Simone van der Vlugt schrijft al 25 jaar: "Schrijven is geen invuloefening"

Afgelopen jaar vierde Simone van der Vlugt haar 25-jarig schrijversjubileum én ze kreeg uit handen van de burgemeester van Alkmaar een koninklijke onderscheiding: officier in de orde van Oranje Nassau. In het komende nummer van Schrijven Magazine vragen we haar naar haar schrijfwijze.

Hoe kijk je terug op jouw 25 jaar schrijverschap en wat was het hoogtepunt?

Ik kijk met dankbaarheid terug, omdat de droom die ik als kind al had is uitgekomen. Het hoogtepunt was natuurlijk mijn debuut met de historische jeugdroman De amulet. Ik ging zoveel mogelijk boekhandels af om hem te zien staan. Eigenlijk heb ik De amulet al een beetje geschreven toen ik veertien was. Ik was dertien jaar toen ik mijn werk naar uitgevers begon te sturen, en op mijn veertiende schreef ik voor het eerst een historisch verhaal. Dat kwam door de boeken van Thea Beckman, mijn favoriete schrijfster in die tijd. Zij zette me op het spoor van de historische roman. Ik schreef een verhaal over een meisje dat verdacht wordt van hekserij en dat op de vlucht slaat. Ik stuurde het op naar een uitgeverij, maar het werd afgewezen. Gelukkig heb ik het boekje nooit weggegooid, want tien jaar later bladerde ik het door en besloot ik het verhaal te herschrijven. Deze keer stuurde ik het naar uitgeverij Lemniscaat, waar Thea Beckman ook zat. De uitgever had belangstelling en ik mocht op gesprek komen. In gedachten zag ik het contract al voor me, maar nee, de uitgever vond de eerste drie hoofdstukken goed en de rest moest helemaal anders. Dat was een tegenvaller, maar toen hij uitlegde wat er mis mee was, begreep ik het meteen. Zo vond hij dat er te veel scenes in zaten waar ik als schrijfster in het verhaal zat. Dan ging ik van alles uitleggen aan de lezer. Het herschrijftraject heeft twee jaar geduurd. Ik kreeg het manuscript telkens weer terug, maar intussen werd het wel steeds beter. In feite heb ik daar een schrijfopleiding gekregen, en het diploma was het gedrukte boek."

Waarom ben je overgestapt naar het schrijven voor volwassenen?

"Na een jaar of tien kon jeugdliteratuur me niet meer bieden wat ik zocht. Ik wilde meer vanuit mezelf, vanuit een perspectief van volwassenen, gaan schrijven. Daarvoor moest ik een andere uitgeverij zoeken. De eerste zes uitgevers wezen mijn manuscript af, maar toen kwamen er twee die wél belangstelling hadden. Dus de verschijning van mijn eerste thriller, De reünie, was opnieuw een groots moment. Je zou het als mijn tweede debuut kunnen zien."

Afbeelding

Dit artikel is verschenen in Schrijven Magazine 6 van 2020.
Abonnee worden? 

Inspireer mij!         Geef Schrijven Magazine cadeau