UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

Verknipt – Klaartje Gras

17 september

 ‘Kunt u een stukje uit de tijd knippen voor mij?’

‘Dat kan, maar de prijs is hoog. Het geeft geen garantie voor een gelukkig leven. Nare gebeurtenissen horen erbij. U kunt er niet voor weglopen. Mensen leren ervan en het maakt ze sterker. U zult de fijne momenten meer gaan waarderen.’

‘Het kan me niet schelen wat het kost. Ik wil het!’

Ze ondertekende het formulier zonder de voorwaarden te lezen. Ik knipte.

Een paar maanden later zag ik haar op straat. Kromgebogen onder haar eigen verdriet en pijn. Het had haar niet geholpen.

De reis van zijn leven – Tja Huizing

16 september

Toen mijn kleinzoon hier was, vroeg ik hem wat hij later wilde worden.

‘Wereldreiziger,’ antwoordde hij vastberaden. ‘Ik heb even op Google gekeken en globetrotter is daar een synoniem van. Dat is toch een mooi woord?’
‘Dat wel, maar ik zou het toch niet doen.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat de wereld niet veilig is. Overal liggen criminelen op de loer.’
‘Daar lig ik niet wakker van. Wat hebben ze aan mij? Ik heb geen geld.’
‘Hoe denk je dan door de wereld te kunnen reizen?’
‘Oh, daar heb ik niet over nagedacht.’

Het komt goed – Maurits Rinders

16 september

Ik ben vier jaar en kijk achterom. En zie de directrice van het weeshuis vrolijk zwaaien. Ik ga naar mijn nieuwe papa en mama. Het voelt vreemd. Ik hoop maar dat het goed komt. Ik ben 18 en kijk achterom. En ben blij dat mijn vader en moeder toen geen ander hebben gekozen. Ik denk dat het wel goed gaat komen. Ik ben 37 en kijk achterom. Ik heb veel vragen, maar geen antwoorden. En vrees dat het nooit goed zal komen. Ik ben 58 en kijk achterom. Ik zie mijn vrouw en drie kinderen. Het is goed gekomen.

Zwarte tulpen – Nel Goudriaan

16 september

‘Kijk eens naar buiten, lief. Zie je hoe de tulpen hun kopjes weer boven de grond uitsteken?’

Zijn woorden doen pijn aan mijn oren. ‘Kun je zachter praten?’ vraag ik.
Hij slaat zijn arm om me heen en neemt me mee naar buiten. ‘Luister naar de merel, snuif de lentegeuren op,’ fluistert hij.
Ik ruik mijn muffe lijf, een geur die me herinnert aan de kledingkast van mijn oma.

‘Lieverd, kijk naar ons mooie mannetje: een nieuw begin.’ 
De baby krijst doordringend. Ik vlucht naar mijn veilige hol, duik onder de dekens en zie een veld vol zwarte tulpen.

Blik op oneindig – Nancy Bastiaans

17 september

Aan het einde van de weg stond een gigantisch conservenblik met op het etiket gedrukt: Het Leven. 

Ik liep er naartoe. Waar de mensen vandaan kwamen, weet ik niet. Ze sloten aan en wilden alles van me weten. Ik antwoordde over wat mij bewoog en over mijn ongeloof. Zij spraken over inhoud, over een god en de zin. Mijn zeker zijn over het niets, was in hun ogen arrogant, daarmee hield het leven geen stand. 

Ik rende door, klom op de ladder, opende het blik en zag wat ik al wist: leeg en over de datum. Eindelijk rust.

Foto: Pixabay