Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#155 Naakt

Felle flitsen, daverende donderslagen zorgen ervoor dat mijn nekharen recht overeind staan. Ik zit voor het raam, de regen slaat in striemen tegen het glas. Bij elke bliksemflists licht de nachthemel witblauw op. De krakende slagen komen sneller en harder, de kat is onder de bank gekropen en zal daar voorlopig niet meer onder vandaan komen. Wat is het dat zo fascineert aan onweer? Is het de angst geraakt te worden doro de bliksem? IS het het bovenaards harde geluid, waar we bang voor zijn ondanks alle wetenschappelijke zekerheid dat ons (bijna) niets kan gebeuren? Ik hou van onweer maar ik vrees het ook. Het liefst zou ik mijn kleren uitdoen en naakt de tuin inlopen maar daar heb ik stiekem toch het lef niet voor. Of toch wel? Ik neem een snel besluit en gooi al mijn kleren van me af. Als ik de deur open, grijpt de striemende wind me bij mijn keel. Het is, verrassend genoeg, niet koud. Naakt stap ik de regen in. Een flits, direct gevolgd door een enorme klap. En nog een. Ik begin te lachen, te lachen, te lachen. Ik kijk omhoog en schreeuw naar de donder. De donder brult terug. Ik val op mijn knieën in het doorweekte gras en laat me dopen door de regenstralen.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ostinato, Ja, altijd die angst. Hier wordt die afgeworpen - of is het onderwerping in de laatste zin. Intrigerend fragment. dingetjes: bliksemflists doro IS

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Ik zou deze freewriting zeker bewaren en later als basis voor een meer uitgewerkt verhaal gebruiken. Mooi om te zien wat je in 'een flow' al weet te bereiken.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ach, hoe heerlijk is dat naakt door de plenzende regen rennen, ik deed dat ook graag. In een bos hoor, niet in de stad over straat. Dat je bij het raam zit, Ostinato, dat vind ik wat. Hoe durf je het, je gaat je angst echt aan. En dan nog brullen tegen die donder, tjeemig. Ik vond het heerlijk om je verhaal te lezen.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ostinato, angst en vrees dicht bij elkaar en dan de vrijheid bloot buiten in de regendruppels ervaren. Dat heet vrijheid. Leuk gedaan, groet Connie

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Stagiair
  • Redacteur
  • Uitgever
Sfeervol en intrigerend stukje. Knap. Ik ben het eens met Janp's interpretatie dat de 'ik' in het fragment zich in de laatste zin onderwerpt aan het onweer. Gedoopt door regenstralen. Mooi.

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor jullie reacties :) @Nancy Ik ben nog nooit in de gelegenheid geweest, maar ik zou het wel eens willen doen, naakt in een onweersbui in de stromende regen ... Het heeft iets heel aantrekkelijks, een OERRR-gevoel.

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Geweldig, je nam me helemaal mee in je absurde idee om dan maar naakt de tuin in te rennen. Ik denk dat de buren dan wel het blauwe busje bellen of je moet vrij wonen natuurlijk...een goed argument omdat vooral te ambiëren :D Graag gelezen!

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ostinato, Mooi en intrigerend stukje freewriting. Van het enge naar de fantasie naar wat je graag nog eens zou willen doen. En nu je het opgeschreven hebt, zou het zomaar eens kunnen dat je het ook daadwerkelijk doet.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ostinato, Ostinatoo - Ostinatooo, jaahh ... je hebt gescoord! 1 - 0 ! Stel je even de verslaggever voor van een voetbalwedstrijd ... Hij is verbluft van je prestatie. Lekkerr ik laat nu ook mijn fantasie maar gaan.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
De donder en jij, ik hoor jullie schreeuwen nee bulderen naar elkaar. En dan de bevrijding van de lach. Uitbundig lachen met de hartkleppen wagenwijd open kan alleen als je houdt van de donder is het niet? :!:

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Ostinato, Wat een levendig freewriting-verhaal over wat onweer met je doet. Ik herken er veel in. Een vriendin van me loopt ook in haar naakie in haar hof. Moet zalig zijn die vrijheid. Bij ons kruipen ook de katten en hond onder de bedden. Toch een ingeboren angst; bij de dieren waarschijnlijk omdat ze het niet kunnen plaatsen; bij de mensen toch een beetje de zucht naar het avontuurlijke? :o Ik sta altijd in bewondering voor die natuurkracht en besef mijn kleinmenselijkheid. :nod:

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi! Het roept bij mij het beeld op van iemand die een keerpunt in zijn leven nadert. Vanwege:
Ik begin te lachen, te lachen, te lachen. Ik kijk omhoog en schreeuw naar de donder. De donder brult terug. Ik val op mijn knieën in het doorweekte gras en laat me dopen door de regenstralen.

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Ik hoor je geschreeuw boven de donder uitkomen. Was jij dat die in de tuin liep? Ik had je niet herkend zonder kostuum. Prettig stukje om te lezen.

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Gedoopt door de regenstralen. De hp begint een nieuw leven, bevrijd van angst. Mooi verhaal. Knap om het in een paar minuten in elkaar te draaien.

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@gs @angus Het kwam spontaan opgeborreld. Misschien past het bij mijn huidige levensfase. Er is inderdaad wel sprake van een soort keerpunt. @Allen: Dank voor je reactie