#263 De veroordeling

Het park is verlaten, maar weldra zal het weer volstromen met volk. Sven voelt hoe de regen nu ook zijn bast bereikt. Na de lange, droge zomer voelt dit als een weldaad. Met zijn wortels slurpt hij het water uit de grond naar zijn dorstige kruin. Zijn gedachten beginnen rond te waren. Flarden van herinneringen komen voorbij. Langzaam smelten ze samen tot één geheel, het verhaal van zijn veroordeling door de vertegenwoordiging. Zijn arrestatie kwam niet onverwacht. De vertegenwoordiging had hem meerdere keren gewaarschuwd dat zijn ideeën niet pasten in de huidige samenleving. Ze kwamen voort uit een oude tijd waarin je eindeloos kon nadenken en discussiëren. Die tijd was voorbij. De vertegenwoordiging had hem opgedragen dat hij zich moest laten leiden door zijn gevoel. Het eerste wat je gevoel ingeeft is het juiste, laat het denken maar aan de vertegenwoordiging over. Vlak voordat hij de rechtbank in werd geleid probeerde een aalmoezenier hem nog te overtuigen om zijn strijd te staken. “verbrand je teksten en stop met spreken in het openbaar, laat je leiden zoals de rest van het volk”. Sven was het niet van plan. De zitting in de rechtbank was een farce. Een jury van volksvertegenwoordigers achtte hem schuldig aan opruiing. De rechter veroordeelde hem tot ‘ontneming van zijn recht op mens zijn’. Het park komt weer tot leven. Kinderen rennen achter een bal aan terwijl volwassenen genieten van de zon. Als de mensen langs hem lopen laat Sven zijn eikels los zodat ze op hun hoofd vallen. Het onverwachtse haalt ze uit hun sluimertoestand. Even zijn ze alert. Sven grijpt zijn kans en laat zijn bladeren zijn ideeën ritselen in de wind, bijna onhoorbaar. Zo zet hij zijn strijd voort.