Schrijven is een leuke hobby volgens Paul Sebes

Ja, dat vind ik knap, jeanne thamar, dat je dat lukt! :thumbsup:

Dankje MJ. Ik vind het gewoon belangrijk dat je blijft dromen, maar wel met de voetjes op de grond. En dat je, net als goede personages in een boek, altijd iets wilt bereiken. En je niet door de Paul Sebessen van deze wereld laat ontmoedigen. Maar nogmaals: wel de nodige zelfkritiek.

Ik vind het gewoon belangrijk dat je blijft dromen, maar wel met de voetjes op de grond.

De uiterlijke noodzaak. :!: :)

En je niet door de Paul Sebessen van deze wereld laat ontmoedigen.

Aan het werk dan maar weer!

Gaan we doen! :thumbsup:

ik ben al vaker te horen geweest wanneer er denigrerende opmerkingen werden gemaakt over mensen die 'amateurs' zijn. (soortgelijke gesprekken op een ander forum, precies vandaag!) Want wat is feitelijk een amateur? Niets meer, maar vooral niets minder dan een LIEFHEBBER. (dat is zo ongeveer de vertaling van het woord 'amate') En als ik zo de reacties peil in dit topic moet je een behoorlijke LIEFHEBBER zijn wil je het kunnen volhouden om een ms af te kunnen ronden. Zijn wij dan allen toch amateurs? :D Mijn werk, mijn baan, functie, is balletdocent. gediplomeerd en al, HBO met daarna een master in kunsteducatie. En nog steeds vragen mensen mij of ik daar geld mee verdien. Dat vinden ze schattig. :unibrow:

Ik heb jarenlang gefreelancet in de journalistiek en dus veel teksten in opdracht geschreven. Voor mij ging het schrijven van journalistieke teksten en creatieve teksten (fictie) maar moeizaam samen. De journalistieke teksten gingen altijd voor, want geld, want deadline. Daarom vond ik het heerlijk dat ik een tijd (meer) voor de klas kon gaan staan. De jaren voor de klas hebben mij losgeweekt van de journalistiek, waardoor ik nu zo'n stap kan zetten. Vanuit de journalistiek was dat me nooit gelukt. Ik val nu terug in inkomen, maar ik hoop dat dat tijdelijk is. Ik kwam gewoon met mijn tijd in de knel met mijn baan en de kids en het schrijven en de schrijversbezoeken en de klusjes die ik daarnaast af en toe nog heb. Ik wil nu gewoon rust, rust op het thuisfront en rust in mijn hoofd.

Ik herken wel wat je zegt over deadlines. Die gaan bij mij ook nog steeds voor. Maar het thuiswerken heeft me wel veel rust gebracht. Toen ik nog in de Randstad woonde en in loondienst werkte was het altijd rennen rennen rennen. Nu ik aan huis werk in Groningen is dat een stuk beter geworden. En ach, de dames worden ook groter en dat scheelt ook veel. Maar ik zou wel meer tijd willen claimen voor creatief schrijven. Daar moet ik aan werken, vandaar die dagen op Schier. :nod:

Ik verzuim een beetje die tips van Sebes op te schrijven in het andere topic, merk ik. Ik vind hem deze dagen erg pessimistisch, het lijkt inderdaad alsof hij zijn eigen bureau wil schoonhouden. Ik vind het rare van deze tip, dat het volgens mij geen tip is, en dat hij zichzelf ook naar beneden haalt. Je bent literair agent, je begeleidt werkende mensen, toch geen hobbyisten?

ik ben een schrijfstudent. Ik zie schrijven als hobby, maar ook als werk. Dat kan toch? Ik vind het leuk om te doen, maar aan de andere kant wordt het ook van me verwacht. Ik moet zorgen dat er volgens de planning van een uitgever weer een boek ligt. Nou dat combineer ik dan en dan krijg je hobbywerkschrijver ;)

Marriejeanne: "maar de beste boeken zijn niet vanuit een luxepositie geschreven. Juist niet. Juist tegen alles in. " Daar heb je 'm weer. Op mijn opleiding (de kunstacademie) werd dat (met name door studenten) ook onderhuids nogal aangehangen: lijden voor de kunst! Zonder Lijden Geen Kunst! Ik weet niet of dat zo is. Zonder innerlijke noodzaak lukt het zeker niet. Maar of talent alleen boven komt drijven als de omstandigheden er NIET naar zijn? Dan komen wel de vechterds boven, dat zeker. Maar als de omstandigheden goed zijn, je hebt alle tijd en middelen om je talent te ontplooien, zou je kunst dan minder goed worden? Zeker zullen er dan ook halfslachtige talentjes aan de oppervlakte komen, omdat ze het tij (of hun netwerk, of wat dan ook) nu eenmaal meehebben. Die waren afgehaakt als de omstandigheden minder zouden zijn geweest. Maar de echten doen het gewoon, ongeacht de omstandigheden. Ik vind het echt een romantisch idee dat er alleen iets goeds tot stand kan komen op een tochtig en lekkend zolderkamertje driehoog achter, met een droge boterham en een glas (regen)water. Ik geloof daar niet zo in. Er zijn zat goeie boeken en goeie kunstwerken, films etc gemaakt door mensen die het financieel goed hadden. Sommigen zelfs doordát ze met hun kunst geld gingen verdienen, dat kan ook nog natuurlijk:-)

Een paar opmerkingen die vandaag door mijn hoofd schoten: Een hobby is iets dat je puur ter vermaak doet. De hang naar erkenning (een heel normale menselijke behoefte waar een taboe op ligt) is vaak een substantieel element van die zogenaamde 'innerlijke noodzaak'. Die innerlijke noodzaak is lang zo edel niet als het in de kunstwereld geschetst wordt. Als een werkeloze ingenieur al zijn tijd stopt in het zoeken naar een baan maar het lukt (nog) niet, is hij nog altijd ingenieur en vult hij dat legitiem in als zijn beroep op een of ander ambtelijk formulier. Als een schrijver al zijn tijd stopt in het binnenkomen bij een uitgever maar het lukt (nog) niet dan is hij een hobbyist en vult hij beschaamd en/of gefrustreerd als beroep in 'geen'.

Ik bedoel het eigenlijk net andersom, Iris: niet bewust het lijden zoeken, en dan erover schrijven; dat zou zelfs koketteren met ellende zijn; maar dwars door het lijden héén schrijven. Er zijn mensen die lijden en schrijftalent hebben. Misschien is de behoefte tot het tot uitdrukking brengen van gevoel groter als iemand lijdt; dat weet ik niet. Dus dat zolderkamertje - of een andere minder aantrekkelijke plaats - niet opzoeken, maar als je er nu eenmaal zit, door omstandigheden daar gebracht, erover schrijven. Of daarna, als het leed geleden is, en er afstand tot het gebeurde is ontstaan. Dat gebeurt ook vaak. Maar innerlijke noodzaak hoeft niet uitsluitend te ontstaan door ellende; dat ben ik met je eens. Toch ook weer: door de innerlijke noodzaak tot schrijven te volgen kun je wel op dat zolderkamertje terechtkomen, terwijl je - als je die innerlijke noodzaak minder had of erboven kon staan, of hem naast je neerleggen - op zijn minst in een twee-onder-een-kap kon wonen, omdat je die reguliere baan verkoos.

Tussen hobby en werk zit natuurlijk nog "passie". Voor veel mensen hier is schrijven een passie. Meer dan een hobby maar nog niet genoeg voor werk.

Ik vind die Sebes eigenlijk wel lollig. Die stukjes zijn misschien een beetje cynisch, maar volgens mij is dat juist de hele grap. Hij haalt alle romantiek weg van het schrijven en laat zien dat het echt hard werken is. Dat is toch alleen maar goed? Ik kan me heel goed voorstellen dat hij ook echt hele slechte manuscripten krijgt toegezonden en dat hij mensen ervan probeert bewust te maken dat schrijven toch echt wel meer is dan wat woorden achter elkaar zetten. Volgens mij moeten we niet vergeten dat hij fantastische schrijvers heeft ontdekt (Gustaaf Peek, Walter van den Berg, Rik Launspach, Ricus van de Coevering, Robert Vuijsje, etc.). En hij vertegenwoordigt toch ook Van Dis, Marga Minco, Geerten Meijsing, Tommy Wieringa en weet ik niet wie al? Die schrijvers hoeven niet bij hem te zitten als ze niet willen, toch? Kortom, ik denk dat we er wel wat aan hebben, aan zo'n agent. Ik stuurde ooit mijn manuscript naar hem toe en kreeg twee weken later keurig bericht met wat verbeterpunten (van hem persoonlijk!). Op die vier uitgeverijen die ik heb aangeschreven wacht ik al meer dan een half jaar....

Soms vraag ik me af of Paul Sebes ook lid is van dit forum en wat hij ervan vindt om te lezen wat wij allemaal over hem roepen. Paul?? Ben je daar??? :ninja: Nu ik hem een keer zelf gezien heb (in Groningen vanuit de zaal dan) vermoed ik dat hij zich wel zou amuseren met al onze opmerkingen. En ik denk ook dat hij er wel wat aan heeft om met ons mee te lezen. Maar ja, doet hij dat ook? Wat denken jullie???? :unibrow:

Als een werkeloze ingenieur al zijn tijd stopt in het zoeken naar een baan maar het lukt (nog) niet, is hij nog altijd ingenieur en vult hij dat legitiem in als zijn beroep op een of ander ambtelijk formulier. Als een schrijver al zijn tijd stopt in het binnenkomen bij een uitgever maar het lukt (nog) niet dan is hij een hobbyist en vult hij beschaamd en/of gefrustreerd als beroep in 'geen'.

Omdat een ingenieur een diploma of bul heeft, in elk geval hooggeschoold is, en voor een auteur is er alleen de Schrijversvakschool (klopt dat?). Om technische oplossingen zit de maatschappij te springen; om creatieve óók (maar dat heeft minder status, vreemdgenoeg - alsof technici niet creatief zijn). Misschien wordt het tijd voor de Sebes Faculteit. @ Jeanne Thamar: ja, ik denk dat hij wel meeleest. Hij komt op de beste ideeën hier (zoals de Sebes Faculteit). :) :) :)

En nu maar afwachten of hij die faculteit morgen groots gaat aankondigen in de Volkskrant! :D

Als een werkeloze ingenieur al zijn tijd stopt in het zoeken naar een baan maar het lukt (nog) niet, is hij nog altijd ingenieur en vult hij dat legitiem in als zijn beroep op een of ander ambtelijk formulier. Als een schrijver al zijn tijd stopt in het binnenkomen bij een uitgever maar het lukt (nog) niet dan is hij een hobbyist en vult hij beschaamd en/of gefrustreerd als beroep in 'geen'.

Omdat een ingenieur een diploma of bul heeft, in elk geval hooggeschoold is, en voor auteur is er alleen de Schrijversvakschool (klopt dat?).

Hetzelfde geldt net zo goed voor een lasser of stratenmaker. Het zit hem dus niet in de status of hoge opleiding, denk ik.

Ik ging uit van jouw voorbeeld, Favake. Een lasser of stratenmaker heeft over het algemeen ook een diploma. Maar voor auteurs is er geen standaard, dat bedoel ik eigenlijk te zeggen. De enige standaard is zijn eigen oeuvre. Maar hoe moet een auteur zich dan noemen, als hij geen diploma heeft, noch publicaties op zijn naam heeft staan? Je kunt ook vrijwel nergens sollicteren als auteur. Hoewel... bij Edu Actief vragen ze auteurs, zag ik: www.edu-actief.nl (maar daar moet je wel registreren).

Lastige vraag. Wanneer mag je jezelf schrijver noemen? Volgens mij altijd, alleen wordt er een beetje oneerbiedig over gedaan. Eigenlijk zouden reeds gepubliceerde mensen hier iets over moeten zeggen. Of Sebes zelf! Die is tegenwoordig toch ook schrijver? :nod: En hij heeft natuurlijk al die Sebes Faculty! Die Danielle Hermans (Het tulpenvirus) heeft ooit een cursus bij hem gedaan en is nu in weet ik hoeveel landen vertaald zag ik op de site. Zou die cumlaude zijn afgestudeerd? :nod: Vraag me inderdaad ook wel eens af of hij dit leest. Ik zag hem in Delft, en volgens mij interesseert het hem niets wat men van hem vindt. Wel stoer. Lezing was echt lachen. Was het in Groningen ook leuk?

Vraag me inderdaad ook wel eens af of hij dit leest. Ik zag hem in Delft, en volgens mij interesseert het hem niets wat men van hem vindt. Wel stoer. Lezing was echt lachen. Was het in Groningen ook leuk?

Ja, wij (drie SOLlers) hebben ook erg om hem gelachen.

Dat het hem niks uitmaakt wat anderen van hem vinden, neemt me wel voor hem in. Maar ik twijfel of het zo goed is alle romantiek van het vak te halen. :confused:

Zonder de romantiek wordt schrijven gewoon werk en zou je gaan schrijven alleen gericht op de verkoop. Waar blijft dan je innerlijke noodzaak? Er is niets mis mee om geld te verdienen met je schrijven (integendeel) maar geld is volgens mij toch niet de reden waarom je schrijft. Ik zag gisteravond Saskia Noort bij P&W. De eerste druk van haar boek is al bijna verkocht: 200.000 stuks. En toch zei ze dat ze daar tijdens het schrijven niet mee bezig is. Dan kun je denken: ja jij hebt makkelijk praten, mensen willen je boeken graag, maar toch... hoe krijgt zij het voor elkaar?

Werk is volgens de deskundigen alles wat een ander je uit handen kan nemen - dus in wezen is dat alles, behalve ... juist. Innerlijke noodzaak.

Voor mij is schrijven een hobby. Ik doe het omdat ik het leuk vind, er voldoening uit haal en nog succes heb ook. Ondanks dat ik aan het einde van het jaar tien boeken heb uitgegeven, zal ik mezelf nooit introduceren als schrijver of auteur als naar mijn beroep gevraagd wordt. Mijn beroep is logistiek manager. Waarom niet? Omdat ik ook nooit geroepen heb dat ik voetballer was toen ik nog gepassioneerd op amateur niveau voetbalde, daar alles voor opzij zette, de hele week mee bezig was en nog succesvol was ook, terwijl ik daarnaast gewoon een fulltime baan had.

Rapid, ik snap je beweegreden, ik ben wel nieuwsgierig wat je er in het algemeen van vindt. Kan schrijven je beroep zijn, of niet?

Zonder de romantiek wordt schrijven gewoon werk en zou je gaan schrijven alleen gericht op de verkoop. Waar blijft dan je innerlijke noodzaak? Er is niets mis mee om geld te verdienen met je schrijven (integendeel) maar geld is volgens mij toch niet de reden waarom je schrijft. Ik zag gisteravond Saskia Noort bij P&W. De eerste druk van haar boek is al bijna verkocht: 200.000 stuks. En toch zei ze dat ze daar tijdens het schrijven niet mee bezig is. Dan kun je denken: ja jij hebt makkelijk praten, mensen willen je boeken graag, maar toch... hoe krijgt zij het voor elkaar?

Nou, daar ben ik het niet zo mee eens. Schrijven is toch gewoon een beroep? Het is toch ook gewoon werken? Ik kan me voorstellen dat schrijvers het heel vaak helemaal niet leuk vinden om te schrijven, terwijl hun innerlijke noodzaak ze juist tot de orde roept en zegt: 'je gaat het toch opschrijven'. Dat schrijven gewoon werk is, betekent toch niet dat het per se op de verkoop is gericht? Auteurs als bijvoorbeeld Willem G. van Maanen en Nicolaas Matsier schrijven fantastisch, het is hun werk, maar ze verkopen geen 100.000den exemplaren. Dus zij zien het als werk, zonder zich oer se te richten op verkoop.

Favake, financieel gzien kan ik van het schrijven niet mijn beroep maken. Ik vraag me ook af of ik dat wel zou willen. De hele dag alleen maar met schrijven bezig zijn, past niet bij mij. Nu stort ik me in mijn vrije tijd op mijn verhalen en alle bijkomende zaken en dat vind ik heerlijk. Maar ik vind het ook heerlijk om er weer even afstand van te nemen en wat anders te gaan doen. Maar soms voelt het wel als werk hoor. Als je voor de vijfde, zesde, zevende keer je eigen verhaal moet lezen voor controle, wordt het wel saai.

Als ik echt zou MOETEN schrijven, dan weet ik niet of ik het nog wel leuk zo vinden. Zolang ik "artistieke vrijheid" krijg en me vrij voel om te schrijven wat ik wil, denk ik dat ik het nog wel even volhoud. Als je wat je doet echt leuk vindt dan heb je er ook meer voor over denk ik.

@Isaak: bij mij heeft schrijven twee kanten: ik schrijf voor mijn werk (bedrijfsjournalistiek) en daar verdien ik een leuke boterham mee. Daarnaast schrijf ik fictie, maar of dat wat gaat opleveren financieel is maar zeer de vraag. Ik ben dus wel schrijver van beroep. En dat doe ik omdat ik het schrijven leuk vind, anders zou ik wel les gaan geven of iets anders doen waar mijn passie ligt. Mijn passie ligt bij het schrijven. Ik weet alleen niet hoe ik met fictie (waar mijn passie nog meer bij ligt dan bij het schrijven voor mijn werk) hetzelfde succes zou kunnen behalen als Saskia Noort. Dan gaat het meer over het resultaat van wat je doet. Het schrijven zelf blijft wat mij betreft voorop staan: dat is wat ik het liefst doe. Dus ja, ik ben schrijver van beroep en ook ja, ik vind schrijven heerlijk. Of het nu voor een opdrachtgever is of niet. In die zin vind ik het belangrijk dat ik schrijven = werken ook leuk vind. Of fictie schrijven ook werk is, dat vind ik eigenlijk wel. Ik ben er alleen nog een beetje onzeker over en durf het nog niet te doen als beroep. Als vind ik wel dat het inderdaad een beroep is. Maar dan wel een heel erg leuk en blij vlagen romantisch beroep. Weet je, ik ben gewoon nog in opleiding voor romanschrijfster. Zo moet ik het zien: journalistiek schrijven is mijn beroep, en voor romanschrijven ben ik in opleiding. Verhelderd toch om dit soort gedachten met elkaar te delen!