Vrouwen en literatuur: moeten ze dan maar betere boeken schrijven?

Regelmatig laait de discussie weer op: is er sprake van genderongelijkheid in de literatuur? Boeken van vrouwelijke auteurs zouden minder snel gezien worden als serieuze literatuur en minder vaak worden genomineerd voor een literaire prijs. Corina Koolen, literatuurwetenschapper bij het Huygens Instituut voor Nederlandse geschiedenis, deed er onderzoek naar.

Er wordt nog wel eens gezegd dat vrouwen dan maar betere boeken moeten schrijven, dan worden ze wél serieus genomen. Koolen toont in haar proefschrift Reading Beyond the Female aan dat dit een misvatting is.

Volgens haar zitten we nog steeds vast aan de conventie dat romans van mannen hoger gewaardeerd worden dan die van vrouwen. Dat heeft niets met de kwaliteit te maken, maar alles met de perceptie van de lezers.

Met algoritmes probeert Koolen de relatie tussen tekst en gender bloot te leggen. Dat lukt maar in een beperkt aantal gevallen. Vrouwen lijken geen essentieel andere schrijfstijl te hebben dan mannen en schrijven ook niet vaker over onderwerpen die worden gezien als vrouwelijk: uiterlijkheden of het gezinsleven.

Toch worden teksten die door vrouwen geschreven zijn lager gewaardeerd. Koolen stelt dat we lezen door een 'genderbril'.

Om een voorbeeld te geven: boeken in de categorie chicklit worden laag gewaardeerd. Dat is logisch wanneer je deze boeken aan de hand van literaire maatstaven beoordeeld. Maar, Baantjer-boeken worden hoger gewaardeerd dan chicklit boeken. En dat is interessant want ook deze boeken worden, net als chicklit, volgens een vast recept geschreven en niet bepaald als literatuur gezien.

Het lijkt er dus op dat vrouwen niet beter moeten gaan schrijven, maar dat lezers hun 'genderbril' af moeten zetten. En wellicht gaat het al de goede kant op. Van de drie genomineerden voor de ANV-debutantenprijs zijn er twee vrouw.

Lees hier het gehele onderzoek.