#116 Op de klei

De soep stond op, de kamer was aan kant. De mannen zouden dra van de gronden komen. Anna veegde een krul uit haar gezicht en maakte haar schort los. Moeder lag zelf ook te rusten, dus ze zou het vast niet erg vinden als Anna even uit ging. Zachtjes deed ze haar rubberen laarzen aan. Buiten waaide het hard, zoals altijd. De geur van doorweekte, zoute klei, die alles doordrong, rook ze al bijna niet meer. Wel rook ze de weeë etensluchten die opstegen uit de kantine – een groot woord voor de houten keet, die nu en dan kraakte in de wind. En ze rook de latrines, zelfs aan deze kant van het kamp. Ze liep de andere kant uit, tussen de arbeidersbarakken door, naar de gronden. Waar de klei begon, stopte ze en keek uit over de eindeloze, zwartgrijze vlakte van de nieuwe polder. Er was niets dat de leegte doorbrak, geen boom, geen huis, niets. Alleen maar klei, voor zover het oog reikte. Ze dacht aan Peter met zijn bruine ogen. Peter, die hier niet mocht zijn. Hij ging elke dag mee met de arbeiders naar de gronden en werkte volgens Vader harder dan ieder ander. Maar hij was niet geregistreerd en op zijn persoonsbewijs stond een grote J. Vader had een oogje toegeknepen, zoals hij al zo vaak gedaan had. Polderwerkers vielen immers niet onder de Arbeitseinsatz. Vanochtend had Anna de kampkok horen mopperen. ‘Hoe moet ik tweehonderd koppen voeden met voer voor honderdtachtig?’, had hij gegromd.