Absurdisme

Ik constateer dat absurdisme in Nederland grotendeels wordt opgeslokt door twee andere genres; dat van de klucht, en door de verbeeldingsliteratuur (en daarin vaak horror of magisch realisme).

Absurdisme in verbeeldingsliteratuur? Dat begrijp ik niet. Ik moet nu namelijk denken aan Stephen King en kan daar hooguit absurdistische elementen in aanwijzen. Maar om nou te zeggen dat horror het absurdisme opslokt? Kun je daar voorbeelden van geven? Overigens zijn kluchten volgens mij niet altijd absurdistisch, toch? Het zijn over het algemeen rechttoe rechtaan verhaallijnen die misschien niet geloofwaardig zijn maar geen ongerijmdheden hoeven te bevatten. Het is in Fawlty Towers bijvoorbeeld continu duidelijk waarom Basil doet wat hij doet, en hoe alle elementen in het verhaal zijn gekomen. Bij absurdisme denk ik (misschien ten onrechte) aan het plots introduceren van elementen die zonder reden of logica toch een rol spelen: een koe in de huiskamer, om maar een van dik hout voorbeeld te noemen.

Iets zegt me dat Irene1982 geen fysicus is.

Dat klopt. En ik wilde helemaal niet suggereren dat ik dat ben. En met 'mijn vakgebied' (met knipoog erachter, had het beter tussen aanhalingstekens kunnen zetten, blijkbaar... want wordt nu een beetje uit z'n verband gerukt), bedoel ik dat ik ongeveer 2 jaar bijna dagelijks onderwerpen bestudeer die samenhangen met dit soort onderwerpen. Sorry voor het vernaggelen van het topic.

Iets zegt me dat Irene1982 geen fysicus is.

Dat klopt. En ik wilde helemaal niet suggereren dat ik dat ben. En met 'mijn vakgebied' (met knipoog erachter, had het beter tussen aanhalingstekens kunnen zetten, blijkbaar... want wordt nu een beetje uit z'n verband gerukt), bedoel ik dat ik ongeveer 2 jaar bijna dagelijks onderwerpen bestudeer die samenhangen met dit soort onderwerpen. Sorry voor het vernaggelen van het topic.

Ik vind deze discussie wel leuk. Hangt samen met het boek dat ik nu schrijf ;) Het punt is, Irene, dat spiritualiteit en wetenschap niets met elkaar te maken hebben. Spiritualiteit gaat om subjectieve beleving en het vinden van zingeving voor je leven. Wetenschap doet niets anders dan het beschrijven van de objectieve werkelijkheid. Die twee hebben beiden andere functies en bijten elkaar doorgaans niet. Het gaat pas fout als religie (in wat voor vorm dan ook) claims doet over de objectieve werkelijkheid. Daar heeft ze namelijk niets te zoeken, net zoals een blinde niets te zoeken heeft in het Mondriaan museum. Dat maakt de blinde niet minder waardevol, maar op zijn mening over kleur en compositie zit niemand te wachten.

Valt het boek 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' ook onder absurdisme?

Ik constateer dat absurdisme in Nederland grotendeels wordt opgeslokt door twee andere genres; dat van de klucht, en door de verbeeldingsliteratuur (en daarin vaak horror of magisch realisme).

Leg eens uit? De klucht is een heel ander genre. Enige gemeenschappelijkheid met absurdisme is dat het vaak humor bevat. Horror heeft er al helemaal niets mee te maken. Magisch realisme leunt er tegenaan. Ben benieuwd hoe je tot die conclusie bent gekomen.

Het punt is, Irene, dat spiritualiteit en wetenschap niets met elkaar te maken hebben. Spiritualiteit gaat om subjectieve beleving en het vinden van zingeving voor je leven. Wetenschap doet niets anders dan het beschrijven van de objectieve werkelijkheid. Die twee hebben beiden andere functies en bijten elkaar doorgaans niet. Het gaat pas fout als religie (in wat voor vorm dan ook) claims doet over de objectieve werkelijkheid. Daar heeft ze namelijk niets te zoeken, net zoals een blinde niets te zoeken heeft in het Mondriaan museum. Dat maakt de blinde niet minder waardevol, maar op zijn mening over kleur en compositie zit niemand te wachten.

Ik ben zelf niet religieus, maar ik vind dat de wetenschap vaak claims doet over de ''objectieve werkelijkheid'', maar juist daardoor ver van die objectieve werkelijkheid afdrijft. Dan heb ik het niet over de natuurwetenschappen, maar vooral over de sociale wetenschappen. In die zin ben ik een existentialist. Ik vind de ervaring van een individu, en ook zijn gevoelservaring belangrijker dan de zogenaamde ''objectieve'' claims van de wetenschap, die vaak ver van de dagelijkse werkelijkheid en individuele beleving afdrijven.

Het punt is, Irene, dat spiritualiteit en wetenschap niets met elkaar te maken hebben. Spiritualiteit gaat om subjectieve beleving en het vinden van zingeving voor je leven. Wetenschap doet niets anders dan het beschrijven van de objectieve werkelijkheid. Die twee hebben beiden andere functies en bijten elkaar doorgaans niet. Het gaat pas fout als religie (in wat voor vorm dan ook) claims doet over de objectieve werkelijkheid. Daar heeft ze namelijk niets te zoeken, net zoals een blinde niets te zoeken heeft in het Mondriaan museum. Dat maakt de blinde niet minder waardevol, maar op zijn mening over kleur en compositie zit niemand te wachten.

Ik ben zelf niet religieus, maar ik vind dat de wetenschap vaak claims doet over de ''objectieve werkelijkheid'', maar juist daardoor ver van die objectieve werkelijkheid afdrijft. Dan heb ik het niet over de natuurwetenschappen, maar vooral over de sociale wetenschappen. In die zin ben ik een existentialist. Ik vind de ervaring van een individu, en ook zijn gevoelservaring belangrijker dan de zogenaamde ''objectieve'' claims van de wetenschap, die vaak ver van de dagelijkse werkelijkheid en individuele beleving afdrijven.

Ik heb het nu even over natuurwetenschappen: dingen die met proefjes te bewijzen of te verwerpen zijn. En zoals ik net al zei: de wetenschap kan mij honderdduizend keer vertellen dat ik slechts een complex van chemische reacties ben, dat helpt mij niet als ik twijfel aan de zin van mijn bestaan. Daarvoor moet ik op andere plekken zoeken. Als het echter gaat over meetbare zaken, die je in herhaalbare experimenten kunt toetsen, dan is alleen de wetenschap relevant. Breek me de bek niet open over de hoeveelheid onzin die talloze mensen geloven, en die al duizend keer door de wetenschap zijn ontkracht. Mensen verwarren echter hun subjectieve gevoel met de objectieve meetbare werkelijkheid. Over absurd gesproken.

In het voorbeeld worden Gogol en Kafka genoemd, die worden volgens andere maatstaven onder verbeeldingsliteratuur geplaatst. Ik ken ze op die manier als meesters van de horror. Doug Adams (Hitchhikers Guide to the Galaxy), Grant/Naylor, Matt Ruff: Absurdisme, maar ook sciencefiction. Thomas Olde Heuvelt, Terry Pratchett (de Johnny-serie): absurdisme, maar ook fantasy of magisch realisme. Klucht, tja, misschien niet het juiste woord. Maar als een Kamagruka absurdist is, vind ik dat toch kluchtig. Net als de Benidorm bastards. Of The Young Ones. Eerlijk gezegd ken ik weinig (Nederlandse) boeken in het genre van het komisch absurdisme. Herman Finkers misschien, maar die schreef ze niet in eerste instantie als literatuur, maar als draaiboek voor TV. Adriaan Jaeggi, misschien, maar dat heb ik nog niet uit. Gedichten lenen zich er wel voor, maar humor en absurdisme in gedichten wordt vaak afgedaan als "light verse" en niet serieus genomen. En Irene1982, 2 jaar, dat houdt in dat je net komt kijken. Mijn belangstelling heeft het al sinds de jaren '70 (toen Erich von Däniken regelmatig in het nieuws was en later, toen Arthur C. Clarke's mysterious world op TV was, zie http://bit.ly/rl3iRb . En ja, Clarke is de sciencefiction schrijver, bekend van 2001, A space odyssey). De hype van kwantumfysica is recenter, maar de methoden om het publiek zand in de ogen te strooien met ingewikkelde natuurkundige "feiten" is al veel ouder. En misschien is 2001 ook wel een soort absurdisme, met zijn plotseling opduikende monolieten, die rare computer en het psychedelische einde.

Is Monty Python al genoemd? edit Oh, het gaat nu over 'The meaning of life'.

In het voorbeeld worden Gogol en Kafka genoemd, die worden volgens andere maatstaven onder verbeeldingsliteratuur geplaatst. Ik ken ze op die manier als meesters van de horror. Doug Adams (Hitchhikers Guide to the Galaxy), Grant/Naylor, Matt Ruff: Absurdisme, maar ook sciencefiction. Thomas Olde Heuvelt, Terry Pratchett (de Johnny-serie): absurdisme, maar ook fantasy of magisch realisme.

Ja, er zijn natuurlijk altijd overlappingen.

Klucht, tja, misschien niet het juiste woord. Maar als een Kamagruka absurdist is, vind ik dat toch kluchtig. Net als de Benidorm bastards. Of The Young Ones. Eerlijk gezegd ken ik weinig (Nederlandse) boeken in het genre van het komisch absurdisme. Herman Finkers misschien, maar die schreef ze niet in eerste instantie als literatuur, maar als draaiboek voor TV. Adriaan Jaeggi, misschien, maar dat heb ik nog niet uit. Gedichten lenen zich er wel voor, maar humor en absurdisme in gedichten wordt vaak afgedaan als "light verse" en niet serieus genomen.

Er zijn heel weinig Nederlandse boeken die komisch-absurdisme bevatten ja. Ik kan er eigenlijk geen opnoemen (al geef ik toe dat ik meer schrijf dan lees). Sowieso zijn er weinig komisch-absurdistische boeken. Absurdisme is gewoon te onbekend. Als zelfs al veel schrijvers niet weten wat het precies is, laat staan lezers. Eigenlijk is het een beetje een onontgonnen gebied in de literatuur, en dat geldt zeker voor komisch-absurdisme. Maar ooit zal het wel weer een uplifting krijgen. Meestal na een oorlogje ofzo, als mensen het verlies in vooruitgang en verbetering verliezen. Misschien is de tijd er zelfs nu al rijp voor, gezien de kredietcrisis, de oorlog tegen het terrorisme, culturele problemen, de angst en paranoïa in de samenleving etc.

Ja, er zijn natuurlijk altijd overlappingen.

Ik raad je aan je toch eens in de verbeeldingsliteratuur te verdiepen als je graag absurdisme leest. Ook komisch absurdisme is daar redelijk frequent. Bijvoorbeeld onder de noemer "funny fantasy". Ik ben verwend met het lezen van teksten van schrijvers die nog niet hebben gepubliceerd, en daarom valt het me moeilijk om aan te geven welk boek je zou kunnen lezen. Boukje Balder zou ik kunnen noemen, maar ik weet niet of ze die stijl in haar roman gebruikt.

Iets zegt me dat Irene1982 geen fysicus is.

Dat klopt. En ik wilde helemaal niet suggereren dat ik dat ben. En met 'mijn vakgebied' (met knipoog erachter, had het beter tussen aanhalingstekens kunnen zetten, blijkbaar... want wordt nu een beetje uit z'n verband gerukt), bedoel ik dat ik ongeveer 2 jaar bijna dagelijks onderwerpen bestudeer die samenhangen met dit soort onderwerpen. Sorry voor het vernaggelen van het topic.

Ik vind deze discussie wel leuk. Hangt samen met het boek dat ik nu schrijf ;) Het punt is, Irene, dat spiritualiteit en wetenschap niets met elkaar te maken hebben. Spiritualiteit gaat om subjectieve beleving en het vinden van zingeving voor je leven. Wetenschap doet niets anders dan het beschrijven van de objectieve werkelijkheid. Die twee hebben beiden andere functies en bijten elkaar doorgaans niet. Het gaat pas fout als religie (in wat voor vorm dan ook) claims doet over de objectieve werkelijkheid. Daar heeft ze namelijk niets te zoeken, net zoals een blinde niets te zoeken heeft in het Mondriaan museum. Dat maakt de blinde niet minder waardevol, maar op zijn mening over kleur en compositie zit niemand te wachten.

Dus we zien hier iemand die denkt dat er een objectieve werkelijkheid bestaat. Als je eens goed nadenkt dat zul je erachter komen dat objectiviteit helemaal niet kan bestaan. Op geen enkel niveau.

Dus we zien hier iemand die denkt dat er een objectieve werkelijkheid bestaat. Als je eens goed nadenkt dat zul je erachter komen dat objectiviteit helemaal niet kan bestaan. Op geen enkel niveau.

Spring eens van tien hoog uit het raam. Wedden dat je een heel duidelijke, objectieve werkelijkheid voelt?

Dus we zien hier iemand die denkt dat er een objectieve werkelijkheid bestaat. Als je eens goed nadenkt dat zul je erachter komen dat objectiviteit helemaal niet kan bestaan. Op geen enkel niveau.

Als ik hier in mijn werkkamer een hamer loslaat, dan valt deze naar beneden. Als ik dat doe in Scheveningen, doet hij dat ook. Als ik dat doe op de maan, valt hij ook. Er zijn universele natuurwetten die overal gelden. Op macro niveau is er wel degelijk een objectieve werkelijkheid. Materie volgt wetten die perfect in formules zijn te vatten. Chemische reacties zijn volledig voorspelbaar. Hoe weten we dat? Door de wetenschappelijke methode toe te passen. Kijken we echter op kwantum niveau, dan wordt het complexer. Dan ontdekken we dat al die natuurwetten schijnbaar niet bestaan, maar hooguit een kans hebben om te bestaan. De kans dat een elementair deeltje zich plots niets van de zwaartekracht aantrekt (haha woordspeling) is zeker aanwezig. Maar de kans dat alle deeltjes in de eerder genoemde hamer tegelijkertijd de zwaartekracht negeren is zo klein dat deze absoluut verwaarloosbaar is. Mensen die kwantummechanica half begrijpen, denken dat kwantummechanica alle natuurwetten op losse schroeven zet. Dat is niet zo. Newton's wetten van de zwaartekracht zijn in ons dagelijks leven onwrikbaar. Op het moment dat snelheden en massa's toenemen komt Einstein om de hoek en is ook alles perfect voorspelbaar en meetbaar. Enkel op het allerkleinste niveau, waar wij mensen in onze auto's of in de keuken of op het werk helemaal niets mee te maken hebben, blijken dingen weer anders te zijn dan we dachten. En daar springen paranormale oplichters predikers op in, want kwantummechanica toont toch aan (niet!) dat er meer is dan we dachten (wellicht) en dat dus telepathie, reincarnatie, homeopathie, vul maar in, werkt (NO WAY).

Mensen die kwantummechanica half begrijpen, denken dat kwantummechanica alle natuurwetten op losse schroeven zet. Dat is niet zo. Newton's wetten van de zwaartekracht zijn in ons dagelijks leven onwrikbaar. Op het moment dat snelheden en massa's toenemen komt Einstein om de hoek en is ook alles perfect voorspelbaar en meetbaar. Enkel op het allerkleinste niveau, waar wij mensen in onze auto's of in de keuken of op het werk helemaal niets mee te maken hebben, blijken dingen weer anders te zijn dan we dachten. En daar springen paranormale oplichters predikers op in, want kwantummechanica toont toch aan (niet!) dat er meer is dan we dachten (wellicht) en dat dus telepathie, reincarnatie, homeopathie, vul maar in, werkt (NO WAY).

Vanuit filosofisch perspectief: hier komt het absurdisme weer om de hoek kijken. Want hoe meer men weet, hoe meer nieuwe vragen ontstaan. Met andere woorden, de zucht naar kennis kent geen grenzen, maar de kennis zelf ook niet. Dat komt er op neer dat de mens altijd in een groot zwart gebied van onwaarheid en onbekendheid blijft leven. En dat botst enorm met zijn drang om logica en absolute en eeuwige kennis te ontdekken. Dit is een onoplosbaar probleem dat altijd aanwezig is en altijd zal blijven bestaan. Zoals het absurdisme het stelt: ''de zoektocht naar waarheid is een zinloze lijdensweg''. De enige manier om dit probleem op te lossen is om NIET te willen kennen en weten. Daarin zit hem ook de oplossing van het absurdisme verscholen. Vandaar ook denk ik de vele humor in absurdisme, die als een soort pleister op de wonde zou kunnen worden opgevat, voor de tragiek van het leven. Camus noemde het bijvoorbeeld de absurde held in zijn ''mythe van sysiphus''.

Mensen die kwantummechanica half begrijpen, denken dat kwantummechanica alle natuurwetten op losse schroeven zet. Dat is niet zo. Newton's wetten van de zwaartekracht zijn in ons dagelijks leven onwrikbaar. Op het moment dat snelheden en massa's toenemen komt Einstein om de hoek en is ook alles perfect voorspelbaar en meetbaar. Enkel op het allerkleinste niveau, waar wij mensen in onze auto's of in de keuken of op het werk helemaal niets mee te maken hebben, blijken dingen weer anders te zijn dan we dachten. En daar springen paranormale oplichters predikers op in, want kwantummechanica toont toch aan (niet!) dat er meer is dan we dachten (wellicht) en dat dus telepathie, reincarnatie, homeopathie, vul maar in, werkt (NO WAY).

Vanuit filosofisch perspectief: hier komt het absurdisme weer om de hoek kijken. Want hoe meer men weet, hoe meer nieuwe vragen ontstaan. Met andere woorden, de zucht naar kennis kent geen grenzen, maar de kennis zelf ook niet. Dat komt er op neer dat de mens altijd in een groot zwart gebied van onwaarheid en onbekendheid blijft leven. En dat botst enorm met zijn drang om logica en absolute en eeuwige kennis te ontdekken. Dit is een onoplosbaar probleem dat altijd aanwezig is en altijd zal blijven bestaan. Zoals het absurdisme het stelt: ''de zoektocht naar waarheid is een zinloze lijdensweg''. De enige manier om dit probleem op te lossen is om NIET te willen kennen en weten. Daarin zit hem ook de oplossing van het absurdisme verscholen. Vandaar ook denk ik de vele humor in absurdisme, die als een soort pleister op de wonde zou kunnen worden opgevat, voor de tragiek van het leven. Camus noemde het bijvoorbeeld de absurde held in zijn ''mythe van sysiphus''.

Chapeau! Prachtig bavarois!

Mensen die kwantummechanica half begrijpen, denken dat kwantummechanica alle natuurwetten op losse schroeven zet. Dat is niet zo. Newton's wetten van de zwaartekracht zijn in ons dagelijks leven onwrikbaar. Op het moment dat snelheden en massa's toenemen komt Einstein om de hoek en is ook alles perfect voorspelbaar en meetbaar. Enkel op het allerkleinste niveau, waar wij mensen in onze auto's of in de keuken of op het werk helemaal niets mee te maken hebben, blijken dingen weer anders te zijn dan we dachten. En daar springen paranormale oplichters predikers op in, want kwantummechanica toont toch aan (niet!) dat er meer is dan we dachten (wellicht) en dat dus telepathie, reincarnatie, homeopathie, vul maar in, werkt (NO WAY).

Vanuit filosofisch perspectief: hier komt het absurdisme weer om de hoek kijken. Want hoe meer men weet, hoe meer nieuwe vragen ontstaan. Met andere woorden, de zucht naar kennis kent geen grenzen, maar de kennis zelf ook niet. Dat komt er op neer dat de mens altijd in een groot zwart gebied van onwaarheid en onbekendheid blijft leven. En dat botst enorm met zijn drang om logica en absolute en eeuwige kennis te ontdekken. Dit is een onoplosbaar probleem dat altijd aanwezig is en altijd zal blijven bestaan. Zoals het absurdisme het stelt: ''de zoektocht naar waarheid is een zinloze lijdensweg''. De enige manier om dit probleem op te lossen is om NIET te willen kennen en weten. Daarin zit hem ook de oplossing van het absurdisme verscholen. Vandaar ook denk ik de vele humor in absurdisme, die als een soort pleister op de wonde zou kunnen worden opgevat, voor de tragiek van het leven. Camus noemde het bijvoorbeeld de absurde held in zijn ''mythe van sysiphus''.

Ja natuurlijk. Hoe meer we ontdekken hoe meer vragen we kunnen stellen. De reden dat Einstein met zijn speciale relativiteitstheorie kwam is onder meer omdat Newton in bepaalde gevallen niet voldeed. Newton en Kepler beschrijven perfect hoe de Aarde en Mars en Jupiter rond de zon draaien. Maar als we deze formules op Mercurius loslaten, dan komt de berekende baan niet overeen met de werkelijkheid. Daar is dus iets anders aan de hand. Maar wat? Een tijd lang dacht men aan een onontdekte planeet. Maar dankzij Einstein weten we dat de zwaartekracht van de zon de ruimte zo vervormd, dat ook de tijd anders is voor Mercurius. Als we die afwijkingen meenemen, kunnen we door een combinatie van Newton, Kepler en Einstein de baan weer wel perfect beschrijven. We konden nooit bij Einstein komen zonder eerst via Newton te reizen. En nu zullen we via Kwantum mechanica ongetwijfeld weer ergens anders op komen waar nog niemand aan heeft gedacht. En ook dat zal niet bewijzen dat Yomanda gelijk heeft.

Mensen die kwantummechanica half begrijpen, denken dat kwantummechanica alle natuurwetten op losse schroeven zet. Dat is niet zo. Newton's wetten van de zwaartekracht zijn in ons dagelijks leven onwrikbaar. Op het moment dat snelheden en massa's toenemen komt Einstein om de hoek en is ook alles perfect voorspelbaar en meetbaar. Enkel op het allerkleinste niveau, waar wij mensen in onze auto's of in de keuken of op het werk helemaal niets mee te maken hebben, blijken dingen weer anders te zijn dan we dachten. En daar springen paranormale oplichters predikers op in, want kwantummechanica toont toch aan (niet!) dat er meer is dan we dachten (wellicht) en dat dus telepathie, reincarnatie, homeopathie, vul maar in, werkt (NO WAY).

Vanuit filosofisch perspectief: hier komt het absurdisme weer om de hoek kijken. Want hoe meer men weet, hoe meer nieuwe vragen ontstaan. Met andere woorden, de zucht naar kennis kent geen grenzen, maar de kennis zelf ook niet. Dat komt er op neer dat de mens altijd in een groot zwart gebied van onwaarheid en onbekendheid blijft leven. En dat botst enorm met zijn drang om logica en absolute en eeuwige kennis te ontdekken. Dit is een onoplosbaar probleem dat altijd aanwezig is en altijd zal blijven bestaan. Zoals het absurdisme het stelt: ''de zoektocht naar waarheid is een zinloze lijdensweg''. De enige manier om dit probleem op te lossen is om NIET te willen kennen en weten. Daarin zit hem ook de oplossing van het absurdisme verscholen. Vandaar ook denk ik de vele humor in absurdisme, die als een soort pleister op de wonde zou kunnen worden opgevat, voor de tragiek van het leven. Camus noemde het bijvoorbeeld de absurde held in zijn ''mythe van sysiphus''.

Ja natuurlijk. Hoe meer we ontdekken hoe meer vragen we kunnen stellen. De reden dat Einstein met zijn speciale relativiteitstheorie kwam is onder meer omdat Newton in bepaalde gevallen niet voldeed. Newton en Kepler beschrijven perfect hoe de Aarde en Mars en Jupiter rond de zon draaien. Maar als we deze formules op Mercurius loslaten, dan komt de berekende baan niet overeen met de werkelijkheid. Daar is dus iets anders aan de hand. Maar wat? Een tijd lang dacht men aan een onontdekte planeet. Maar dankzij Einstein weten we dat de zwaartekracht van de zon de ruimte zo vervormd, dat ook de tijd anders is voor Mercurius. Als we die afwijkingen meenemen, kunnen we door een combinatie van Newton, Kepler en Einstein de baan weer wel perfect beschrijven. We konden nooit bij Einstein komen zonder eerst via Newton te reizen. En nu zullen we via Kwantum mechanica ongetwijfeld weer ergens anders op komen waar nog niemand aan heeft gedacht. En ook dat zal niet bewijzen dat Yomanda gelijk heeft.

Het absurdisme legt zijn focus op een dieper probleem dan de vaststelling dat we een x aantal jaren geleden nog niet wisten waarom de berekende baan van mercurius niet klopte, en dat we daar via nog meer onderzoek achter zijn gekomen. Het legt de focus op een existentieel probleem, dat de mens confronteert met zijn eeuwige zwakheid, namelijk de onkunde om alles te weten, en tegelijkertijd de drang hebben om alles te weten, en voor alles een logische verklaring te willen hebben. Dit zorgt per definitie voor een tragiek zonder einde. En dit geldt voor alle domeinen: voor het heelal, maar ook wat betreft de mens zelf. Namelijk, de drang om zichzelf volledig te kennen, zodat men het gevoel heeft controle te hebben over zichzelf. Dit is echter niet mogelijk, en sterker nog, de kennis over zichzelf is voor een gemiddeld mens zo miniem vergeleken met de totale kennis die men zou kunnen hebben over zichzelf, dat er ook hier weer sprake is van twee botsende realiteiten, en een ogenschijnlijk onoplosbaar absurdistisch probleem. Ik zeg ogenschijnlijk onoplosbaar, omdat de absurdistische oplossing hem zit in het NIET op een rationele manier willen kennen van zichzelf (en dus in het reine komen met de emoties). Echter, dit is niet de keuze die de meeste mensen (kunnen) maken. Men gaat op zoek naar meer en meer kennis over zichzelf, en trapt dus telkens in de val. Je ziet het ook terug op dit forum wat betreft schrijven, en ik heb er zelf een groot handje van: op zoek naar meer en meer technische kennis over schrijven, terwijl de absurdistische oplossing simpel is: ga gewoon schrijven en stel jezelf geen vragen.

Chapeau! Prachtig bavarois!

Nee joh, ik brabbel maar een end weg ;) Ik ben vandaag op zoek naar iets, maar ik weet niet eens precies wat.

Chapeau! Prachtig bavarois!

Nee joh, ik brabbel maar een end weg ;) Ik ben vandaag op zoek naar iets, maar ik weet niet eens precies wat.

Kan zijn, maar met je gebrabbel ;) sla je voor mij precies de spijker op de kop. Ik had het zeker niet mooier kunnen omschrijven. Ook je reactie daarna. Ik ben het helemaal met je eens. Het gaat niet om al die feiten, beweringen, verklaringen etc. Het gaat om het feit dat 'kennis is macht' aan zijn doel voorbij gaat in veel gevallen en daarmee meer kapot maakt dan bedoeld. De wereld draait door. Dus je bent niet op zoek naar discussie over absurdisme? ;)

Chapeau! Prachtig bavarois!

Nee joh, ik brabbel maar een end weg ;) Ik ben vandaag op zoek naar iets, maar ik weet niet eens precies wat.

Kan zijn, maar met je gebrabbel ;) sla je voor mij precies de spijker op de kop. Ik had het zeker niet mooier kunnen omschrijven. Dus je bent niet op zoek naar discussie over absurdisme? ;)

Ja, waarschijnlijk ben ik op zoek naar kennis. In dit geval over absurdisme. Maar toen ik mijn laatste post opschreef realiseerde ik me dat ik precies dat aan het doen was waartegen ik me in mijn post aan het verzetten was, en waartegen het absurdisme zich verzet: het zoeken en vergaren van kennis. Ik ben dus wederom in de val getrapt. Plus ik ben nergens een stap dichterbij gekomen eigenlijk. Eigenlijk zou ik moet zeggen: het zou me een worst wezen dat mercurius een andere baan heeft dan de aarde. Maarja, ik ben verslaafd aan dit soort waardeloze nutteloze wetenswaardigheden (no offence HH).

Okay, ben ik de enige die ziet dat we hier twee gescheiden discussies voeren? Aan de ene kant het :ontopic: onderwerp over absurdisme en daarnaast het off topic onderwerp over wetenschap vs pseudowetenschap?

Okay, ben ik de enige die ziet dat we hier twee gescheiden discussies voeren? Aan de ene kant het :ontopic: onderwerp over absurdisme en daarnaast het off topic onderwerp over wetenschap vs pseudowetenschap?

Nope, je bent niet de enige. Maar blijkbaar ligt absurdisme ook hier weer best dichtbij ;)

Okay, ben ik de enige die ziet dat we hier twee gescheiden discussies voeren? Aan de ene kant het :ontopic: onderwerp over absurdisme en daarnaast het off topic onderwerp over wetenschap vs pseudowetenschap?

Nee. Jij hebt een zijweg genomen van absurdisme naar wetenschap versus pseudowetenschap (omdat je het interessant vond voor je eigen boek), en ik plooi jouw zijweg weer naar absurdisme adhv enkele elementen van je post. Het is misschien niet wat je graag wilt horen. maarja, zo verloopt de discussie nu eenmaal. Als je het puur over wetenschap versus pseudowetenschap wilt hebben kun je er een aparte topic over openen of hier doorgaan en op de koop toe nemen dat je niet een reply zou kunnen krijgen die aan je wensen voldoet, aangezien het hoofdthema absurdisme is.

Het was niet zozeer Harryhol die besloot het over een andere boeg te gooien, maar Irene H. die het water van Emoto ter sprake bracht, waarna die tweede discussie is gaan leven. Een apart topic daarover zou niet onterecht zijn, al vraag ik me af of een schrijfforum daar de geschikte plek voor is.

Alle esoterie en sipiritisme is een vorm van absurdisme. Alleen kunnen degenen die het beoefenen dat niet inzien, laat staan het relativeren of erom lachen. Vooral dit soort new age gebrabbel is de beperkte kennis over de natuurkunde (klassieke en kwantum) ad absurdum doorvoeren tot de alledaagse werkelijkheid, niet gehinderd door enige vorm van logica. Erich von Däniken is bijvoorbeeld hilarisch om te lezen als absurdisch werk. Ook mensen als Lynne McTaggart schrijven wat dat betreft absurdisme, al hebben ze het zelf niet door. Het grappige daarbij is, dat ze hoe meer ze zich met wetenschappelijke feiten proberen in te dekken, ze zichzelf steeds belachelijker maken omdat steeds duidelijker wordt dat ze totaal geen kaas hebben gegeten van natuurkunde, statistiek of wetenschap in het algemeen. Een aanrader in dat kader is ook "Tussen waarheid & waanzin: een encyclopedie der pseudo-wetenschappen" van Hulspas en Nienhuys, die in dat boek talloze pseudowetenschap op humoristische wijze als absurdisme aan de kaak stellen. Dat is een soort gids waarmee je nog meer kunt genieten van het absurdisme in de esoterie. Hetzelfde doet bijvoorbeeld Mark Traa in "De Russen komen! Nederland in de koude oorlog" voor de Nederlandse politiek en de Nederlandse geheime dienst in de Koude Oorlog: een echte dijenkletser (als het niet zo treurig was omdat daaraan dus miljoenen guldens aan belastinggeld zijn verspild). Absurdisme lijkt eerder gefundenes Fressen.

Alle esoterie en sipiritisme is een vorm van absurdisme. Alleen kunnen degenen die het beoefenen dat niet inzien, laat staan het relativeren of erom lachen. Vooral dit soort new age gebrabbel is de beperkte kennis over de natuurkunde (klassieke en kwantum) ad absurdum doorvoeren tot de alledaagse werkelijkheid, niet gehinderd door enige vorm van logica.

Persoonlijk kies ik er voor om iets te weerleggen met argumenten, als mensen die discussie aangaan, in plaats van hen uit te lachen zoals jij nu doet.

Het is een samenvatting. Tegen de argumenten van de esoterie/het spiritisme zijn geen argumenten in te brengen: het is niet te bewijzen dat iets NIET bestaat. Alleen dat de kans dat iets bestaat heel erg klein, c.q. nihil is. Maar hoe minder kans dat het heeft, des te gedrevener de tegenargumenten worden. Dat is bijna 35 jaar ervaring.

Het is een samenvatting. Tegen de argumenten van de esoterie/het spiritisme zijn geen argumenten in te brengen: het is niet te bewijzen dat iets NIET bestaat. Alleen dat de kans dat iets bestaat heel erg klein, c.q. nihil is. Maar hoe minder kans dat het heeft, des te gedrevener de tegenargumenten worden. Dat is bijna 35 jaar ervaring.

Schilder eens een woordplaatje van jouw debatten over esoterie op vijfjarige leeftijd?

Alle esoterie en sipiritisme is een vorm van absurdisme. Alleen kunnen degenen die het beoefenen dat niet inzien, laat staan het relativeren of erom lachen. Vooral dit soort new age gebrabbel is de beperkte kennis over de natuurkunde (klassieke en kwantum) ad absurdum doorvoeren tot de alledaagse werkelijkheid, niet gehinderd door enige vorm van logica.

Misschien zijn die gevoelens wel wederzijds, Schlim.