# 114 - Versluierd

Ik loop in een banale supermarkt; het publiek graait uit dozen, de paden zijn smal. Wollah hier, wollah daar, sijpelt als couscous door verscheurde verpakkingen. Gesluierde vrouwen tegen wie ik pardon zeg, gaan niet opzij. Hun kinderen staren. Een vrouw alleen versleept zich achter haar rollator, haar voeten dik in het verband in opengescheurde muilen. Ze kijkt niet op of om door haar grijze slierten, ziet de verwonderlijke mensheid niet aan. In haar mandje ligt een halfje afgeprijsd lichtbruin. Daarnaast een kuipje margarine. Haar vingerloze handschoenen liggen als klauwen over het stuur. Ik kan het niet meer aanzien, hoezo heeft deze, ik denk negentigjarige geen geld, geen hulp. Ik vlucht naar de pakjes echte boter. In mijn ooghoek zie ik een man. Ik ken die man. Hij woont bij mij in de buurt, kleedt zich als een heer en geurt naar exquise parfums. Ik voel hem wel kijken, op het terras daar bij mij in de buurt. Zijn glimlach is charmant waarboven zijn ogen als sterren twinkelen. Nu twinkelt hij voor geen meter, ziet me niet staan en laadt grootverpakkingen achenebbisj bier in. Zijn gevulde broekzak staat half open; er steekt stout de dop van een heupflacon uit. Op iedere hoek van de gangpaden rust hij uit om schielijk een slok te nemen. Ik loop weg van de man naar de vrouw en vraag haar of ik kan helpen. Haar mond waarin nog weinig tanden staan, kwijlt een beetje als ze zegt: 'Lief meisje, ik heb altijd alles alleen moeten doen.'