die veel voorkomen binnen de familie - Etc.

Ik blijf beschrijvingen het mooist vinden als ze een personage vergelijken met een ander, een familid bijvoorbeeld. Verder moet ik zeggen dat het uiterlijk dat in verhelen beschreven word mij nooit zoveel doet, ik bedenk altijd iets anders voor een personage dan de schrijver. (behalve in mijn eigen verhlen natuurlijk, maar daarin is het ook wel erg moeilijk van mening met mezelf te verschillen :P ) en

Beschrijven dat er witte kloddertjes spuug in zijn mondhoeken zitten die zich uitrekken bij elk woord dat hij spreekt en weer verdwijnen, telkens wanneer hij zwijgt en zijn lippen sluit, geeft al een aardige indicatie om een gevoel op te roepen.

Hoe kom je aan zo'n naukeurige beschrijving van mijn scheikundeleraar?

Een portret schilderen in woorden is een kunst.

Toch vind ik dat het niet teveel beschreven moet worden. Ik raak dan meestal de draad kwijt van het verhaal. Ik vind het niet zo belangrijk wat ze aan hebben.

Toch vind ik dat het niet teveel beschreven moet worden. Ik raak dan meestal de draad kwijt van het verhaal. Ik vind het niet zo belangrijk wat ze aan hebben.

Toch kan dat erg uitmaken. Wie kom je het liefst tegen in een park, als de schemering valt? 1. een man 2. een blonde man met blauwe ogen 3. een man met verward lang haar, een snor en baard, in een lange donkergroene regenjas 4. een skinhead 5. een oudere man in pak met een paraplu in de hand 6. een jogger met een i-pod

haha Trenke, misschien heb ik het een beetje verkeerd uitgedrukt. Ik had ooit een boek gelezen, dat er zoveel beschreven werd, dat ik naderhand niet meer wist waar het verhaal over ging, behalve hoe de personages eruit zagen. Dat bedoelde ik met teveel beschreven. De gewone uiterlijke beschrijvingen vind ik niet erg, zolang het maar niet uit de hand loopt. En ik ga voor nummer 6, de jogger met een i-pod, die hoort me niet aankomen als ik hem aanval. :p

Het was voor mij de grote vraag toen ik begon met "The Virgin of Lorraine" - want hoe zag die meid er uit? Een of andere idioot beweerde haar portret gereconstrueerd te hebben en kwam met het meest belachelijke plaatje aan dat ik ooit heb gezien. Die had een of ander vroeg middeleeuws prentje gevonden en dat als voorbeeld genomen. Haar slagveldervaringen in ogenschouw nemende zie ik een sterke meid met een mooi gezicht. Alleen dat zou toen op die sinistere captains-of-cavalry indruk hebben doen maken. Misschien is een stem interessanter. Voor mij wel. Vooral de huidige jonge generatie met die afschuwelijke uuuuuuuuh uithalen, geven me volledige audiocomplexen.

The Virgin of Lorraine had denk ik de kracht en de schoonheid van Helena van Troje of Cleopatra en was veel sympathieker dan The Iron Lady. Zoals ze op dat paard zit, in Reims, zo stel ik me haar voor.