Schrijven is een leuke hobby volgens Paul Sebes

De vraag is even: wanneer ben je een amateurschrijver en wanneer een 'echte'? Ben je pas een professionele schrijver als je van je boeken kunt leven en er niets meer naast hoeft te doen? Dan hebben we volgens Sebes dus maar een stuk of twintig professionele schrijvers en beoefenen alle anderen een hobby. Lijkt me niet helemaal kloppen. Op zich heeft hij wel gelijk dat heel veel schrijvers in Nederland niet zullen publiceren. Of als ze dat wel doen, niet heel veel succes zullen hebben. Maar is dat erg? Ik vind hem vaak zo kort door de bocht: er is nogal een verschil tussen leven van je literaire werk en af en toe een column schrijven in een lokaal sportkrantje. Dat vind ik vaker het probleem met hem: hij heeft op bepaalde punten gewoon gelijk, maar dan maakt hij er meteen van die bijna flauwe opmerkingen bij. In een ander stukje zegt hij: neem je zelf niet te serieus. Dat vind ik een zinnige opmerking: je moet altijd kritisch blijven op wat je zelf schrijft. Maar dan zet hij erachter: dat doen wij ook niet. mmm, dat vind ik dan weer flauw. Terugkomend op dit topic: maar weinig voetballers komen in het Nederlands Elftal terecht, heel weinig schaatsers kunnen zich meten met Sven Kramer en zo kunnen we nog wel een paar voorbeelden bedenken. Dat betekent niet dat al die andere sporters beter wat anders kunnen gaan doen. Je doet wat je kunt, je oefent, je traint en je zorgt dat je steeds een beetje beter wordt. Dat geldt voor schaatsen en voor schrijven. En ja, misschien heb jij de combinatie van talent en doorzettingsvermogen om wel de top te bereiken. Of in ieder geval een boek uit te brengen dat redelijk goed verkocht wordt. En misschien ook niet. Het gaat er uiteindelijk om dat je doet wat je graag wilt doen, namelijk schrijven. Daar begint het allemaal mee. Je bent toch niet bezig met 'schrijver worden'. Je moet blijven dromen, maar dan wel met je voetjes op de grond. Dat zegt Sebes in feite ook, maar hij is daar soms nogal cynisch over. Het risico is dat zijn boodschap daardoor bij mensen niet aankomt. Dat mensen denken: ja hallo, doe niet zo flauw en uit ergernis de tips die wel hout snijden negeren. Je moet zijn tips en zijn boek (ja, ik ben toch ook maar gezwicht in de boekhandel gisteren :o ) lezen met een zeer kritisch oog. Steeds denken: slaat dit ook op mij? Voel ik me aangesproken? Kan ik hier iets mee? En zeker niet het hoofd in de schoot leggen... :)

Talent is niet voldoende, vond Sebes. Als ik zo naar de laatste boekenbeurs in Antwerpen kijk, zou ik zeggen dat een bekende Nederlander of bekende Vlaming ook enorm helpt. Tussen de regels door proef ik Sebes' klaagzang over amateurisme in zijn brievenbus.

Ik zou eraan toe willen voegen - omdat ik dat nu eenmaal niet laten kan - dat je je moet afvragen of je het wel ten diepste wilt: een echte schrijverscarrière. Je moet er een persoon voor zijn. Je moet ertegen kunnen: * dat je soms dagenlang niets anders ziet dan je werkkamer (met daarin je eigen rondzwevende gedachten, natuurlijk); * dat je nauwelijks kunt overleggen met of delegeren aan collega's (want je werkt aan jouw unieke concept dat pas geconsumeerd kan worden als het helemaal rijp is); * dat je soms dagen-, wekenlang je gedachten niet uit de brij van je taaie brein omhoog kunt krijgen, terwijl je daar op papier niets van mag laten merken; * dat mensen die het kunnen weten je bij voortduring voorhouden dat je om het geld beter op kantoor kunt zitten, of zelfs fabrieksarbeider of schoonmaakster kunt zijn, of krantenbezorger; * dat je maar gewoon bij jezelf weet: dit is wat ik wil, dit is wat ik kan, dit is nu eenmaal wat bij mij uit de vingers komt. Terwijl helemaal niemand daar om vraagt. Integendeel: mensen vragen vaak heel andere dingen van je. Je moet wel heel zelfbewust, eigenwijs en volhardend zijn, wil je niet op een dag tóch jankend die pen in een hoek smijten omdat je de conclusie hebt getrokken: het was slechts een hobby.

Volgens mij hebben zijn praatjes al genoeg aandacht gehad :( Zo spannend is het allemaal niet wat hij verzint, of eigenlijk napraat...

@Zjors: zelf heeft hij inderdaad genoeg aandacht gehad, maar ik vind het wel leuk om met elkaar te filosoferen over het schrijverschap. En te horen hoe anderen daar over denken. Hij geeft een onderwerp aan in zijn stukje in de krant en dan gaan wij daar wat verder mee de diepte in. Dat vind ik waardevol. Je hoeft het niet met Sebes eens te zijn, maar je kunt naar aanleiding van zijn tips etc. wel met elkaar in gesprek gaan over hoe je zelf tegen bepaalde zaken aan kijkt, toch?

Ja Jeanne, dat vind ik ook. Daarom open ik er topics over.

Precies!

Ik kan redelijk goed opmerkingen, preken, stukjes van Sebes etc. van me af laten glijden die niet voor mij bedoeld zijn. Maar toen ik vanochtend de Volkskrant las, had ik daar toch een flinke dobber aan. Als mensen bij mij ook maar de suggestie wekken dat ik een leuke hobby heb aan mijn schrijverij, voel ik alles in mij steigeren. Hobby? Hóbby?! Als ik een hóbby wil, ga ik paardrijden, een trui breien, taarten bakken. Waarom kan ik jarenlang in allerlei landelijke media artikelen publiceren en me een professioneel journalist noemen en mag ik mezelf geen schrijver noemen nu ik kinderboeken publiceer? Wat een onzin! Maar ja, hij heeft natuurlijk wel gelijk als hij schrijft dat je van royalty's alleen wel erg mager wordt. Maar niet iedereen hoeft uit zijn royalty's toch zijn boterhammen, aardappelen, hypotheek en verzekering te betalen? In mijn geval zou ik ook gewoon thuis kunnen blijven zitten met mijn schatten van kinderen en me een thuisblijfmoeder kunnen noemen. Ook een waardevolle invulling van je tijd (begrijp me vooral niet verkeerd), maar ja, ik kies ervoor om een verhaal te schrijven in plaats van een vloer te dweilen. En nee, een volledig inkomen hoef ik niet binnen te brengen. Dat is mijn luxe positie. Ik hoef niet tot het selecte gezelschap van die twintig rijke schrijvers te behoren. Daar ligt mijn ambitie niet in eerste instantie. Ik wil gewoon mooie boeken schrijven én publiceren - en daarmee ben ik voor honderd procent een professioneel schrijver. Niks hobby. Punt uit.

Eigenlijk komt het er op neer, dat je pas een beroepsschrijver bent als je ervan kan leven. Zo impliceer ik die tekst.

Ik ook en ik ageer daartegen. Dan zou ik ook nooit een journalist zijn geweest, omdat ik mijn artikelen tussen het baren en zogen en verschonen door schreef.

Thuisschrijfmoeder, las ik. :) Niet dat je niet professioneel werkt, Helga, maar als je wérkelijk je volledige inkomen uit het schrijven zou moeten halen, voor het héle gezin, hoe zag het er dan voor je uit? Je zegt zelf al: je verkeert in een luxe positie. Maar mag dat het uitgangspunt zijn? Is dat niet ook wat mager, zulke luxe? Hoe groot blijft dan nog de innerlijke nodzaak tot het schrijven? Wat heb je ervoor over om die werkelijk tot werk te maken? Tussen rijk zijn en je rekeningen kunnen betalen, zit nogal wat variatie, natuurlijk. Bovendien zijn er veel (brood)schrijvers die wél van hun schrijven kunnen leven, maar zij schrijven geen literatuur. Sebes heeft het over literaturisten. Sowieso is literatuur een topje van een ijsberg. En weer helemaal boven op díe top zitten de twintig Schrijverszonen. Ik gun het ze van harte. Zij zijn ook ooit ergens onder aan de berg begonnen.

@Helga. Eens! Ik weet nog niet of ik echt een roman ga uitgeven (laat ik hem eerst maar eens gaan schrijven ;) ), maar ik zie het schrijven van fictie ook niet als een hobby. Volleyballen was vroeger een hobby van me: dat deed ik omdat ik het leuk vond. Net als truien breien, taarten bakken en schilderen. Schrijven is een innerlijke noodzaak. Ik moet schrijven. Ik wil schrijven. En ik wil er net zo mee omgaan als met mijn werk. Schrijven voor mijn werk zie ik trouwens ook niet als stukjes tikken om een beetje bij te verdienen. Mijn bedrijfsjournalistieke werk is gewoon echt werk: werk dat ik bovendien heel leuk vind om te doen. En ik zou dat werk willen uitbreiden met een poot fictie schrijven. Vooralsnog zet ik kleine stapjes op dat gebied, maar ik ga bijvoorbeeld volgende week een paar dagen in mijn eentje in een hotel op een eiland zitten. Ik wil een paar dagen kunnen concentreren op het schrijven van fictie. Heidagen noemen ze dat in grote bedrijven! Dat heb ik het verleden ook gedaan toen ik mijn bedrijf ging oprichten. Ik neem het schrijven dus zeker wel serieus. Schrijven als hobby is voor mij te vrijblijvend.

Thuisschrijfmoeder, las ik. :) Niet dat je niet professioneel werkt, Helga, maar als je wérkelijk je volledige inkomen uit het schrijven zou moeten halen, voor het héle gezin, hoe zag het er dan voor je uit?

Maar hoeveel mensen halen hun hele inkomen uit één baan? Talloze gezinnen leven in Nederland van anderhalf inkomen. Veel vrouwen (lees moeders) hebben een halve of iets kleinere baan. Zijn die vrouwen dan ook niet professioneel bezig als ze op hun werk zijn? Waarom zou het schrijven van kinderboeken waarmee je een klein inkomen verdient dan opeens iets anders zijn. Thuisschrijfmoeder staat wat mij betreft gelijk met administratief medewerkster of lerares voor 20 uur.

Ik vind er een verschil in zitten, jeanne thamar, of je op je inkomen uit schrijven aangewezen bent, of dat je het op de bult legt van een gezamenlijk inkomen. Mijn vraag is waar die belangrijke innerlijke noodzaak nog blijft, wanneer je ervoor op een houtje moet bijten. Is dat houtje dan nog je schrijfpotlood? Of neem je je toevlucht tot het bureau van de baas? (*) (*) Je kunt natuurlijk ook ondernemer zijn. In zekere zin is een auteur dat ook.

Marriejeanne, ik begrijp het niet helemaal. Welk verschil zit er dan precies voor jou tussen inkomen op een bult(je) gezamenlijk inkomen leggen en op schrijfinkomen aangewezen zijn? Wat heeft dat met die innerlijke noodzaak te maken? Want is het een toevlucht om het bureau van je baas (en/of de baas van je partner) te gebruiken of juist een uitkomst, zodat je inkomsten genereert -en daarmee een (stabiele) basis- zodat je meer vrijheid heb om te schijven, aan de drang tegemoet te kunnen komen? Thuisschrijfmoeder vind ik een prachtig gevonden woord trouwens, dat de lading goed dekt!

IAls mensen bij mij ook maar de suggestie wekken dat ik een leuke hobby heb aan mijn schrijverij, voel ik alles in mij steigeren. Hobby? Hóbby?! Als ik een hóbby wil, ga ik paardrijden, een trui breien, taarten bakken. Waarom kan ik jarenlang in allerlei landelijke media artikelen publiceren en me een professioneel journalist noemen en mag ik mezelf geen schrijver noemen nu ik kinderboeken publiceer? Wat een onzin!

Amen! :nod:

Ik vind er een verschil in zitten, jeanne thamar, of je op je inkomen uit schrijven aangewezen bent, of dat je het op de bult legt van een gezamenlijk inkomen. Mijn vraag is waar die belangrijke innerlijke noodzaak nog blijft, wanneer je ervoor op een houtje moet bijten. Is dat houtje dan nog je schrijfpotlood? Of neem je je toevlucht tot het bureau van de baas? (*) (*) Je kunt natuurlijk ook ondernemer zijn. In zekere zin is een auteur dat ook.

Ook ik begrijp je redenatie niet helemaal. Bedoel je dat werken voor een baas of als ondernemer alleen geld op kan leveren en niets te maken kan hebben met je innerlijke noodzaak? Ik ben van beroep tekstschrijver geworden omdat schrijven bij mij past. Daarmee verdien ik mijn brood en vervul ik de noodzaak die ik voel om te schrijven. Daarnaast wil ik ook fictie schrijven. Dat komt voort uit diezelfde innerlijke noodzaak. Of ik daar ooit geld mee ga verdienen om hier thuis op de gezamenlijke bult te gooien, weet ik nog niet. Maar ik ga het zeker proberen. Toch is geld ook in mijn werk niet mijn eerste drijfveer. Dat klinkt misschien gek uit de mond van een ondernemer, maar het is wel waar. Ik doe dit werk in de eerste plaats omdat ik het heel leuk vind, omdat ik er energie van krijg, omdat ik ervan leer. En ja, ik wil er ook graag voor betaald krijgen. Het schrijven van fictie is volgens mij niet anders. Als ik niet van schrijven in het algemeen zou houden, zou ik net zo makkelijk weer juf Engels worden of communicatiemanager of wat dan ook. Maar dat doe ik niet, omdat ik wil schrijven. De hele dag. En ja, graag ook fictie!

Mariejeanne, het is in mijn geval alleen maar innerlijke noodzaak. Ik hoef namelijk geen boeken te schrijven om mijn rekeningen te kunnen betalen. Lijkt me ook niet de beste boeken opleveren, de financiële noodzaak. Ik heb de tijd om er echt iets moois van te maken. Mijn eerste verantwoordelijkheid is mijn gezin. Daarnaast was ik journalist en ben ik nu opleidingsdocent aan een hbo-instelling en ben ik straks alleen maar kinderboekenschrijver (want ik heb ontslag genomen om mijn innerlijke noodzaak te kunnen volgen).

@Helga: :thumbsup: Dat is een besluit waar ik heel veel respect voor heb.

Niet te veel respect voor opbrengen, hoor, ik heb een kostwinnende echtgenoot die er volledig achterstaat dat ik mijn talenten optimaal ontplooi. Of zal ik de complimenten vanavond aan hem doorgeven? ;)

Ja, nu worden hobby en werk door elkaar geschud. Allemaal De Schuld van Sebes. (Nieuwe titel van mijn komende boek over het schrijverschap :) ). @ Ing: Ik vraag me af waar de balans ligt tussen de innerlijke noodzaak tot schrijven en iemands behoefte aan economische zekerheid. Als je innerlijke noodzaak groter is dan de behoefte aan een modaal inkomen - of daar ergens in de buurt - doe je geen concessies en schrijf je, ook al bijt je op een houtje. Je kunt dat nu eenmaal niet tegelijkertijd doen met een baan, of zelfs met een gezin. Dan wordt het werken in de marge. Ik beweer niet dat het schrijven dan geen werk is (en al zou het geen werk zijn: zou dat dan zo erg zijn?), maar de beste boeken zijn niet vanuit een luxepositie geschreven. Juist niet. Juist tegen alles in. De beste boeken hebben mensen helpen overleven: de een door het te schrijven, de ander door het te lezen. Juist door de innerlijke noodzaak. Zou iemand als Anne Frank gedacht hebben dat ze werkte of een hobby beoefende, toen ze Het Achterhuis schreef? Nee toch. Het was duidelijk innerlijke noodzaak. Zouden de sprookjes, de fabels, de Bijbel, de Koran, geschreven zijn uit werk of uit hobby, of uit innerlijke noodzaak? In elk geval: niet vanuit een luxe positie. Ik hoop niet dat jullie nu denken dat ik vind dat je als schrijver een noodlijdend bestaan moet gaan lijden, maar de discussie vraagt om deze argumenten.

Dus ik werk in de marge, omdat ik drie kinderen heb? :eek: Je hebt wel een erg geromantiseerd beeld van het kunstenaarschap in het algemeen. Geen kinderen, neem ik aan?

Dus ik werk in de marge, omdat ik drie kinderen heb? Je hebt wel een erg geromantiseerd beeld van het kunstenaarschap in het algemeen. Geen kinderen, neem ik aan?

Vier, Helga. Zonder kostwinnende man. En toch auteur.

Volgens de belastingdienst heb je trouwens al een eigen onderneming als je een winststreven hebt. Het gaat niet eens om echte winst. Ik heb een winststreven met mijn 'hobby'. There.

Good for you. En toch nog zo'n ideaalbeeld. Hoe is het mogelijk?

Volgens mij kunnen een luxe positie en een innerlijke noodzaak wel degelijk samenvallen. Waarom zou dat niet kunnen?

Volgens de belastingdienst heb je trouwens al een eigen onderneming als je een winststreven hebt. Het gaat niet eens om echte winst. Ik heb een winststreven met mijn 'hobby'. There.

De Belastingdienst wil toch ook wel die 1250 werkuren zien.

Nee, hoor, alleen als je aanspraak maakt op de zelfstandigenaftrek.

Volgens mij kunnen een luxe positie en een innerlijke noodzaak wel degelijk samenvallen. Waarom zou dat niet kunnen?

Misschien zou het kunnen, maar ik vroeg me alleen af of die innerlijke noodzaak er ook nog zou zijn, wanneer de luxe positie verviel, en er andere noodzaken om voorrang gingen roepen. Maar ik herhaal mezelf en dat is nu ook weer niet nodig.

Volgens mij kunnen een luxe positie en een innerlijke noodzaak wel degelijk samenvallen. Waarom zou dat niet kunnen?

Misschien zou het kunnen, maar ik vroeg me alleen af of die innerlijke noodzaak er ook nog zou zijn, wanneer de luxe positie verviel, en er andere noodzaken om voorrang gingen roepen. Maar ik herhaal mezelf en dat is nu ook weer niet nodig.

Ik wil economisch zelfstandig zijn en dus niet afhankelijk van het inkomen van mijn man. Ik heb respect voor Helga's stap omdat ze zo'n duidelijke keuze maakt, maar zelf zou ik dat niet snel doen denk ik. Ik heb zelf gekozen voor het ondernemerschap omdat ik op die manier het werk kan doen dat ik interessant vind (schrijven voor opdrachtgevers) en dat ook kan doen op mijn eigen tijd en manier. Ik denk dat Helga haar schrijverschap op een zelfde manier wil inrichten. En nee, je weet niet of je er geld mee gaat verdienen. Dat wist ik ook niet toen ik met mijn bedrijf begon. Na bijna negen jaar kan het zomaar gebeuren dat ik van de een op de andere dag geen opdrachten meer heb. Het leuke van het schrijven van fictie is dat het helemaal uit jezelf komt. Ik moet op zoek naar opdrachten, maar als schrijver van fictie kan ik mijn eigen opdracht creëren. Economische zekerheid heb je niet als schrijver en ook niet als freelancer. Maar je kunt er zelf wel heel veel aan doen om 1. het werk te doen dat je wilt doen (schrijven) en 2. daar zo succesvol mogelijk mee te zijn en 3. daar dus ook gewoon je brood mee te verdienen.