UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging.

Cliché - Suzanne van Leendert

20 augustus

Wanneer ik omkijk, kijkt hij om, als verlengstuk van mezelf. Ik vraag tot welk hondenras hij behoort met zijn bruingrijze vacht, lange oren, zwemvliezen tussen zijn tenen. Met waterige ogen slaat hij me gade: “Wat maakt het uit of ik een poedel, herdershond of bastaard ben? Vergeet zelfs de aanduiding hond”.

“Een hond blijft een hond”, zeg ik waarop hij antwoordt dat clichés ontkracht mogen worden. Ik informeer hoe hij aan zoveel wijsheid komt, dit is toch geen parabel zeker? Hij druipt af. “Zo bedoelde ik het niet!”, roep ik hem nog na. Hij zwijgt, is tenslotte een hond.

Zonder titel - Céline Prins

20 augustus

Mijn kapiteinshoed zakte scheef. Hij was te groot. Maar het maakte niet uit, hij zou niet afwaaien. Het water klotste en sloeg, alsof het zeurend mijn boot over mijn zee droeg. Mijn trui slobberde om mijn bovenlichaam. De geur ervan rook vertrouwd. Ik wist niet hoelang mijn reis zou duren, maar met mijn verrekijker kon ik mijn bestemming zien. Maar ik zag iets vreemds. Een gedaante, lang en slungelig, stampend over mijn zee. Straks sloeg ik nog overboord! Maar het was de eigenaar van de trui en de hoed.

‘Klaar met spelen? Het is etenstijd.’

‘Ik kom al, papa.’

Je zult maar afhankelijk zijn - Tja Huizing

19 augustus

‘Hallo zuster.’
De jonge verpleegster zegt zonder zich om te draaien: ‘Ah, ik merk dat u nog steeds leeft.’
‘Wat is dat nu voor een idiote reactie?’ antwoordt mevrouw Brouwer gekwetst.
‘Tja, ziet u, we hebben het hartstikke druk. Personeelstekort. Hoe meer mensen er sterven, des te lichter ons werk wordt. U moet trouwens ook weer proberen om zelf naar het toilet te gaan. We hebben echt geen tijd om steeds met een po te komen.’
‘Kan ik jullie werk vergemakkelijken door in bed te plassen?’

Pantoffeltijd - Nel Goudriaan

19 augustus

Kwart voor zes: de aardappelen staan op het vuur. Het aanrecht is een ravage. De baby huilt. 
Tien voor zes: Michelle struikelt over een rammelaar. Zweetdruppels lopen over haar wangen.
Vijf voor zes: ze plaatst pantoffels onder zijn stoel.

Om zes uur rammelt het slot en stapt hij de kamer binnen.
‘Wat een bende. Zeker weer de hele dag lui op de bank gelegen, terwijl ik werk.’
De baby krijst hartverscheurend.
‘Breng dat kind naar bed. Ik wil rustig eten.’

Ze loopt naar de keuken, pakt de pan met hete aardappelen en smijt deze tegen het bloemetjesbehang.

Ukelele - Yvonne Sonke

18 augustus

Opgepropt zat ik naast de hond op de achterbank van onze auto. Opeens remde de auto hard, waardoor de Ukelele van zoonlief naar voren schoot. Verbaasd over mijn eigen reflex, ving ik hem op voor hij iemand raakte. De hond keek mij een moment geschrokken aan, ging verliggen en schonk er verder geen aandacht aan.

De ukelele schreeuwde om bespeeld te worden, maar het leek mij onverstandig om in de intieme ruimte van een gezinsauto mijn eerste ukeleleconcert te geven. In plaats daarvan legde ik de ukelele naast mij neer en droomde van een optreden in een limousine.