Sommigen zeiden dat ik een vlinder was die van bloem tot bloem fladderde. Maar dat was niet zo. Ik was lucht. Mijn leven was de wind, die me telkens weer bracht naar plekken waar niets was. Naar leegtes. Ik vulde ze, dan was het even stil, -heel even,- en dan voerde mijn leven me weer naar nieuwe leegtes. Ik liet nooit iets achter, nam nooit iets mee, hoogstens dwarrelden er wat bladeren. En toen was jij er. Ik vulde jouw leegte en, na een korte windstilte, verwachtte ik al dat ik weer weggevoerd zou worden. Maar jij was een danseres. Jouw dans door het leven volgde een onnavolgbare choreografie. Je trok de ruimte naast je, voor je, achter je steeds weer vacuüm. En ik werd er telkens opnieuw ingezogen. Sommigen zeiden dat ik eindelijk gekozen had, eindelijk rust gevonden had. Maar dat was niet zo. Het was fysisch, onontkoombaar, een meteorologische wetmatigheid, geen keuze. Ik heb in mijn leven nog nooit een keuze gemaakt. Nu pas, nu je bewegingen haperen, nu je niet meer de leegtes creëert waar ik vanzelf in waai, nu ik me bewust ben hoeveel mogelijkheden, kansen, leegtes er nog in de rest van de wereld liggen, nu pas maak ik de keuze: ik blijf.