UKV's van de week: Zonsondergang en Mijn vriendin en ik

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

Mijn vriendin en ik – Remke Jansen

16 mei

Een citroen in een oudroze windjack fietst ons tegemoet. Als ze aan komt rijden, weten we nog niet dat ze een citroen is, maar wanneer ze ons voorbijrijdt wel. 

In plaats van ‘goedemorgen’ terug te zeggen, perst ze zure druppels uit haar wezen, onze kant uit. ‘Anderhalve meter!’ sist ze. 

Ik veeg de druppels van mijn wang en roep haar na: ‘Wij niet, hoor!’

En nu? Moet ik nog roepen: ik kan het uitleggen, wij zijn een stel? Nee, ik ben niet van lotje getikt. En ik snap het ook wel weer. Citroenen staan daar niet bij stil.

Rond. – Marike Wienbelt

16 mei

De straat is leeg. Er is niets rond. Zo wil hij dat het is. Daar komt een vrouw met een kinderwagen. Zij is rond. Aardappels verwerkt tot heupen. Hoe kan zij zo leven? Het kind huilt. Zij buigt voorover. Het kind kind lacht. Zij lacht. 

Hij heeft 135 calorieën op. Hij loopt vijf keer door de stad. Die vrouw kent haar kracht niet. Dat blijkt uit haar rondheid. Toch lacht ze. Straks een ei en wat spinazie. De wind waait door zijn darmen. Later die dag eet hij staand een pot pindakaas leeg. Soms valt er een traan in.

Weten – Robert van der Meulen

20 mei

De deurbel. Ik doe open. Het is de mevrouw die ik al jaren ken zonder haar naam te kennen. 

‘Ik weet zeker dat het Koninkrijk Gods komen zal, daar wilt u toch bij zijn?,’ vraagt ze.

‘Dat lijkt mij een geweldig evenement, mevrouw,’ antwoord ik, ‘maar helaas weet ik nooit iets zeker, geloof ik.’

Achter mij komt mijn vrouw de trap afgelopen.

‘Een goed huwelijk maakt God blij,’ zegt de mevrouw. ‘Als er iemand achter je staat, maakt het immers niet uit wie er voor je staat.’

Die laatste zin, hè…

Dat geloof ik dan wel weer. Zeker weten.

Corona! – Suzanna Esther

17 mei

Buiten ruikt het naar mijn jeugd: zuivere lucht ontdaan van een overdaad aan kerosine en fijnstof. Ik snuif genoegzaam en wandel een groep mensen tegemoet die op het hondenuitlaatpad het juk van hondenriemen hebben losgelaten. Ik ben in balans. De hondjes hebben al gegeten, ik voel me vrij en geniet van de geur van vers gras en wilde bloemen. Ik nader zorgeloos het groepje. Een kriebel prikkelt mijn neus. Ik nies tijdens het passeren. De groep deinst achteruit. Ik roep: ‘Hooikoorts!’ en lach vriendelijk. Zij niet. Een labrador gromt.

Zonsondergang – Keesjan Roeland

15 mei

De zon gaat zo langzaam onder dat ik er ongedurig van word. Het is heel mooi, het licht, de kleuren, de schaduwen, maar zo verschrikkelijk traag...

‘Wat gaat die zon toch langzaam onder,’ zeg ik tegen Liesbeth.

‘Het is altijd hetzelfde liedje met jou. Nooit kun je je eens overgeven aan iets moois. Ik ben er helemaal klaar mee.’

Ze staat op alsof ze op een mierennest heeft gezeten en beent met vinnige pasjes uit beeld. 

De zon is nog steeds niet onder. 

En het erge is: ze heeft gelijk. Ik weet niet wat het is met mij.