Wat doe je als je vastloopt met je roman?

Wilma van den Akker publiceerde kortgeleden haar roman ‘Een veilige plek’. Lees hier haar adviezen voor het schrijven van een roman. Ze geeft tips over wat je moet doen als je vastloopt.

Je hebt je roman een aantal keren herschreven. Sommige schrijvers zitten vol zelfkritiek, andere zijn té snel tevreden met hun manuscript. Niks meer aan doen... De kans is groot dat er nog van alles moet gebeuren, maar je weet zelf niet precies wát. Logisch, want iedere schrijver heeft blinde vlekken. Ook al heb je steeds afstand genomen, het is onmogelijk om helemaal objectief naar je eigen tekst te kijken. Je weet nog niet wat het effect is op een onbevangen lezer. Het wordt tijd voor hulp van een deskundige.
Zo zat ik een kerstvakantie op Ibiza om het manuscript weer eens onder handen nemen. In de winter was daar niets te beleven en helaas kwam er weinig uit mijn handen. Mijn eigen ideeën ter verbetering waren op. Ik nam een besluit: ik ging op zoek naar manuscriptbegeleiding. 

Zoek passende hulp

Ik had al eerder stukken laten lezen door anderen. Daar kwam wel feedback uit, maar die was niet erg gefundeerd. Kennissen, al dan niet schrijvend, reageren eerder vanuit smaak of persoonlijke mening. Informeer in je netwerk wie goede manuscriptbegeleiding geeft. Een bevriende schrijfster raadde Lex Jansen van Magonia aan. Hij trok mij in een paar sessies uit de modder. Eerst stelde hij me op mijn gemak. Het is makkelijker feedback ontvangen zonder het idee dat je een prutser bent. Ik begeleid zelf ook dichters en schrijvers en vertel altijd eerst wat ik sterk vind aan een tekst. Daarna komen de verbeterpunten. Dat is mijn visie op evenwichtige feedback. Die moedigt je aan om door te gaan.
Lex prees mijn doorzettingsvermogen. Blijkbaar komt het niet zo vaak voor dat iemand een compleet manuscript inlevert. Hij las een passage voor uit mijn eerste hoofdstuk. Dat was magisch! Als iemand jouw tekst goed voorleest, bestaat die ineens in de werkelijkheid. Lex verzekerde me dat mijn onderwerp en invalshoek uniek waren. Wie schreef er eerder een roman over veiligheid door de ogen van een maatschappelijk werkster in een Blijf-van-van-mijn-Lijfhuis? Na zijn positieve feedback gaf hij waardevolle adviezen om verder te komen. Precies wat ik nodig had.

Herschrijven is meer dan schrappen

Schrappen is de hoofdmoot van herschrijven, maar soms help je je verhaal juist door een zin of passage toe te voegen. Dan heb je iets te vaag geformuleerd of kan je scène meer concrete details gebruiken om de lezer erbij te betrekken. Een goede manuscriptbegeleider helpt je ook verder met de structuur van je verhaal. Mijn versie bestond op dat moment uit een verzameling subhoofdstukjes met dagen van de week als titels. Dat was verwarrend. Uiteindelijk kreeg het boek vier delen met daarin verschillende paragrafen zonder storende titeltjes. Bij dit schuifspel is het de kunst om niet de draad kwijt te raken. Voor je het weet sluipen er fouten in verhaal- of tijdlijnen. Ook hier helpt afstand nemen en hardop lezen. 
Lex deed de suggestie een motief in te voegen, dat de overgang tussen verschillende scènes en tijdlagen markeerde. Dat werd het ‘ballonnenmotief’, dat zich in allerlei vormen manifesteert in Een Veilige Plek. Met zo’n motief geef je het verhaal een extra dimensie.  Ik puzzelde en herschreef tot ik vond dat het manuscript rijp was voor publicatie. Ik verwachtte met een redacteur bij een uitgeverij de laatste hand te leggen aan het boek. Hoe het echt liep lees je in het volgende tipartikel.

Over de auteur

Wilma van den Akker is de auteur van ‘Een veilige plek’. Meer weten over het boek? Kijk ook de boektrailer: