UKV's van de week: Einde verhaal en Smetvrees

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

Smetvrees - Marike van der Raadt

13 maart

Voorovergebogen over zijn schermpje schoten de vingers van Berend vliegensvlug alle kanten op. Elk nieuw bericht nam hij in zich op, zichzelf steeds afvragend hoe dit nou moest aflopen?
Naast hem het pakketje hygiënische doekjes. Zijn rauwe handen hielden trillend een wereld aan virusellende vast. Zijn grootste angst, de nachtmerrie der nachtmerries was overal. De kleine onreine deeltjes bevatte dit keer een mogelijk dodelijke afloop.
Alles in zijn huis blonk hem tegemoet. De kasten waren bijna leeg, maar zijn deur bleef dicht.
Zijn schitterende vesting zou hem gevangenhouden tot het niet meer nodig was.
 

De kweker - Mechtilde Meijer

13 maart

Al sinds de vorst uit de grond is werkt hij zich een slag in de rondte. In zijn slaap zelfs prevelt hij Latijn: taxus, buxus, prunus, quinquefolia, atrovirens. Daar stapt Yvonne Jaspers het erf op, met in haar kielzog twintig vrouwen. Van puurnatuur-vroegrimpel-grijs tot botox-huichelgeil-pornoblond. Hij trekt een grimas van afkeuring. ‘Ga weg, piepertje, ga toch weg!’
Iemand strijkt liefdevol over zijn wang. ‘Aad, hé Aadje, je bent weer aan het dromen.’
Verward probeert hij zich te oriënteren. Dan ziet hij de heldere groene kijkers, zijn sproeten en die heerlijke bos rode krullen. Gelukkig, zijn eigen sempervirens.*
*groenblijvend
 

Geen titel - Leonie Sliepenbeek

17 maart

Onderweg kom ik ze niet tegen. Niet joelend op de fiets, niet gevaarlijk slingerend op de weg. In school ruikt het zoals het altijd ruikt. Een beetje muf, alsof er dagelijks net iets te veel pubers door de gangen lopen met verregende jassen. Het is er net iets minder warm dan normaal. Klaslokalen zijn leeg. De kluisjes nog vol. De zon schijnt buiten. De melk in de cappuccino uit het borrelende apparaat smaakt nog steeds iets te zoet. Het lijkt een dag als alle andere. Dat is het niet.

Einde verhaal - Jingopuff Auteur

19 maart

‘Dus vroeger verlieten mensen het leven doordat ze elkaar omverreden met voertuigen of afmaakten met wapens en zelfs met blote handen? Je verzint het toch?’
‘Nee, echt niet. En niet te vergeten ziektes en dergelijke.’
‘Lekkere barbaarse tijden waren dat dan, niet te geloven! Ik zou toen echt niet geleefd willen hebben.’
Attentie attentie: wil bewoner X5398221 zich onmiddellijk melden bij de euthanasieruimte.
‘Aha, dat ben ik, nou moet ik opschieten.’
‘Wat, ben jij dan al vijftig, nee toch?’
‘Jawel hoor, vandaag geworden. In ieder geval, het was leuk je gekend te hebben, doei!’

Kan dit? - Cora van B

19 maart

Oma leunt op het tuinhek, aan de andere kant hangt de buurvrouw haar was op.
Ze zeggen woorden die ik niet ken.
Ik maak een knikkerkuiltje naast oma’s voet, streel stiekem haar been.
Ze voelt het, kijkt, knipoogt, ‘Lekker knikkeren, meiske.’
De zon, haar been, haar lach, alles is warm.

2020
Ik geniet van uitbottend groen, bloeiend geel, de warme lentezon.
Onverstoorbaar, virusvrij, stoomt hier de lente op.
Een fietser nadert, stopt op vijf meter afstand van me.
Aarzelt, vraagt: ‘Kan dit?’
Ik glimlach, knik automatisch: ‘Ja.’
Hij stapt op, passeert me rakelings op het smalle pad.