UKV's van de week in de schijnwerpers

 In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

Herfst - Louise Jonkman

2 oktober

Vochtig kreupelhout verraadt de komst van meneer Herfst. 
Uiterst traag slentert hij rond op zijn mos-sloffen. 
Zijn kruidige geur meandert in flarden mist. 
Meneer Herfst barst uit zijn nerven van creativiteit; kleurt het bos bruin, terra, okergeel en dieprood. De esdoorns, rozenbottels en bessen gloeien vol vuur. Vliegenzwammen, eekhoorntjesbrood en elfenbankjes versieren het bos. Zonnekracht komt bij vlagen achter de wolken vandaan, strooit royaal met toefjes licht en zet de berken in een zilveren gloed. Wind schudt de kruinen van de boomwezens uit, blad voor blad geven zij zich gewonnen.

Het laatste oordeel - Elka Le Mair

2 oktober

‘U heeft me te vroeg geroepen. Mijn leven moet nog beginnen.’ ‘Nee hoor’, zei God, 'je hebt verzaakt. Je prioriteiten lagen verkeerd.’ Ik slikte. ‘Hoor eens’, probeerde ik, ‘gemakkelijk oordelen. Ik heb zó mijn best gedaan! Alles gegeven wat ik te geven had. Gekeken naar ogen, geluisterd naar monden, geplakt, geheeld. Alles voor de lieve vrede. Dat moet U toch aanspreken?’ ‘Je vergat te leven’, zei God. ‘Je dacht dat je voor liefde en harmonie ging, maar je verdween in eenzaamheid. Je mocht niet van jezelf houden. Ik kon het niet langer aanzien. Het is voorbij.’

Uit de kast komen - Asko De Vries Robles

1 oktober

“JA lieve pap, ik val op jongens en mijn voorkeur gaat uit naar Duitstalige Arabieren. Oh ja en ik bezoek dagelijks de moskee en spreek niet langer Hebreeuws.” Vader slikt meer dan eens, verschiet van kleur en grijpt naar zijn hart.
“ Je grootvader zou zich omdraaien in zijn graf, als overlevende van Auschwitz.”  
“Dat zou op zichzelf beschouwd een Godswonder genoemd mogen worden, de vriendelijke vriend is al ruim veertig jaar de pijp uit en zijn fysieke hoedanigheid was daarvoor al niet noemenswaardig.” 
Overduidelijk valt de grap niet in goede aarde en naar goed Joods gebruik scheurt pap een kledingstuk af en prevelt: “voor mij ben je dood.” 
Ik draai mij om en schreeuw: “ik leef nog, ik leef nog.”

A pizza a day - Mandy De Ronde-Willems

3 oktober

Het is half acht als ik de pizzeria binnenstap. Vanaf morgen gaan we écht gezonder eten. Als ik de twee calzones afreken, zie ik een bekend gestalte binnenkomen. 
"Hallo dokter," zeg ik ongemakkelijk. 
"Goedenavond." 
"Alstublieft, uw pizza," zegt de medewerker tegen de dokter. 
"Oh," lach ik opgelucht. "Als de dokter het eet, is het vast gezond." 
"Eén keer mag wel," beaamt de dokter. 
"Eén keer per dag bedoelt hij," lacht de medewerker. 
"Nou, geniet ervan. Fijne avond!" 

Nu kan ik me zonder al te veel schuldgevoel aan mijn calzone laven. Alleen een beetje jammer van die kroket vanmiddag...

Ziekenhuis met groen hart - Arjan Van Essen

3 oktober

Komen we midden in de nacht via de spoedeisende hulp, het ziekenhuis binnenrollen, worden we bij de balie tegengehouden en krijgen een formulier onder de neus. Of we de afgelopen maanden in aanraking geweest zijn met kippen, varkens of koeien. Schijnt levensgevaarlijk te zijn.
Ik zeg tegen de mevrouw achter de balie en het formulier: 'Tja, eigenlijk wel.'
Waarop zij zegt: 'Met welk dier dan?'
'Allemaal', antwoord ik bedremmeld.
'Waar?'
'Nou dat was bij de vorige opnames. Jullie serveren die beesten doodgewoon. Meer dood dan gewoon eigenlijk'
We mogen door.

Foto: Pixabay