#155 Naakt

Felle flitsen, daverende donderslagen zorgen ervoor dat mijn nekharen recht overeind staan. Ik zit voor het raam, de regen slaat in striemen tegen het glas. Bij elke bliksemflists licht de nachthemel witblauw op. De krakende slagen komen sneller en harder, de kat is onder de bank gekropen en zal daar voorlopig niet meer onder vandaan komen. Wat is het dat zo fascineert aan onweer? Is het de angst geraakt te worden doro de bliksem? IS het het bovenaards harde geluid, waar we bang voor zijn ondanks alle wetenschappelijke zekerheid dat ons (bijna) niets kan gebeuren? Ik hou van onweer maar ik vrees het ook. Het liefst zou ik mijn kleren uitdoen en naakt de tuin inlopen maar daar heb ik stiekem toch het lef niet voor. Of toch wel? Ik neem een snel besluit en gooi al mijn kleren van me af. Als ik de deur open, grijpt de striemende wind me bij mijn keel. Het is, verrassend genoeg, niet koud. Naakt stap ik de regen in. Een flits, direct gevolgd door een enorme klap. En nog een. Ik begin te lachen, te lachen, te lachen. Ik kijk omhoog en schreeuw naar de donder. De donder brult terug. Ik val op mijn knieën in het doorweekte gras en laat me dopen door de regenstralen.