Simon Matrijsz is nooit de man geweest die je bewondert door de etalage van de sportschool aan de Oudenoord. 'Waarom doe je push-ups?' vraagt zijn vrouw Chloé Plantagie dan ook, mogelijk uit nieuwsgierigheid. 
'Omdat ik graag sterke armen wil, lieverd,' antwoordt Simon. Hij veegt het zweet van zijn voorhoofd. Chloé kan haar wijsvinger en duim nog steeds speels om Simons pols sluiten.
'En waarom maak je ineens overnight oats?' gaat ze verder.
Simon glimlacht. Zijn nieuwe levensstijl slaat aan. Het zonlicht kruipt steeds verder de slaapkamer in. 'Dat vind ik gewoon beter bij de zomer passen.' Snel maakt hij zijn routine af: nog tien keer opdrukken en dan douchen. Hij stonk al toen hij wakker werd.
'Ik ben benieuwd hoe het smaakt,' zegt Chloé. 'Leuk dat je zo veel ideeën hebt. Je inspireert me. Toch vind ik dat de kinderen koemelk moeten krijgen.'
'Laten we nou nog geen veganisten worden,' antwoordt Simon. 'Ik ga wél stoppen met zuivel.'
In de krant staan alweer foto's van twintigers die nog denken dat het leven vanzelf gaat, als je maar hard werkt. Hij kan het zich bijna niet meer herinneren.

Als ze klaar zijn, staat Simon op van tafel en loopt hij naar het aanrecht, waar Chloé de weckpotten afspoelt. 'Ik heb gewoon meer energie,' bezweert hij. 'Ik onderneem meer. Ik hou het langer vol.' Hij verbreekt de ban als hij nog meer toezegt, dus hij zwijgt.
Chloé knikt. 'Doe jij de boodschappen?'
In de app kiest hij voor 'Vegetarisch' en 'Budget'. Na het afrekenen fietst hij naar huis. Drie zware tassen bungelen aan het stuur. Gelukkig is het niet ver. Als de fiets in de berging staat, opent hij werktuiglijk de brievenbus. De kinderen vinden post leuk. Hij heeft het weer moeten leren. Alleen de Belastingdienst stuurt tegenwoordig nog brieven. Het gaat al mis als hij hem ziet. Geen dwangbevel, dat blijkt al uit de buitenkant. En het is er in elk geval maar één. Hij vermant zich, ademt diep in en opent hem, ook al staat Chloés naam erop.
'Kutbelasting.'

Hij kijkt naar de Lego op zijn bureau: de jongen bestaat nog steeds, of misschien pas echt nu hij vader is. Altijd spelen, nooit verantwoordelijk. Altijd vrij. Hij grijpt zijn tweede kansen. Met een fijnschrijver oefent hij zijn schoonschrift en het Oudgrieks alfabet. Dan begint hij aan de ruim vijfhonderd e-mails. De brief heeft hij op tafel gelegd. De baby slaapt. Chloé werkt. Het is vredig in huis. Er is liefde. Dat moet echt zo blijven. Hij zat juist weer lekker in zijn vel.

Simon sluipt de trap af, pakt de brief en leest hem, ditmaal goed. Binnen vier weken betalen. Alle angstdromen komen opnieuw voorbij: de meubels, zijn gitaar weg; maar hij verdringt ze. Eerst praktisch denken. Het is al bijna een reflex. Hij kan het twee aanmaningen rekken. Of moeten ze dit nou juist sámen doen? Nee, eerst een oplossing vinden. Een reukoffer.

Op de televisiekast liggen Simons andere voornemens op een slordige stapel. Het journaal gaat weer over de crises. Zodra de kinderen slapen, pakken ze allebei hun biebboek dat Grote verwachtingen heet: Simon de roman van Charles Dickens en Chloë de pil van Geert Mak. Af en toe zucht ze diep. Het wordt laat, want Simon is nu eenmaal een avondmens. Het zal wel weer goedkomen, zegt hij tegen haar; want de angst moet het eerst worden bedwongen, al zegt hij dat er niet bij.

===

Versie 1

Simon voelt de ruimte in zijn hoofd toenemen. Zijn kinderen voelen het ook.
'Papa, waarom doe je push-ups?' vraagt Elin.
'Omdat ik graag sterkere armen wil hebben,' antwoordt hij.
'En waarom maak je overnight oats?'
'Omdat ik gekookte havermout niet bij de zomer vind horen.'
'Ik ben benieuwd hoe het smaakt,' zegt Chloé. 'Ik vind het leuk dat je zo veel ideeën hebt. Maar ik vind dat de kinderen wel gewoon vlees en melk moeten krijgen.'
'Ik word geen veganist,' antwoordt Simon. Een stap tegelijk – hij kent zichzelf.
Chloé is mooi bruin geworden in Oostenrijk.
‘Jij ook,’ zegt ze.
In de krant staan weer foto's van brede mannenlijven. 

Hij durft het bijna niet te hopen, maar schrijft het goede gevoel toch toe aan de vakantie. Zijn slaperigheid zal wel door de plaknachten komen.
'Of de drank,' zegt Chloé. 'Gisterenmiddag viel je na een biertje al in slaap.'
Maar nu is het maandag. ‘Ik ga op tijd naar bed.’
'Neem je Hugo mee?' vraagt Chloé. Ze doelt op de boodschappenlijst. Hugo past nog net in het wagentje.
De schappen met hebbedingen slaat hij over: dat zit er na de vakantie niet in. Wel koopt hij kokoswater, gewoon om te proeven hoe het smaakt. Alcoholvrij bier doet hem denken aan Chloés zwangerschappen, maar hij legt toch een sixpack in de kar, naast de gedroogde linzen. Ze eten vanavond geen kip. De blauwe brief bij de post verstopt hij achter de boodschappen en laat hij in zijn rugzak zitten. 'Jij snapt daar nu gelukkig nog niks van,' zegt hij tegen Hugo, vooral om zichzelf te kalmeren. Hij stalt de boodschappen uit, zet ze op hun plek en voelt zichzelf uiteindelijk ook opgeruimd genoeg om de brief open te scheuren. Dan roept hij dat ze gaan lunchen. Chloé is blij met de teruggaaf.

Hij probeert er ’s middags in elk geval een halve werkdag van te maken. De tabbladen met voorpret hebben plaatsgemaakt voor recepten. Bij de bieb reserveert hij een kookboek. Achter zijn rug typt Chloé geconcentreerd aan haar artikel. Hugo slaapt. Simon frunnikt aan de Lego en de Rubik’s kubus op zijn bureau: het jongetje bestaat nog steeds, of misschien pas echt nu hij vader is. Met een fijnschrijver oefent hij zijn schoonschrift en het Oudgrieks alfabet. Dan begint hij aan de ruim vijfhonderd e-mails.

Op de televisiekast liggen Simons andere voornemens op een slordige stapel. Het journaal gaat weer over de crises. Zodra de kinderen slapen, pakken ze allebei een boek dat Grote verwachtingen heet: Simon de roman van Charles Dickens en Chloé de pil van Geert Mak. Af en toe zucht ze diep. Het wordt laat, want Simon is nu eenmaal een avondmens. Maar het zal wel weer goedkomen, zegt de ruimte in zijn hoofd tegen haar.