Absurdisme

Is ook de manier waarop sommige politici met elkaar omgaan absurdisme? Dat ze elkaar een hand geven of een arm om elkaar heenslaan, terwijl ze verbaal gezien elkaar bijna neersteken? (zoals dat ook gebeurde ten tijde van Pim Fortuyn?)

Is ook de manier waarop sommige politici met elkaar omgaan absurdisme? Dat ze elkaar een hand geven of een arm om elkaar heenslaan, terwijl ze verbaal gezien elkaar bijna neersteken? (zoals dat ook gebeurde ten tijde van Pim Fortuyn?)

Nee, da's politiek.

Dat begrijp ik, maar wat hebben bovennatuurlijke elementen met absurdisme te maken als dat absurdisme in de werkelijke wereld voor het rapen het ligt? Men spreekt toch niet voor niets over 'Kafkaiaanse toestanden' in de bureaucratie, op de werkvloer, gezondheidszorg, politiek... Oké, soms is er overdrijving, maar vaak zijn het eufemistische uitspraken, het topje van de ijsberg.

Bovennatuurlijke elementen hebben ook vrij weinig met absurdisme te maken, maar volgens mij gaf HH het voorbeeld van Hitchhikers guide to galaxy, wat een vermenging is van absurdisme en SF. Er zijn dus mengvormen. Je hebt het over alledaagsheden. En volgens mij moet er een verschil worden gemaakt tussen absurditeiten in het dagelijkse leven, zoals we die weleens opmerken of zien, en het absurde in literatuur of een tekst. Bij dat laatste dient er scala aan techniek te worden gebruikt om het absurde naar boven te laten komen. Het gewoon maar neerpennen van absurditeiten die men heeft meegemaakt is niet genoeg om het absurde naar boven te laten komen. Maar je hebt gelijk dat het dagelijkse leven bol staat van het absurde. Veel meer dan we denken.

Ik heb de indruk dat het absurdisme iets in de spotlights wil plaatsen dat er al is. En er terzelfdertijd de draak mee steekt (humor), anders krijg je het niet verkocht. Tenzij je Kafka heet, natuurlijk. Posthuum misschien, weet ik niet eens. Ik probeer alleen maar inzicht te verwerven, hoor. Wat ik hier schrijf zijn 'denkexploraties', meer niet.

Kafka stak er ook stiekem de draak mee. Tenminste, dat mag je afleiden uit de manier waarop hij zijn boeken schreef en de humor die voortvloeit uit de vermenging van logica en onlogica. Het kan niet anders of hij heeft bewust tot doelstelling gehad om er een humoristisch effect aan te geven. Het is bekend dat Kafka zijn lach niet kon onderdrukken toen hij stukken van zichzelf voorlas.

Ja, ik vind van wel. De schijn die als werkelijkheid wordt voorgesteld. Diplomatie wordt dat genoemd. Neem 'schijn als werkelijkheid voorgesteld' weg, dan vallen veel structuren ineen. Ze zijn op schijn gebouwd. Absurdisme, vind ik, is misschien wel de meest directe, ingrijpende vorm in kunstuitingen om die zaken naar de oppervlakte te brengen. Meestal is het de bedoeling om ermee te lachen. Lachen werkt bevrijdend, naar het schijnt. En 'entertainment' is nooit ver weg.

Is ook de manier waarop sommige politici met elkaar omgaan absurdisme? Dat ze elkaar een hand geven of een arm om elkaar heenslaan, terwijl ze verbaal gezien elkaar bijna neersteken? (zoals dat ook gebeurde ten tijde van Pim Fortuyn?)

Er moet een verschil worden gemaakt tussen absurdisme als filosofische stroming, absurdisme in de literatuur en absurde dingen in het dagelijks leven. Ze hebben veel gemeenschappelijkheden, maar ook hier en daar wat verschillen Jouw voorbeeld is een voorbeeld van iets absurds in de realiteit. Het zou uitstekend als idee kunnen dienen om in een absurd verhaal te verwerken, maar dan moet het door de schrijver wel op een goede manier worden opgeschreven

In een korte zoektocht naar genre omschrijvingen van de boeken die ik goed/boeiend vind kom ik al snel bij absurdisme/transgressive fiction/blank fiction/neo noir/experimenteel uit. (dystopische fictie-roman vond ik ook een wel boeiende omschrijving) Wat ik weet is waar ik een hekel aan heb(en tegelijk boeiend vind), de houding/stelling 'Omdat het zo hoort.' Wat me boeit zijn mensen met een afwijkende/originele kijk op de wereld/maatschappij. Voeg ik nog wel even twee vragen toe. Zijn er behalve de meningen wat absurdisme wel of niet is nog tips, aanraders binnen het absurdisme(of wat daar tegenaan schuurt)? Zijn er nog Nederlandse voorbeelden??

Zijn titels van schrijfsels als 'Het mooie kotsende meisje' en 'Vrouwen met IQ' (beide van Herman Brusselmans) ook absurd(istisch) te noemen?

Zijn titels van schrijfsels als 'Het mooie kotsende meisje' en 'Vrouwen met IQ' (beide van Herman Brusselmans) ook absurd(istisch) te noemen?

Brusselmans schrijft inhoudelijk vooral zeer nihilistisch, maar het heeft wel wat raakvlakken met klassiek absurdisme. Hij wordt in de categorie van de Generation X-schrijvers geplaatst, die opkwamen in de jaren 80, waarvan brett Easton Ellis waarschijnlijk één van de bekendste is, met zijn debuutroman ''lesser then zero'' over een groepje tieners die eigenlijk niets doet in het leven, behalve sex hebben, drinken en drugs gebruiken. (American psycho, zijn tweede boek zou je in principe als absurdistisch kunnen bestempelen, omdat hij daar constant het absurdistische frame van overdrijving en tegenstelling gebruikt die kafka eigenlijk ook gebruikt. Het is wat mij betreft overigens het beste en vermakelijkste boek ooit geschreven). ''Het mooie kotsende meisje'' vind ik zeer zeker een komisch-absurdistische titel. ''Vrouwen met IQ'' ook, maar net iets minder. (Vind het overigens vreselijk om Brusselmans te lezen. Pagina's lang gaat het over niets. Maarja, smaken verschillen).

Bavarios, Zelf heb ik ook niets (uit)gelezen van Herman Brusselmans. Maar ik vind zijn titels wel heel goed gevonden. Less Than Zero (dus niet Lesser Than Zero ;) ) van Brett Easton Ellis dan weer wel. Maar als ik het goed begrijp, is American Psycho echt aan te raden?

Bavarios, Zelf heb ik ook niets (uit)gelezen van Herman Brusselmans. Maar ik vind zijn titels wel heel goed gevonden. Less Than Zero (dus niet Lesser Than Zero ;) ) van Brett Easton Ellis dan weer wel. Maar als ik het goed begrijp, is American Psycho echt aan te raden?

Brusselmans titels zijn geweldig. Ik moet ook altijd lachen als ik ´m op tv zie. In zijn boeken vind ik zijn nihilistische humor er echter niet goed uitkomen. Maarja, zijn hardcore fanbase zweert erbij. AP is mijn favoriete boek. Maar ook hier verschillen de smaken. Ik weet niet of vrouwen dit zo´n leuk boek zouden vinden. Maar als je van een zekere absurdisme houdt, en door de schromelijke overdrijving in dit boek denk ik wel dat je het ertoe mag rekenen, dan is het aan te raden.

In het nieuws afgelopen week: "Onderzoek laat echter zien dat mensen juist meer genieten wanneer ze weten hoe een verhaal afloopt" Ik behoor niet tot die mensen en vond, omdat ik de film al kende, het net iets minder interessant om het boek te lezen. Wat het boek op zich niet minder goed maakt natuurlijk.(Vind het idee van zijn Genesis ode erg goed) Wel blij dat ik trainspotting ooit gelezen heb voordat ik de film zag. Mijn aanrader: Kiss me, Judas van Will Cristopher Baer Waarin een man verliefd word op de vrouw die zijn nier stal. Ook omschreven als Neo Noir maar aan de reacties te merken als ik vertel waar het over gaat behoort het toch minstens tot het 'wenkbrauw ophalisme'

In het nieuws afgelopen week: "Onderzoek laat echter zien dat mensen juist meer genieten wanneer ze weten hoe een verhaal afloopt" Ik behoor niet tot die mensen en vond, omdat ik de film al kende, het net iets minder interessant om het boek te lezen. Wat het boek op zich niet minder goed maakt natuurlijk.(Vind het idee van zijn Genesis ode erg goed) Wel blij dat ik trainspotting ooit gelezen heb voordat ik de film zag. Mijn aanrader: Kiss me, Judas van Will Cristopher Baer Waarin een man verliefd word op de vrouw die zijn nier stal. Ook omschreven als Neo Noir maar aan de reacties te merken als ik vertel waar het over gaat behoort het toch minstens tot het 'wenkbrauw ophalisme'

De Genesis ode is grandioos geniaal :) Wenkbrauw ophalisme?...nooit van gehoord.

De Genesis ode is grandioos geniaal :) Wenkbrauw ophalisme?...nooit van gehoord.

Er kan altijd een nieuw genre bij wenkbrauw ophalisme ook wel niet bekend als post-absurdisme. :!:

In het nieuws afgelopen week: "Onderzoek laat echter zien dat mensen juist meer genieten wanneer ze weten hoe een verhaal afloopt" Ik behoor niet tot die mensen en vond, omdat ik de film al kende, het net iets minder interessant om het boek te lezen. Wat het boek op zich niet minder goed maakt natuurlijk.(Vind het idee van zijn Genesis ode erg goed) Wel blij dat ik trainspotting ooit gelezen heb voordat ik de film zag. Mijn aanrader: Kiss me, Judas van Will Cristopher Baer Waarin een man verliefd word op de vrouw die zijn nier stal. Ook omschreven als Neo Noir maar aan de reacties te merken als ik vertel waar het over gaat behoort het toch minstens tot het 'wenkbrauw ophalisme'

Ik weet wel dat ik ontzettend kan genieten van afleveringen van comedie series die ik al eerder heb gezien. Vaak zelfs meer dan wanneer ik ze voor het eerst zie. Ik heb dan meer oog voor de acteerprestaties, de nuances en het schrijfwerk, aangezien het plot me al bekend is. Iedere keer als ik de Fawlty Towers aflevering 'Communications Problems' zie (met de dove Mrs. Richards) lach ik harder.

Fawlty Towers hb ik altijd irritant gevonden. Er zat voor mij teveel herhaling in. The office serie kan ik wel smaken. Is dat ook geen absurdisme? Of op het randje van?

Fawlty Towers hb ik altijd irritant gevonden. Er zat voor mij teveel herhaling in. The office serie kan ik wel smaken. Is dat ook geen absurdisme? Of op het randje van?

Wat mij betreft is dat de grootste vorm van heiligschennis ooit, Chris. ;) Voor iedereen die comedy wil schrijven, of dat nu voor tv is of in boeken, is Fawlty Towers de allerbeste leerschool.

Bedankt voor de link Bill. Transgressive fiction is een beetje anders dan absurdisme, zowel inhoudelijk als wat betreft de manier waarop de tekst is vormgegeven. Bij klassiek absurdisme gaat het duidelijk om de wisselwerking en vermenging tussen logica en onlogica, rationaliteit en irrationaliteit. Bovendien is er vaak sprake van een (lang) en strak plot. Ik heb enkele van je teksten gelezen (zal er nog meer lezen als ik wat meer tijd heb). Mijn eerste indruk is dat het richting totale nihilisme gaat. Het heeft ook iets weg van experimentele literatuur, maar bij deze laatste vervalt elke logica, dat is bij jouw teksten niet het geval. Iig wel interessant om te lezen. Wat betreft mijn eigen teksten: ik heb er nooit aan gedacht iets van mijn teksten te publiceren of kenbaar te maken. Pas het laatste half jaar ben ik daarmee bezig. Ik heb nu bijna mijn eerste ms bijna af, waar ik min of meer tevreden over ben (doorheen alle twijfel), en die ga ik naar een uitgeverij sturen. Daarnaast heb ik een hoop korte teksten, wellicht dat ik die ga gebruiken om ze naar verhalenwedstrijden op te sturen.

Dank. Was ook wel benieuwd hoe een ander mijn verhalen zou inschatten. Succes met je manuscript. Hoop dat je een uitgever met wat lef kunt vinden. Als laatst nog over mijn boek 'Alles komt goed, soms', (voordat het teveel op een promotie actie begint te lijken) het bestaat uit losse verhalen/hoofdstukken die in het begin niets met elkaar te maken lijken hebben maar ze vormen geleidelijk een geheel en komen zo tot een plot. (de lappendekentechniek )

Bedankt voor de link Bill. Transgressive fiction is een beetje anders dan absurdisme, zowel inhoudelijk als wat betreft de manier waarop de tekst is vormgegeven. Bij klassiek absurdisme gaat het duidelijk om de wisselwerking en vermenging tussen logica en onlogica, rationaliteit en irrationaliteit. Bovendien is er vaak sprake van een (lang) en strak plot. Ik heb enkele van je teksten gelezen (zal er nog meer lezen als ik wat meer tijd heb). Mijn eerste indruk is dat het richting totale nihilisme gaat. Het heeft ook iets weg van experimentele literatuur, maar bij deze laatste vervalt elke logica, dat is bij jouw teksten niet het geval. Iig wel interessant om te lezen. Wat betreft mijn eigen teksten: ik heb er nooit aan gedacht iets van mijn teksten te publiceren of kenbaar te maken. Pas het laatste half jaar ben ik daarmee bezig. Ik heb nu bijna mijn eerste ms bijna af, waar ik min of meer tevreden over ben (doorheen alle twijfel), en die ga ik naar een uitgeverij sturen. Daarnaast heb ik een hoop korte teksten, wellicht dat ik die ga gebruiken om ze naar verhalenwedstrijden op te sturen.

Dank. Was ook wel benieuwd hoe een ander mijn verhalen zou inschatten. Succes met je manuscript. Hoop dat je een uitgever met wat lef kunt vinden. Als laatst nog over mijn boek 'Alles komt goed, soms', (voordat het teveel op een promotie actie begint te lijken) het bestaat uit losse verhalen/hoofdstukken die in het begin niets met elkaar te maken lijken hebben maar ze vormen geleidelijk een geheel en komen zo tot een plot. (de lappendekentechniek )

Lappendekentechniek. Mooi woord. Ik gebruik hem ook. Waar heb je het woord vandaan? Zijn er btw ergens sites die op deze techniek ingaan? Hoe is het trouwens bij jou, wat betreft het vinden van uitgevers voor je transgressive fiction?

Dank. Was ook wel benieuwd hoe een ander mijn verhalen zou inschatten. Succes met je manuscript. Hoop dat je een uitgever met wat lef kunt vinden. Als laatst nog over mijn boek 'Alles komt goed, soms', (voordat het teveel op een promotie actie b

Lappendekentechniek. Mooi woord. Ik gebruik hem ook. Waar heb je het woord vandaan? Zijn er btw ergens sites die op deze techniek ingaan? Hoe is het trouwens bij jou, wat betreft het vinden van uitgevers voor je transgressive fiction?

Ik liep altijd al met het idee om te gaan schrijven maar omdat ik geen idee had hoe te beginnen verkondigde ik meestal dat ik voor mijn 86e mijn eerste boek geschreven wilde hebben. Eind vorig jaar belandde ik op de website www.chuckpalahniuk.net en zag dat hij ook een workshop gaf en enkele essay's geschreven had over fictie schrijven. De workshop heb ik niet gevolgd omdat ik denk dat en mijn geschreven Engels iets te kort komt en ik geen Chuck PalahniukII wil worden. Ik geloof dat ik daar de term lappendekentechniek vandaan heb.(ik kom zo snel niet op de Engelse term). Na het lezen van zijn essay's had ik wel het nu of nooit idee en ben begonnen met drie korte verhalen. Het vierde korte verhaal bestond oorspronkelijk uit vier delen maar ik kreeg het idee dat ik dit weleens kon uitbouwen tot een lang verhaal, kort boek. Mijn schrijfgeschiedenis gaat dus niet heel ver terug en met het vinden van uitgevers heb ik nog geen ervaring. Ik heb verder ook geen cursussen gedaan buiten wat gegoogle op tips. Mijn ervaring nu is dat ik minstens zoveel haal uit de meningen/tips waar ik het niet mee eens ben als diegene waar ik dat wel mee eens ben. Ik ben nu ergens halverwege mijn tweede boek/ms en wil die uiteindelijk wel graag naar een uitgever sturen. Dat ik laatst iemand van een grote uitgeverij(weet niet zeker meer welke)in een interview hoorde zeggen dat omdat het zo slecht gaat met de boekenbranche ze vooral dingen uitgeven die het publiek wil,(hoera nog meer chicklits en reisverhalen) wekt nog geen vertrouwen. Toch, die uitgever met lef moet er zijn.

Dat ik laatst iemand van een grote uitgeverij(weet niet zeker meer welke)in een interview hoorde zeggen dat omdat het zo slecht gaat met de boekenbranche ze vooral dingen uitgeven die het publiek wil,(hoera nog meer chicklits en reisverhalen) wekt nog geen vertrouwen. Toch, die uitgever met lef moet er zijn.

Persoonlijk lijkt het me dat je als schrijver wilt schrijven wat het (jouw) publiek wil. Als je met je verhaal niet aan een behoefte voldoet, waarom zou het dan in de winkel moeten liggen? Enkel omdat jij het hebt geschreven?

Dat ik laatst iemand van een grote uitgeverij(weet niet zeker meer welke)in een interview hoorde zeggen dat omdat het zo slecht gaat met de boekenbranche ze vooral dingen uitgeven die het publiek wil,(hoera nog meer chicklits en reisverhalen) wekt nog geen vertrouwen. Toch, die uitgever met lef moet er zijn.

Persoonlijk lijkt het me dat je als schrijver wilt schrijven wat het (jouw) publiek wil. Als je met je verhaal niet aan een behoefte voldoet, waarom zou het dan in de winkel moeten liggen? Enkel omdat jij het hebt geschreven?

Ik denk dat je met je verhaal ook een behoefte kan creëren. Als je iets schrijft wat het publiek wilt, maar je doet dat niet met je hart, dan merken lezers dat. Hoe 'waardeloos' je ook schrijft, als je plezier hebt in het schrijven van wat dan ook, dan nemen je lezers dat gevoel over.

Er is behoefte aan absurdisme. Dat merk ik in mijn omgeving. Of laat ik het anders stellen: Er is geen reden dat absurdisme niet zou verkopen. Het is meer dat er zeer weinig schrijvers zijn die het schrijven. Er is altijd behoefte aan een goed boek, of het nu absurdisme is of iets anders, en als dat niet zo is, dan dient dat op zijn minst de leidraad te zijn voor een schrijver.

Dat ik laatst iemand van een grote uitgeverij(weet niet zeker meer welke)in een interview hoorde zeggen dat omdat het zo slecht gaat met de boekenbranche ze vooral dingen uitgeven die het publiek wil,(hoera nog meer chicklits en reisverhalen) wekt nog geen vertrouwen. Toch, die uitgever met lef moet er zijn.

Persoonlijk lijkt het me dat je als schrijver wilt schrijven wat het (jouw) publiek wil. Als je met je verhaal niet aan een behoefte voldoet, waarom zou het dan in de winkel moeten liggen? Enkel omdat jij het hebt geschreven?

Ik denk dat je met je verhaal ook een behoefte kan creëren. Als je iets schrijft wat het publiek wilt, maar je doet dat niet met je hart, dan merken lezers dat. Hoe 'waardeloos' je ook schrijft, als je plezier hebt in het schrijven van wat dan ook, dan nemen je lezers dat gevoel over.

Ik sluit me hier bij aan. Schrijven naar behoefte lijkt me een verkeerd uitgangspunt. Ik bedoel ook vooral niet dat mijn verhalen in een winkel thuis horen en al helemaal niet dat die van iemand anders dat niet horen maar ik denk dat er wel ruimte moet zijn voor meerdere stromingen en dat het resultaat van schrijven het boeiendst is als het voortkomt uit de eigen kijk op de wereld, eigen irritaties, verwondering. The Beatles begonnen muziek te maken vanuit hun eigen gevoel, The Monkees naar behoefte. Van Gogh schilderde naar eigen inzicht, Hendrik van Rennes deed dat naar behoefte.

Welk boek dat de afgelopen tien jaar is geschreven is een aanrader binnen het absurdisme?(om weer even naar het start topic terug te gaan)

Eén van de redenen dat ik van absurdisme hou is dat ik niet graag gewone gesprekken tussen gewone mensen lees in boeken. Ik hou van personages waar iets mis mee is. Bij absurdisme kun je dit uitgangspunt op een leuke manier verwerken, terwijl bij de andere genres men vaak binnen de lijntjes moet blijven van het ''gewone''. Gevolg is dat er vaak enorm saaie dialogen en situaties in boeken voorkomen. Situaties en dialogen die in het gewone leven ook plaatsvinden, en die mij dus niet boeien. Komt nog bij dat de meeste boeken van bekende schrijvers in Nederland worden geschreven door schrijvers die in een vrijstaande villa wonen, ergens in een stadje waar nooit iets gebeurd, ruim genoeg geld hebben om een paar keer per jaar op vakantie gaan, en een tweede huis in Frankrijk hebben. Dit komt tot uiting in de boeken die ze schrijven: franse kaasjes, een chabli, een vijver en terras met vuurplaats. Dat soort dingen. Het moet er allemaal in zitten. Van Saskia Noort tot Herman Koch. Daar krijg ik de kriebels van. Je komt het zo vaak tegen: hoofdpersonen die net de middenklasse zijn ontgroeid of verhalen waarbij de hand van de schrijver zichtbaar en voelbaar is, waarbij je gewoon weet dat de schrijver in een beschermd gezin is opgegroeid, ergens in de buurt van Bloemendaal. Nee, ik persoonlijk wil verknipte figuren zien in de hoofdrol. Het liefst nog aan de zelfkant van de samenleving.

Dermaphoria - Graig Clevenger geheugenverlies/verwarring/drugs The raw shark texst(gehaaid)- Steven Hall geheugen verlies/verwarring The curious incident of the dog in night-time- Mark Haddon verteld als autist Naked lunch- William S Burroughs junk Trainspotting - irvine welsh junk Dexter - Jeff Lindsay Moordenaar J.G. Ballard crash obsessief/sexuele afwijking ............................. In de meeste conversaties is er een verschil in wat gedacht/gezegd/gevoeld wordt en tegelijkertijd gebeurt er ook fysieks van alles. In een boek kun je focussen op wat normaal verborgen blijft of ongemerkt voorbij gaat.

Ik heb net 'De maagd Marino' van Yves Petry gelezen en ik vond het 'absurd' goed...

Dermaphoria - Graig Clevenger geheugenverlies/verwarring/drugs The raw shark texst(gehaaid)- Steven Hall geheugen verlies/verwarring The curious incident of the dog in night-time- Mark Haddon verteld als autist Naked lunch- William S Burroughs junk Trainspotting - irvine welsh junk Dexter - Jeff Lindsay Moordenaar J.G. Ballard crash obsessief/sexuele afwijking ............................. In de meeste conversaties is er een verschil in wat gedacht/gezegd/gevoeld wordt en tegelijkertijd gebeurt er ook fysieks van alles. In een boek kun je focussen op wat normaal verborgen blijft of ongemerkt voorbij gaat.

The curious incident of the dog in night-time- Mark Haddon verteld als autist, heb ik gelezen. Is dat absurdisme? Dat is toch gewoon een andere vorm van denken? Een ander assortiment gevoeligheden? Het autisme speelt een rol in het plot. De structuur van het plot is zeer klassiek en consequent. Er komen wel tekeningetjes in voor maar dat hoort bij het personage (jonge autistische puber) in het verhaal, vind ik. Het verhaal is vanuit zijn perspectief. De andere personages (leerkracht, buurvrouwen, ouders, politieagent) ageren 'gewoon'. 'The breast' van Philip Roth is volgens mij absurdisme. Het hoofdpersonage is een vrouwenborst geworden. Het gaat natuurlijk om veel meer dan die transformatie.

Fawlty Towers hb ik altijd irritant gevonden. Er zat voor mij teveel herhaling in. The office serie kan ik wel smaken. Is dat ook geen absurdisme? Of op het randje van?

Wat mij betreft is dat de grootste vorm van heiligschennis ooit, Chris. ;) Voor iedereen die comedy wil schrijven, of dat nu voor tv is of in boeken, is Fawlty Towers de allerbeste leerschool.

Ja, ik duw wel meer tegen heilige huisjes. Ik zal het anders formuleren: Fawlty Towers is voor mij te burlesk. The Office is fijner besnaard. MD House is uiteindelijk ook in se absurdistisch. Misschien zonder bedoeling. Alle patiënten ziet men eerst in volle actie (sporten, rijden, lopen, speechen, vergaderen) en dan vallen ze op de grond (meestal op de grond). Vervolgens krijgen ze House op hun dak. Dat personage breekt alle denkbare regels. Die huiszoekingen alleen al. Het is op het randje. Er zijn wellicht mensen die geloven dat medische specialisten voor één persoon huiszoekingen doen. Voor een bedreiging van een epidemie, ja, dan misschien wel. Nog een element: het zoeken naar de kwaal. Als het ene medicijn niet werkt, krijgt de patiënt direct iets anders. Vaak met het risico dood te gaan. Schedels worden opengemaakt zonder slag of stoot. Alle patiënten krijgen aanvallen in bed en altijd in aanwezigheid van...

The curious incident......zal wel niet onder het absurdisme vallen maar geeft wel een hele eigen kijk op de wereld weer en was dan ook meer als voorbeeld bedoeld op wat Bavarios schreef:

'Ik hou van personages waar iets mis mee is. Bij absurdisme kun je dit uitgangspunt op een leuke manier verwerken, terwijl bij de andere genres men vaak binnen de lijntjes moet blijven van het ''gewone''. Gevolg is dat er vaak enorm saaie dialogen en situaties in boeken voorkomen. Situaties en dialogen die in het gewone leven ook plaatsvinden, en die mij dus niet boeien. '

(Ik wil natuurlijk niet zeggen dat er met mensen met autisme iets mis is voor dat dat een andere discussie opstart)

The curious incident of the dog in night-time- Mark Haddon verteld als autist, heb ik gelezen. Is dat absurdisme? Dat is toch gewoon een andere vorm van denken? Een ander assortiment gevoeligheden? Het autisme speelt een rol in het plot. De structuur van het plot is zeer klassiek en consequent. Er komen wel tekeningetjes in voor maar dat hoort bij het personage (jonge autistische puber) in het verhaal, vind ik. Het verhaal is vanuit zijn perspectief. De andere personages (leerkracht, buurvrouwen, ouders, politieagent) ageren 'gewoon'. 'The breast' van Philip Roth is volgens mij absurdisme. Het hoofdpersonage is een vrouwenborst geworden. Het gaat natuurlijk om veel meer dan die transformatie.