Ik-vorm omzetten, wel of niet doen?

Wat zijn hun argumenten? Waarom vinden ze het beter in de hij-vorm? Als er goede redenen voor zijn, zou ik het zeker overwegen. Zelf ben ik geen voorstander van de ik-vorm, omdat het zo beperkt is. Je kunt niets vertellen waar de ik-figuur niet bij was, en van andere personages komt de lezer alleen te weten wat de ik-figuur ziet. Voor een roman is dat vaak moeilijk vol te houden.

Ze zeggen alleen dat het er op voor uit zal gaan. Ik moet zeggen het volgende verhaal waar ik nu aan schrijf is wel in de hij-vorm, maar bij dit verhaal zegt mijn gevoel dat het in de ik-vorm hoort. Ik ben bang dat het na omzetten niet meer als mijn eigen aanvoelt. Weet niet of dat ergens op slaat voor jullie, maar ik voel dat zo.

Als je in de ik-vorm schrijft (zoals ik ook doe overigens) blijf je heel dicht op de huid van de lezer, dichter kan bijna niet. Misschien bedoelen ze het op die manier?

het verhaal zou in principe hetzelfde blijven, maar ik raad het eigenlijk af. Ik ben er ooit aan begonnen (en toen waren het nog maar een bladzijde of 50) en ben uit miserie gewoon opnieuw begonnen... Maar als de uitgever geloofd dat het het verhaal ten goede komt, tja zij weten er meer van dan ik. Ben zelf ook maar een beginneling :)

Doe anders eerst een klein stukje Shincky. Zet een paar alinea's om, zoek een proefkonijn en lees eerst de ene en dan de andere versie voor.

Ik ken je verhaal niet, maar ik vind de ik-vorm altijd goed. Dde lezer zit dan helemaal in het verhaal, in de ik-persoon. HIjvorm vind ik altijd afstandelijker.

Dat heb ik dus ook dat ik vind dat je bij de ik-persoon echt in het verhaal zit en vooral omdat dit verhaal echt over Sam (de hoofdpersonage) gaat. Het draait allemaal om haar en wat er gebeurt in haar leven. Je leest echt hoe zei het ervaart en ik ben bang dat ik dat verlies als ik het omzet, maar zoals Ceridwen het zei kan ik ook eens proberen.

Derde persoon kan ook best erg dicht op de huid zitten, hoor. Je moet dan gewoon niets beschrijven wat de hoofdpersoon niet kan weten, en veel gedachten gebruiken, laten weten hoe hij/zij het ervaart in plaats van beschrijft. Ik vind in ieder geval dat mij dat goed is gelukt ;)

Ik ben weg van de ik-vorm. Lezer op de huid zitten en laten meevoelen. Tevens is het ook erg beperkt, is mijn ervaring en probleem. De ik-vorm kan nooit uit het verhaal. Je Sam is altijd aanwezig, geeft dit genoeg rust in je verhaal?

Ik vind van wel, vooral omdat het om haar draait. Ik vind het belangrijk om haar gevoelens over te brengen. Wat zij denkt en voelt. En Sam is wel altijd aanwezig, maar het draait niet altijd om haar. Maar ik vind het vooral belangrijk, omdat ik wil overbrengen hoe zij zich voelt als ze er bijv achter komt dat haar vader haar vader niet is. En ik ben bang dat die sterke gevoelens die je nu leest in de zij vorm weg zijn.

Schrijf je misschien te ikker'ig? Dat lijkt vaak een probleem te zijn bij de ik-vorm. Te vaak ik of mij in een zin.

Dan moet je de zinnen iets proberen te veranderen om dat te omzeilen.

Misschien is het wel dat het teveel dialoog is en te weinig informatie eromheen.

Ik ben een hij/zij vorm schrijver, maar vind wel dat sommige verhalen beter uit kunnen komen in een ik-vorm, of juist in een hij/zij vorm. Met korte verhalen herschrijf ik zelf nog weleens naar ik of naar hij/zij. Het zal veel werk zijn alles om te zetten in je manuscript, vraag je jezelf af of je erachter staat of niet. Maar een uitgever zal het niet voor niets aangeven. Je kunt zoals Ceridwen al schreef een stukje proberen te herschrijven. Ik denk dat je vanzelf dan ook wel zal merken dat het verhaal er sterker van wordt, of dat het niet zoveel uithaalt.

Ik vind het vreemd dat je zoiets wordt gevraagd. Wat mij betreft is het ik-perspectief zo fundamenteel anders dan het derde persoon perspectief. De manier van observeren, de beschouwingen... Je kiest dat toch niet voor niets? Bij mijn verhalen zou het echt onmogelijk zijn. Overigens ben ik nu voor het eerst bezig met een verhaal in de ik-vorm. Altijd huiverig voor geweest, bang voor dat 'ikkerige'. Tot het verhaal waar ik nu aan werk, dat zich echt aandiende in de ik-vorm. Vooruit dan maar...

Misschien kun je je Engelse manuscript wel kwijt bij Engelse en Amerikaanse uitgevers? Dat weet je immers nooit, heb je dat al geprobeerd? Ik zou zeggen, waag de gok en wie weet!

Denk dat dan weer het probleem komt dat het geen oxford engels is. Misschien moet ik maar vergeten dat ik dit verhaal kan uitgeven en doorgaan met mijn nieuwe verhaal.

Niet opgeven joh, je hebt pas een uitgever geprobeerd, toch?

Ik had eerst de engelse versie naar freemusketeers gestuurd. Die van te voren hadden gezegd dat ze ook manuscripts in het engels uitgeven. Maar toen ik uiteindelijk mijn manuscript stuurde kreeg ik te horen dat ze bijna nooit engelse manuscripten uitgeven. En dan nu dan dat ik het moet omzetten.

In mijn optiek kun je, bij het schrijven vanuit de ik-figuur, je meer bezig houden met gevoelens en gedachten. Meer de gevoelskant van je verhaal belichten. Emotionele gebeurtenissen lenen zich wat dat betreft meer voor een ik-perspectief. Het ligt er maar net aan wat je wilt overbrengen op de lezer. Gaat het voornamelijk over de gebeurtenis of over de beleving van die gebeurtenis? De ik-figuur heeft meer ruimte om zijn/haar diepere gevoelens te beschrijven. Daarbij voelt de lezer zich meer verbonden met een ik-figuur. En daarin schuilt de grootste kans op falen van het verhaal: het komt te dichtbij! Schrijf maar eens een verkrachtingsscène vanuit de ik-figuur, met alle emoties van dat moment. Kan iedereen daar wel tegen? Mis je daardoor niet een kans op het aanspreken van een groter publiek? Schrijven vanuit een 'ik' is een keus. Maak die keus bewust en ga daar dan achter staan. En volg je gevoel.