herschrijven en spontaniteit

Inderdaad wegleggen. Na een periode een tekst niet gezien te hebben, kun je er soms door verrast worden - zowel in positieve als in negatieve zin. En dan weer verder, of ... zo laten!

Ja, dat herken ik ook. Ik herschrijf momenteel oude columns, die soms jaren oud zijn.
Heerlijk werk , de basis staat er al, maar sommige stijfheid of kromheid van zinnen zie ik nu meteen.

Daar loop ik ook wel eens tegenaan. In het begin was het probleem dat ik te goed naar mijn proeflezers luisterde waardoor mijn eigen stijl en invalshoeken verdwenen en ik de tekst uiteindelijk zelf niet meer leuk vond. Nu kan ik beter herkennen wat te laten staan en wat te verbeteren/schrappen. Maar dat gaat vaak wel in meerdere rondes. Dwz dat het soms inderdaad eerst slechter wordt en het spontane eraf gaat en ik dat er later weer in moet schrijven. Het eindresultaat (dus met herschreven spontantiteit die dus geen echt spontaniteit meer is) vind ik dan echt wel beter. Het 'middenresultaat' dus niet. Ik denk dat hoe meer schrijfervaring je hebt en hoe meer je je eigen stijl hebt gevonden en je daar ook achter staat en zelfverzekerder over voelt, hoe minder je dit probleem zal ervaren. Daarnaast blijft het herschrijven ook gewoon een proces waarbij iets soms eerst slechter moet worden voordat het beter kan worden. Ben jij dan (soms) uiteindelijk niet tevreden na het herschrijven?

Ja, het is soms lastig die laatste versie te krijgen zoals ik hem wilt hebben. Ik heb het verhaal dan al zo vaak gelezen, en dan is het moeilijk om precies die afwisseling in spanning en luchtigheid vast te houden die ik voor ogen had. Ik ben altijd bang dat het te vlak wordt. En houterige dialogen, ja, brr. Niet fijn.

Vaak zie ik zelf helemaal niet meer hoe het overkomt/klinkt/loopt. Daarvoor moet ik het echt langer dan een paar dagen laten liggen.

Het komt wel voor dat ik zoveel sleutel aan een zin dat hij weer in de originele vorm staat. :confused:

Heel herkenbaar. Zelf heb ik veel moeite met herschrijven. Vooral door de angst voor het 'middenresultaat' dat Favake beschrijft.
Misschien is het een idee om het 'houterige stuk' even opzij te leggen en uit je hoofd proberen opnieuw te schrijven. Op deze manier krijg je een 'nieuwe eerste versie'. Mogelijk zit hierin weer meer spontaniteit. Als je de 'houterige' en de nieuwgeschreven versies naast elkaar legt, zie je misschien waar het wringt.

Dat zou inderdaad een oplossing kunnen zijn Trannel, helemaal wegknippen en opnieuw invullen. Soms is de luxe er niet om het te laten liggen, dan kan dit werken.

DeEllis, o ja herkenbaar en bleh, vreselijk. Alle gedoe en geschuif en dan gewoon die eerste zin weer, waarvan je nog steeds niet zeker weet of je die nu wel goed vindt. Pfff.

ik vind het heerlijk om te herschrijven, beschouw het als de trainingsessions van een atleet. Ik lees het tijdens het herschrijven ook hardop voor. Ik ben een toneelspelende schrijver :D Voor 'houterige dialogen' etc doet ik tijdens de herschrijf een klein rollenspel, zodat ik merk hoe een dialoog in het 'echt' zou zijn gegaan, of had kunnen gaan. Wel leg ik na iedere herschrijf (van manuscript of segment) het herschreven gedeelte geruime tijd weg. (tja, ik doe dus jaren en jaren over een manuscript ;) )

Spontaan bij het herschrijven? Nou simpel: wees spontaan! Zie "double bind".

Ik heb een bepaalde manier om (letterlijk) weer even anders tegen mijn teksten aan te kijken. Het lettertype dat ik altijd gebruik bij het schrijven, is Times New Roman. Wanneer ik de tekst ga herlezen en herschrijven, verander ik het eerst in een ander lettertype, Verdana bijvoorbeeld. Op die manier vallen de dingen die niet lekker lopen -of niet kloppen- mij eerder op.

Heb ik ook wel last van. Ik heb nu zinnen herschreven op aanraden van mijn redacteur, en die wilde het allemaal zo... gewoontjes. Daar miste ik toch dat eigene van mijn stijl in. Heb niet alles verbeterd, en gelukkig heeft ze dat geaccepteerd. Maar ik leg het mezelf ook wel eens op tijdens het herschrijven. Moet ik toch niet te vaak doen ;)

Hi ceridwen

Hier heb ik zo erg last van. over het algemeen ben ik geloof ik wel redelijk sterk in dialogen. Bij mij zijn het met name de overgangen die niet vloeien.
Na verschillende herschrijven heb ik essentiele zaken geschrapt en onnodige info toegevoegd, waardoor het een chaotisch geheelwordt. het wordt er soms gewoon niet beter op. Stukje bij proeflezen posten, deze keer op zz werkte heel erg verhelderend voor mij, want ik had het bijltje er bijna bij neergegooid. De zz-ers wisten precies wat ik nodig had en gaven me maast tips ook een emotionele shot. Ik ga door en herschrijf deze slechte herschrijf.Succes je kan het!Tjakka!xas

Volgens mij is herschrijven de grootste klus voor de meeste schrijvers. Voor mij in elk geval wel. De puntjes op de i zetten, belangrijke beslissingen nemen, je darlings loslaten, het hoort er allemaal bij. En dan ook nog objectief naar je eigen werk kunnen kijken. Soms lukt het me niet. Ik heb laatst een stukje laten proeflezen door twee mensen. De eerste vond een bepaalde scene niet veel bijzonders terwijl de andere juist die scene heel goed en herkenbaar vond. Tja...wat moet je daar nu mee? Uiteindelijk toch zelf beslissen en dan is er altijd nog de uitgever die er van alles van vindt en er misschien een beter project van maakt.

Zeker herkenbaar! Wegleggen inderdaad, dat helpt meestal het beste. Wat ik ook vaak doe, is passages die niet lekker lopen uitprinten en er dan met pen in klodderen. Door niet te tikken maar actief te schrijven en te strepen, vallen zaken toch meer op.
Ook het commentaar van proeflezers vind ik vaak lastig toe te passen. Dan vind ik zelf ook wel dat een zin niet lekker loopt, maar de suggesties van de proeflezer zijn het ook niet helemaal. Soms heb ik dan wel tien varianten op een zin in een manuscript staan. Soms wordt het een combinatie, soms een compleet nieuwe zin, soms delete ik het hele stuk. Maar wat er altijd overheen gaat, is tijd.

Tja, ja Ing, het ziet er echt naar uit dat dit -tijd- het enige is dat echt helpt. Ook bij uitprinten of voorlezen duurt het echt een dag of wat voor me de houterigheid opvalt. Het zijn goede tips, maar die tijd blijkt toch een sleutelrol te spelen.
Moet je in de tussentijd die tekst ook nog helemaal loslaten. Grrr .. irritant als je meent haast te hebben!

Wie heeft toch dat treffende onderschrift over schrijven en tijd? Ik kan er nu niet niet opkomen, ook niet wat de tekst precies is. Even zoeken...

Zo, het duurde even, maar ik heb het.
Onderschrift van Ninah: Men moet het leven tot kalmte manen als men gaat schrijven. (F.B. Hotz)

Ik vind dat bijzonder waar en heel mooi.

Herschrijven, wat een klus kan het zijn, maar oh zo nodig. Bij mij is het mezelf de tijd gunnen vaak een probleem, ook al heb ik geen fysieke deadline. Daardoor zet je jezelf onnodig onder druk.
Het helpt bij mij ook goed om bepaalde passages, zeker die met dialoog, hardop voor te lezen en me de situatie als een film voor te stellen. Dan zie ik snel waar het houterig is, waar het niet klopt en waar er bv. zoiets simpels als een extra leesteken nodig is om het geheel 'mooi' te maken. Maar soms zie je omwille van het vele herschrijven door de woorden de tekst niet meer, en dan is laten liggen ook het enige wat kan helpen. Het kan dan wel een hele tijd duren eerdat ik weer 'zin' heb om het verhaal weer onder handen te nemen.

Dat onderschrift viel me meteen op toen ik eens citaten aan het lezen was. Bijzonder waar inderdaad. En voor mij op dit moment ook erg van toepassing. Ik heb nu wel meer tijd (ben halftijds gaan werken), maar de kalmte ontbreekt me nog om echt weer aan de slag te gaan met schrijven.

Ik doe dat ook zo, Ing, kliederen in mijn tekst. Door wegleggen heb ik mijn eigen onlogica in bepaalde passages gezien. Dat was een fijne eye-opener! (Ook al met dank aan Ninah -> avatar.)

Het is inderdaad een prachtig onderschrift Ing, en Ninah.
Het leven tot kalmte malen.
(Rent in paniek rond tafel, hoe hoe hoe dan? Gaat dan rustig zitten en haalt adem. Zo misschien).

Ik print ook de tekst uit en lees het hardop voor. Als iets me niet bevalt dan kan ik beter met pen verbeteringen aanbrengen. Dat werkt voor mij overzichtelijker.
In mijn huidige verhaal heb ik hele personages verwijderd omdat ze op de een of andere manier niet pasten bij het geheel. Of complete karakterveranderingen. Lezen en wegleggen werkt voor mij ook nog wel, maar ik moet het wel lezen op papier.

Zo lang het lukt te blijven schrijven, probeer ik ook te blijven schrijven. Als ik niet verder kom dan blijf ik maar overlezen, wat mijn blik op het verhaal niet rooskleuriger maakt. Ik werk altijd een hoofdstuk af, en meestal lukt het me dan niet om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Ik weet wel wat er moet gebeuren maar de goede woorden komen maar niet in mijn hoofd. Dan laat ik het liggen, totdat ik weer merk dat het me misschien wel gaat lukken.