Versie 2 (in de ik-vorm)

Toen ik vanmorgen uit het raam keek, moest ik denken aan mijn lievelingssweater van wit velours waar ik op de middelbare school zowat in woonde tot de stof kale plekken begon te vertonen. Die herinnering is het enige warme gevoel dat ik voor sneeuw kan opbrengen.

Uitgerekend vandaag is manlief niet thuis en heb ik een boodschappenlijst van hier tot Tokio. Ik kijk naar het dikke pak sneeuw dat gevallen is en realiseer me dat ik op zoek moet naar warmere kleding voor de barre fietstocht naar de supermarkt. Mijn garderobe is niet geschikt voor strenge winters.
Ergens in een verre hoek op zolder vind ik in een doos met oude skispullen een paar snowboots uit het jaar nul. Nooit meer gedragen nadat de eerste en tevens laatste skivakantie mij ervan overtuigd had dat ik en sneeuw geen goede match zijn. Met een verdwaalde tentharing pook ik in de laarzen om er zeker van te zijn dat er geen achtpotige verrassingen in huizen.
Het predicaat waterdicht mogen de snowboots niet meer hebben, merk ik als ik door de sneeuw naar het vogelhuisje loopt om er de restanten van het ontbijt te doneren. Ik had net zo goed op mijn sokken naar buiten kunnen gaan. Met een bons eindigen de laarzen in hun eindbestemming: de kliko. Dan maar mijn bergwandelschoenen aan; niet echt warm, wel waterdicht.

Met een muts ver over mijn oren getrokken en mijn jas tot bovenaan dichtgeknoopt ga ik de deur uit. Nog voor ik de straat uit ben, heb ik al spijt van mijn beslissing toch op de fiets te gaan. Geconcentreerd probeer ik glibberend een spoor in het midden van de weg te volgen.
Achter me hoor ik een voertuig aankomen. Als ik achteromkijk, voel ik de fiets schuiven. Ik stap af en een sneeuwschuiver rijdt voorbij, de bestuurder kijkt stoïcijns voor zich uit. Een hoeveelheid sneeuw glijdt net over de rand van mijn bergschoenen naar binnen. De motor van de sneeuwschuiver overstemt een hartgrondige vloek. Wat een kloteweer! Met de fiets aan de hand zet ik mijn geploeter naar de winkel voort. De wollen wanten zijn allesbehalve bestand tegen de koude wind en het gevoel in mijn vingers trekt langzaam weg.

Bij de winkel stal ik mijn fiets. Ik gooi de natte wanten in een winkelwagentje en steven in de winkel recht op de koffieautomaat af. De warmte van de koffie in het kartonnen bekertje brengt weer leven in mijn verkleumde handen. Naast me volgt een man mijn voorbeeld. ‘Heerlijk die sneeuw, eindelijk weer een ouderwetse winter. Dat is genieten, vindt u niet?’
Ik glimlach beleefd. Genieten is niet direct het woord dat ik in gedachten heb. De winter mag van mij rap voorbijgaan.

--------------------------------------------

Versie 1 (zij-vorm)

Mia heeft een boodschappenlijst van hier tot Tokyo en uitgerekend vandaag werkt manlief niet thuis. Tot overmaat van ramp is er vannacht een flink pak sneeuw gevallen. Sneeuw! Getver! Toen ze vanmorgen uit het raam keek, moest ze denken aan haar lievelingssweater van wit velours waar ze op de middelbare school zowat in woonde tot de stof kale plekken begon te vertonen. Die herinnering is het enige warme gevoel wat ze voor sneeuw kan opbrengen.

Ze had er geen rekening mee gehouden dat ze vandaag op de fiets boodschappen moest doen. Haar garderobe is er niet op uitgerust, de laatste jaren is het nauwelijks winter geweest. Ergens in een verre hoek op zolder vindt ze in een doos met oude skispullen een paar snowboots uit het jaar nul. Nooit meer gedragen nadat de eerste en tevens laatste skivakantie haar ervan overtuigd had dat zij en sneeuw geen goede match waren. Met een verdwaalde tentharing pookt ze in de laarzen om er zeker van te zijn dat er geen achtpotige verrassingen in huizen.
Het predicaat waterdicht mogen de snowboots niet meer hebben, merkt ze als ze door de sneeuw naar het vogelhuisje loopt om er de restanten van het ontbijt te doneren. Ze had net zo goed op haar sokken naar buiten kunnen gaan. Met een bons eindigen de laarzen in hun eindbestemming: de kliko. Dan maar haar bergwandelschoenen aan; niet echt warm, wel waterdicht.

Met een muts ver over haar oren getrokken en haar jas tot bovenaan dichtgeknoopt gaat ze de deur uit. Nog voor ze de straat uit is, heeft ze al spijt van haar beslissing toch op de fiets te gaan. Door de aan de kant gereden sneeuw is ze genoodzaakt op het midden van de weg te rijden. Nou ja, rijden … Geconcentreerd probeert ze glibberend een spoor te volgen.
Achter zich hoort ze een voertuig aankomen. Als ze achteromkijkt, voelt ze de fiets schuiven. Ze stapt af en een sneeuwschuiver rijdt voorbij, de bestuurder kijkt stoïcijns voor zich uit. Dat haar bergschoenen maar tot op zekere hoogte waterdicht zijn, ervaart ze als er een hoeveelheid sneeuw net over de rand naar binnen glijdt. De motor van de sneeuwschuiver overstemt een hartgrondige vloek. Wat een kloteweer! Met de fiets aan de hand zet ze haar geploeter naar de winkel voort. De wollen wanten zijn allesbehalve bestemd tegen de koude wind en het gevoel in haar vingers trekt langzaam weg.

Bij de winkel stalt ze haar fiets. Ze gooit haar natte wanten in een winkelwagentje en stevent in de winkel recht op de koffieautomaat af. De warmte van de koffie in het kartonnen bekertje brengt weer leven in haar verkleumde handen. Naast haar volgt een man haar voorbeeld. ‘Heerlijk die sneeuw, eindelijk weer een ouderwetse winter. Dat is genieten, vindt u niet?’
Mia glimlacht beleefd. Met het vooruitzicht op terug naar huis baggeren door de sneeuw met twee volle fietstassen, is genieten niet direct het woord dat ze in gedachten heeft. De winter mag van haar rap voorbijgaan.