UKV's van de week: Zwarte sneeuw en Verleden tijd

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

---

Niet verder vertellen - Stella Mantel

23 maart 

Daar lig je dan, alleen.
De sondevoeding glijdt je maag in.
Het zuurstofbrilletje blaast lucht je longen in.
Je kunt je niet veroorloven om in paniek te raken
maar toch ben je zo bang.
Je vraagt aan die lieve zuster een kalmeringstabletje.
Nee, schudt ze.
Ze onderhandelen. Ja. Nee. Kan niet.
De lieve zuster zet door, wat doet ze toch?
Ze komt binnen met een gevlekt katertje en
zet die op je bed, het beestje vleit zich neer
geeft kopjes en spint keihard.
¨Voor jou,¨ zegt de lieve zuster.
Glimlachend dommel je in slaap.

Pandemie - Marion Reeuwijk-Remmerswaal

24 maart

Manuel was uitvinder en nu hij verplicht moest thuisblijven tot 1 juni, besloot hij verder te werken aan zijn tijdmachine om zichzelf naar 1 juli 2021 te transporteren. Dan was de Coronacrisis vast over. Zijn koorts negerend, stapte hij in de machine. Door een hoestbui, tikte hij het verkeerde jaartal in, maar het was te laat. Er volgde een felle flits en toen Manuel uit zijn machine stapte, stond hij midden op een drukke veemarkt. Het was 1918 en niemand begreep waarom iedereen zo ziek werd. Ze noemden het de Spaanse griep, naar die hoestende Spanjaard, die zovelen besmette.
 

Zwarte sneeuw - Willem Olierook

26 maart 

De boerderij is volledig in de as gelegd. As die in grote wolken is neergedaald op de eerste sneeuw van het jaar. Sirenes in de verte. Nog even en dan zullen ze het lichaam ontdekken. Ze zullen moeite hebben om te zien wie het is. Ik heb het namelijk nogal toegetakeld. Ja, als je niet wilt horen, dan moet je maar voelen. Dat zei mijn vader zaliger altijd. En gevoeld heb ik. Zo veel en vaak dat ik leerde me er helemaal voor af te sluiten. Dat kan ik van die man daar niet zeggen. Wat heeft hij gekermd.

Verleden tijd - Nancy Bastiaans

27 maart

‘Liefde,’ roept hij en buigt weer over zijn schetsboek. Josien leunt zijwaarts en raakt daarbij licht met haar schouder de zijne. Ze bekijkt zijn creatie met overdreven egards en herkent haar moeder erin. ‘Mooi, pap.’ Een respons blijft uit. Ze staat op van het bankje, gaat voor hem staan en doet een stap naar achteren. ‘Pap, kijk naar me. Ik ben het.’ Haar stem kraakt. Het krassen stopt. ‘Goedemiddag, mevrouw. Mooie dag, vindt u niet?’

Druk - Ferry Segers

27 maart

De muren komen op hem af, maar John laat zich niet gek maken. Met gebalde vuist slaat hij om zich heen. 
Hoe hij hier terecht is gekomen weet hij niet eens, maar hij moet hier zo snel mogelijk weg. Slaan helpt niet, dus hij begint te schoppen tot zijn voeten zeer doen.
‘Help! Help! Help me dan toch!’
De muren komen nog dichterbij en drukken tegen hem aan. Hij voelt zijn borstkas bijna letterlijk in elkaar gedrukt worden.
De verpleegster rent naar John die naar zijn borst grijpt en in elkaar zakt.
Ze kijkt hoofdschuddend naar haar verbijsterde collega.