UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

Dikkedoei - Suzanna Esther

14 oktober

Een vrouw met blindengeleidehond schuifelt door de supermarkt. Ik vraag me af hoe de hond weet welk product ze nodig heeft. 
Er staat een flinke rij bij de kassa. Met mijn verstand op nul wacht ik ongeduldig op mijn beurt. 
Opeens staan de hond en vrouw vóór mij. Ze kijken wat vaag voor zich uit.
Ik aarzel. 
De hond, een labrador, kijkt me met die typische hondenblik aan.
Ik weiger te smelten. 
‘Mevrouw, u dringt voor,’ zeg ik fel.
De vrouw kijkt mij recht in de ogen. 
De hond laat zijn kop hangen.
Ik zie hem denken: ‘Mislukt’.

Vandaag - Elsbeth Boom-Boumann

15 oktober

Vandaag doe ik niet meer mee. Ik heb Vandaag nog helemaal niet meegedaan. Vandaag is niet mijn dag, misschien iets voor jou? Dan mag je Vandaag ophalen. Misschien kunnen we ruilen en heeft jouw Vandaag me meer te bieden. Maar deze doet niets voor mij.

Toen ik mijn ogen vanochtend opendeed, voelde ik het al meteen: nee, dit is ‘m niet, dit is niet de Vandaag die ik normaal heb. Je weet wel: een beetje doorsnee, maar met zo’n prettig gouden randje. Zo één, die voor herhaling vatbaar is.

Maar deze niet, niet Vandaag.
 
Deze Vandaag mag het morgen weer proberen.

Sessie - Elka Le Mair

17 oktober

‘Je bent een spons voor pijn’, zegt de therapeut. ‘Je hebt een flinke depressie, je neemt geen enkele ruimte meer. Wat lost het op? Wat brengt het je?’ Haar woorden dringen door, ik voel dat ze ergens, diep in, een zaadje plant.

Wat brengt het me? Lekker belangrijk. Het gaat niet om mij. ‘Het is verschrikkelijk, wat wij doen met alles wat leeft! Hoe doe jij dat, gewoon doorleven? Alles gaat kapot: zeeën vol plastic, opwarming, bossen, hele leefgebieden verdwijnen. Ik zie geen licht meer.’ ‘Is dit helpend?’, geeft ze terug.

De tijd is om, ik kan weer gaan.

Op zoek naar mijn Onschuld - Maurits Rinders

18 oktober

Ik ben ‘m al heel lang kwijt; mijn Onschuld. Ik zoek regelmatig. Soms zie ik ‘m nog ergens, vaag in de verte. Maar als ik dan dichterbij kom, is-ie verdwenen. Ik herinner me nog dat mijn Onschuld en ik ooit samen op reis gingen met het geruststellende idee dat iedereen deugde en hetzelfde geweten had. Helaas kwam er regelmatig een bedorven ziel op ons pad die over z’n uiterste houdbaarheidsdatum heen was. Ergens onderweg ben ik mijn Onschuld verloren. Ik weet niet precies waar of wanneer. Maar ik ben ‘m kwijt. En eerlijk gezegd mis ik ‘m best wel.

Ik ben gewoon dik – Asko de Vries Robles

16 oktober

“Mamma, mamma die meneer is dik”
“Sssssssst, dat mag je niet zeggen, bied je excuus aan.”
Een schat van een meid met bolle wangen, uitpuilende ogen en een kort maar gedrongen postuur loopt naar mij toe: “Sorry dat ik u dik noemde, mamma zegt dat u zo geboren bent” 
“Oh geeft niets hoor, de bevalling verliep inderdaad niet vlekkeloos maar jouw geboorte was vermoedelijk ook geen doorslaand succes?” 
“Mamma, mammaaaaaaa”, als een kat begint zij naar mij te blazen.
Moeder aarzelt geen seconde en pakt haar kind op en trakteert mij op een karateslag in de nek.
“Maak je niet dik joh” zijn mijn laatste woorden.

Foto: Pixabay