wat maakt een boek slecht?

Lieve jongens, van Reve.
Natuurlijk niet slecht.
Maarja. Ik kon het niet uitlezen. En die boeken waar ik in begonnen ben en die ik niet uitgelezen heb zijn op 1 hand te tellen.

De bijbel
Lieve Jongens
Max Havelaar
..?

Een slechte spanningsboog, één met vele fouten (kan ik écht niet tegen, een gedrukt boek met nog allemaal spellings-, interpunctie- en grammaticale fouten erin), veel cliché's, geen eigen stijl, enkel dialoog of juist allee beschrijving.

Verder kom ik vanavond niet, ik zit te denken aan dat ik morgen weer 10 lesuren voor de boeg heb *zucht*

O, trouwens; de titels van boeken die ik écht niet te versmaden vind, vergeet ik weer. Alleen ééntje weet ik nog. Ik was ene jaar of 8, 9 of zo toen ik van mijn oma 'Op de vleugels vand de tijd' of zoiets las. In die tijd las ik énkel in mijn bed. Alleen dat boek was zó groot en log dat mijn bed continu onheilspellend kraakte. En hij was niet bepaald dun (vind ik geen probleem, hoor) zonder dat er een goede spanningsboog inzat (kijk, dát vind ik irritant, zoals eerder gezegd).

Het slechtste dat ik voorlopig gelezen heb zijn de excrementen die Hemmerechts op papier veegde. De titel van het onding weet ik zelfs niet meer. Over het algemeen - en hierbij zal men me misschien verwijten typen - lees ik veel, en veel minder graag vrouwen dan mannen. Niet dat dat dan per se slechte boeken zijn, maar het is gewoon een trend in mijn leesgeschiedenis die ik jammerlijk moet constateren. Verder, slecht? Het moet wel taalkundig ok zijn. Eén dt-fout en een roman is om zeep, dan kan ik echt niet verder lezen. Ook platte lectuur boeit mij nooit. Het moet 'literair' zijn, en dus een slechte afloop kennen - ook hier bevind ik me mogelijk weer in de gevarenzone. Uiterst persoonlijk natuurlijk, dat niemand er zich dus door aangevallen durft voelen. Waar ik me sindskort aan ben gaan storen door een gesprek dat ik met Fré had, zijn boeken waarin de schrijver expliciet zijn kennis tentoonspreidt. Fowles doet dit, Mulisch ook, vaak zinloos, want ik ken bijvoorbeeld de aangehaalde Italiaanse architecturale hoogstandjes niet allemaal, en daar zal ik niet alleen in zijn. Tumdidum, nog wat? Vast wel, ik ben een erg veeleisend lezer, maar dat kan, want er is zoveel voorradig, dat zelfs de meest kritische lezer tot zijn dood de edele letters kan vreten.

Over enkele jaren herlezen. Max Havelaar vond ik ook pas leuk op mijn twintigste. De bijbel heb ik ondertussen wel grotendeels gelezen - misschien de apocriefe boeken niet volledig, dat zou kunnen. Wat Reve betreft, schitterende literatuur, maar ook hier moet je er klaar voor zijn.

Hier moet ik even diep over nadenken. Heeft literatuur per definitie een slechte afloop?

Ja, toch wel. Wanneer je het in vergelijking stelt met 'lectuur' dan, want literatuur kan als term natuurlijk ook veel algemener beschouwd worden.

Ik erger mij (zoals Godje reeds aanhaalde) aan het tentoonspreiden van kennis. Verwijzingen naar grote Romans, mythes, etc mogen, maar dan niet expliciet. Wetenschappelijke dingen uitleggen mag, maar voeg iets toe. Latijn, enkel als het nodig is.

Ik erger me ook aan fouten. Verhaallijnfouten, wetenschappelijke fouten, materiaalfouten, etc.

Ik erger me ook aan interpunctiefouten. Geen komma tussen twee actieve werkwoorden bv. En uiteraard aan spel-, dt-fouten.

Maar wat een boek echt slecht maakt (naast al het voorgaande), is niet makkelijk te zeggen.

Het enige antwoord is natuurlijk zijn schrijver!

Wat de door de een goed gevonden wordt, vindt een ander slecht. Persoonlijke smaak zal dus ook wel van invloed zijn.

Uiteraard zal een literair verhaal niet vaak eindigen met en ze leefden nog lang en gelukkig en dat was het dan.
Wat je wel vaak ziet is dat de hoofdpersoon een bepaalde ontwikkeling doormaakt en hierdoor niet perse rijk en gelukkig eindigt, met de liefde van zijn leven, maar er wel rijker van geest of wijzer uitkomt. Dus wel een soort van goede afloop.
Ik ben nog naarstig naar voorbeelden aan het zoeken om het te verduidelijken.

Ja ik weet wel dat je oud genoeg moet zijn voor die boeken (ben nu 18 ). En het is ook een tijdje geleden dat ik ze trachtte te lezen, maar er echt van genieten zal ik denk ik nooit doen.

En een dt fout is inderdaad verschrikkelijk, maar om daardoor (een foutje) het hele boek terzijde te leggen lijkt me wat overdreven.

Literatuur hoeft écht niet slecht af te lopen.
Bijvoorbeeld (geheel willekeurig):
Het satijnen hart - Remco Campert
Arthur en George - Julian Barnes
De aanslag - Harry Mulisch (neutraal)

Maar volgens mij lopen de meeste literaire eindes niet slecht af, maar zijn ze open. Leaves dust to think... ;)

Tnx Jus, ik ben even voor mijn boekenkast gaan staan en de lijst van boeken die niet slecht eindigen is heel lang en daar zit ook absoluut veel literatuur bij.

Ook Willekeurig:
Jane Eyre van Charlotte Bronte. Een aantal boeken van Philip Roth, Dave Mitchel, DBC Pierre, De Homerus.

Daarintegen zijn er ook een hoop boeken met een dramatische afloop:
Anna Karenina, Madame Bovary. Om maar twee klassiekers te noemen.

Is het niet lastiger een boek goed te laten eindigen? Een moord of zelfmoord levert meer conflict op en maakt het spannender.

Weer terug naar het onderwerp. Verhalen die te voorspelbaar zijn, met karakters die zo plat als een dubbeltje blijven vind ik erg vervelend om te lezen.

Sinds kort kan ik het hier zo ontzettend mee eens zijn! Een paar maanden geleden kreeg ik namelijk het boek 'De stad der zienden' van José Saramago voor mijn verjaardag. De man heeft kennelijk ooit de Nobelprijs voor literatuur gewonnen, dus ik stelde me er heel wat van voor. Tot ik de eerste drie zinnen las. Zal ze hieronder even kopiëren, exact zoals het in 't boek staat:

Bar weer om te stemmen, verzuchtte de voorzitter van stembureau nummer veertien nadat hij zijn druipende paraplu met een ruk had gesloten en zich had ontdaan van zijn regenjas, die hem nauwelijks tot nut was geweest bij het sprintje van veertig meter van de plek waar hij zijn auto had neergezet naar de deur waar hij net met bonkend hart door was binnengekomen. Ik hoop dat ik niet de laatste ben, zei hij tegen de secretaris, die hem half schuilend achter de deur, veilig voor de regenvlagen die een plas vormden op de vloer, had verwelkomd. Uw plaatsvervanger ontbreekt nog, maar het is nog vroeg, zei de secretaris geruststellend, Bij zo'n regen is het al een wapenfeit als we hier allemaal weten te komen, zei de voorzitter terwijl ze naar de ruimte liepen waar het stemmen zou plaatsvinden.

Are you kidding me?! De achterflap noemt dit een groot literair meesterwerk. Ik vat 'm niet. Zou het zo'n abominabele vertaling zijn waar nog geen eindredactie overheen is gegaan, of was het de bedoeling van Saramago om het zijn lezers extra moeilijk te maken? Als dit Literatuur is, geef mij dan maar gewoon lectuur. Dat is tenminste leesbaar. Hiervan kom ik niet eens de eerste pagina door.

Heb ik overigens vaker last van bij literatuur. Ik hou niet van hoogdravende zinnen en een plot zonder verhaal, een verhaal zonder conflict of personages zonder diepgang. Ook moeten de ontwikkelingen logisch zijn, maar niet voorspelbaar. Toch wil ik aan het einde niet het gevoel hebben dat ik uren van mijn leven zinloos heb besteed aan het meevoelen met een hoofdpersoon die op het eind dood gaat of niet bereikt waar hij het hele boek naartoe leeft.

Hoogdravende zinnen zijn juist wel heerlijk om te lezen (deze trouwens niet, nee), zolang ze niet afdoen aan het verhaal, vind ik.

Dat zijn inderdaad draken van zinnen dankzij die slechte interpunctie. :?

Ik erger mij aan:

- slechte vertalingen
- spel- en stijlfouten
- ellelange beschrijvingen
- als de schrijver schijnbaar denkt dat de lezer dom is (= alles uitleggen)
- te lange zinnen, of juist veel te korte
- fouten (in de verhaallijn, of dingen die niet kloppen)
- oooh yuk en zinnen zoals waar Clueless net mee komt! :cry:

Ik kan me even geen boeken voor de geest halen die ik écht slecht vond, maar ze zijn er wel.... dat antwoord volgt nog!

Slechte vertalingen staan bij mij ook bovenaan het lijstje met ergernissen, vooral omdat je ze het meeste tegenkomt.

Dat vind ik een heel goed voorbeeld, vreselijk storend.
Het gevolg is dat ik dat bij mijn schrijfsels absoluut niet probeer te doen.
Waardoor mijn verhalen vaak weer te onbegrijpelijk werden, ik legde te weinig uit. Dat vind ik nog steeds een van de meest lastige dingen bij het schrijven.

Ja, ook zeer, zeer juist. Ik vind weinig goede vertalingen, eerlijk gezegd. Misschien is het ook niet mogelijk om het Russisch bijvoorbeeld naar een mooi Nederlands te schrijven, zonder vrijheid van vertaling te hebben, die haast altijd ontbreekt.

Inderdaad. En het omgekeerde mag ook weer niet, je mag niet verwachten dat iedereen een cursus Latijn heeft gehad, bijvoorbeeld. Niet dat je het daarom moet weren, maar het moet allemaal wel duidelijk en functioneel blijven. Balanseren is ook hier de boodschap.

Vergeef me.

Lange zinnen. En sinds kort weet ik dus ook dat er boeken zijn die zo oppervlakkig zijn dat ze me niet kunnen boeien. Dat had ik voorheen niet gedacht van mezelf. Dacht dat ik alles wel verslond. Maar zo oppervlakkig als ik het laatst las word ik echt droevig van.

Schrijffoutjes zijn jammer maar verstoren voor mij niet een goed boek. Zeker niet nadat ik nu heb gezien hoe na een terdege gecorrigeerd werk door echt een kommaneuker (positief gezien hoor) van een redacteur er toch nog fouten in blijven zitten.

Dus (te) lange zinnen,
oppervlakkigheid,
(te) weinig dialoog,
continuïteitsfouten vind ik wel het irritantst,
slechte indruk op de achterflap die de lading van het boek niet dekt of teveel weggeeft of teveel verwachting blijkt te hebben gegeven... Denigrerende schrijvers. Die eenvoudige dingen menen te moeten uitleggen.
Schrijvers die zichzelf herhalen in een boekenreeks of zelfs binnen 1 boek.
Detectives waar slechte of geen clous gegeven worden en waar de dader op de laatste blz ineens ontstaat...

Verder stel ik geloof ik niet zoveel eisen...

Fré, mag ik vragen wat je hiermee bedoelt:

Een boek met een te lange omgevingsbeschrijving in het begin. Dit hoeft niet per definitie slecht te zijn, maar mij pakt het niet. Als een boek 3 bladzijdes beschrijving over personages en omgeving heeft ben ik na bladzijde 1 al weg.

Boeken die in een hele ingewikkelde moeilijk woordgebruik geschreven zijn. Als ik wil lezen is dat voor ontspanning en niet om elk woordje wat er staat in het woordenboek op te moeten gaan zoeken. Voor leerboeken vind ik dit weer anders, je leest ze om er iets van te leren en vaak praten ze in vakjargon.

Verder merk ik dat ik niet kan zeggen wat een boek slecht maakt. Ik vind het een moeilijke vraag. Het is voor mij makkelijker om te beschrijven wat een boek goed maakt.
Ja, 'slecht' vind ik wanneer het verhaal zinloos wordt gerekt en opgehouden omdat de schrijver zelf zo graag babbelt.

Jij hebt LotR zeker nooit gelezen :P...

Ik ben gekomen tot blz 5, was voor mij niet door heen te komen.

Maar de films vind ik geweldig

Wat ik jammer vind van een boek tijdens het lezen:

-als het verhaal elke keer stilvalt door te veel omgevingsomschrijvingen en uitleg
-als de ik-verteller van de hak op de tak vertelt, zonder ergens ‘naartoe te schrijven’
-als de verteller vooraf verklapt hoe het einde gaat aflopen
-als een verhaal voornamelijk uit alleen maar dialoog bestaat en de hoofdpersonen hierdoor niet echt tot leven komen

Nee, het ontbreken van een komma tussen actieve werkwoorden is een voorbeeld van een ergernis. Het is juist als ze er staat dus.