Dit zijn de 5 leukste Ultrakorte Verhalen van deze week (39)

In de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen of gedichten waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende die deze week gedeeld zijn.

Des Colada

6 november
De vroege zon bleekt de trage mist boven de rivier. Aan de overkant verstrooit een toren vermoeid zijn licht. Om de zoveel stappen doemt een geknotte wilg als onmachtig toeschouwer naast mij op.
Gedachten springen van druppel tot druppel voor mij uit, om vervolgens te wachten, om te kijken en ingehaald te worden. Antwoorden vind ik niet, maar het voelt goed ze even uit te laten.
Een plotseling gat in de nevel biedt tien meter zicht. Mijn tred versnelt. Even ben ik in de wereld, om snel weer terug te vallen naar de eenzaamheid van waaruit ik kwam aangelopen.

Patricia Brusten - Eigenheid

6 november
Ondanks het goed uitstrijken van de bovenste laag met de borstel glijdt er heel langzaam wat vernis omlaag. Naarmate de laag opdroogt blíjft er een mooi gevormde glanzende druppel achter, verstard halverwege zijn weg naar beneden. Als een mooie blinkende traan siert hij het bord. Het herinnert me er aan dat niet alles perfect is.
Eigenlijk was het de bedoeling om streep- en druppelloos laag na laag over elkaar aan te brengen, maar zo kan het ook.
Imperfectie heeft ook zíjn schoonheid en eigenheid.

Mari Anne

7 november
De grijns op zijn pokdalige gezicht verraadt een mate van onwetendheid en een begrensd inlevingsvermogen. Het egoïsme is stuitend en riekt naar narcisme.
‘Ik beloof je niets’, zegt hij, terwijl hij zijn telefoon uit zijn broekzak grist.
‘Ze belt weer, verdomme!’
Hij snauwt haar toe dat hij niet weet wat hij wil eten of hoe laat hij thuis zal zijn.
Ik wacht.
Er openbaart zich plots een intens gevoel van afkeer. Ik walg, maar speel deze rol nog een dag. Murw geslagen in stilte. Naïef geweest.
Vastberaden neem ik afscheid. Ik beloof je mijn vriend. Ik beloof je alles.

Nancy Bastiaans- Lommen - Omdraaien

7 november
De aarde draait zo hard dat ze zich amper kan bewegen. Ze is nog maar net bij bewustzijn en probeert te begrijpen wie aan de knoppen draait. De vaart is eruit en het lukt haar om op te staan. Als ze achterom kijkt, ziet ze de afdruk van haar lichaam in haar matras.
Ze probeert een pirouette. Het lukt en ze versnelt zo hard dat ze de wereld wegduwt. Voor zich, ziet ze een afdruk. Het vormt een pad. Ze volgt het zolang ze het zelf wil. Het paneel houdt ze stevig vast. Vanaf nu draait ze alleen nog maar zelf aan de knoppen.

Stefanie Steef Schaap

8 november
Ze stond op de rand van een klif. Sterren besloegen als een kleed de nachtelijke hemel. Zij genoot met gesloten ogen en liet zich beschijnen door de maan. Onder de geur van de zee, rook ze de aankomende kou. De geur woedde als een frisse storm door haar lichaam. Wind likte aan haar wangen, gaf ze de kleur die zelfs in het licht van de maan opviel. Met haar hoofd opgeheven, haar handen gebogen alsof ze de nacht aanbad, zong ze. Haar zachte stem was tegelijk krachtig en droeg ver, in een taal die alleen zij leek te spreken.

Voor meer ultrakorte verhalen en om je eigen verhaal te delen: ga naar de Facebookgroep.