Winnaar Koningsdag-schrijfwedstrijd Leven Etc.

Iedere vrijdag kun je op ons forum werken aan een nieuwe autobiografische schrijfopdracht: Leven Etc. Met Koningsdag was deze schrijfopdracht niet alleen een oefening, maar ook een wedstrijd. Heb je meegedaan? Kijk dan snel of je gewonnen hebt!

Er waren een aantal hele bijzondere en sterke inzendingen, maar onze redactiejury koos uiteindelijk De dood reed mee van Martijn Katsman als winnaar. Gefeliciteerd! 

Prijs

- Publicatie in Alice, het literaire katern in Schrijven Magazine
- Het boek Korte verhalen schrijven van Ton Rozeman

Deze schrijfwedstrijd gemist maar wel inspiratie? In ons schrijfwedstrijdenovericht vind je nog veel meer wedstrijden!

Martijn Katsman - De dood reed mee

‘Weet jij nog waar we de auto hebben gezet?’
Dave wacht tot zijn vader naast hem komt rijden.
‘Jij weet hier de weg’, zegt zijn vader.
‘Ja’, zegt Dave, ‘als ik Google Maps voor me heb.’

Het Oost-Vlaamse heuvellandschap vormt al jaren het decor van de Koninginnedag van Kees en Dave Fraanje. Ver weg van het oranje uitgedoste volk dat de verlate viering van de verjaardag van de koningin misbruikt om een dag te zuipen en over zeepbanen te glijden. Ze walgden ervan, al kan Dave een glimlach moeilijk onderdrukken als hij het beeld uit zijn jeugd oproept waarin een gezette buurvrouw over zijn vader probeert heen te klimmen, om net voor het hoogste punt van de zeephelling als een figuur uit een strip spartelend naar beneden te glijden, daarbij zijn vader meesleurend.

‘Ik hoop dat je snel de auto vindt, mijn shag ligt erin’, zegt Kees drie bochten verder.
‘Ach, in het slechtste geval moeten we iemand bellen’.
‘Wie dan? Opa gaan we hier niet naartoe laten rijden. En mama is met jouw Marlies in Apeldoorn. Die kunnen ook niet.’
‘En ze hebben geen telefoon bij zich. Maar we zullen er zo wel zijn, en bovendien, we hebben genoten.’
Daar is zijn vader het mee eens. Fietsen over de Vlaamse heuveltjes is iets vreemds. Je verlangt ernaar, zoals je naar een vrijpartij kunt verlangen, maar zodra je eraan begonnen bent, wil je maar één ding, de top bereiken. Pas als je weer op adem bent gekomen, weet je de weg die je naar het hoogste punt moest afleggen te waarderen.
‘Het is heerlijk zoon, om op elk heuveltje een beetje te sterven.’

Een bocht verder staat de Nissan in de zon op hen te wachten. Rustig, ze laat zich niet afleiden door de man die met een pijp in zijn mond en een schoffel in zijn hand staat te wachten op het moment dat hij verder gaat met tuinieren.
‘Is dienen otto van u?’, vraagt hij, daarbij wijzend naar het nummerbord.
‘Jazeker’, antwoordt Kees.
‘Het gaat niet best bij jullie’, zegt de man, ineens zonder accent.
Hij vertelt over de aanslag die in Apeldoorn is gepleegd.
‘Een gek is ingereden op mensen. Meerdere doden. Een drama.’
Het shagje wordt snel gedraaid. Kees en Dave rijden zwijgend weg, in de hoop dat zij de enigen in hun familie zijn die op Koninginnedag zijn gestorven.