#262 Dood spoor

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis... En dat hij er net zo ondersteboven van was als de eerste keer, was overduidelijk. Lijkbleek en zwetend als een otter zag hij hoe zijn kist langzaam in de koude aarde werd neergelaten. Het feit dat hij (alweer) dood was, was eigenlijk niet eens het ergste. Maar dat er op zijn begrafenis slechts één bekend gezicht aanwezig was, bezorgde hem pas echt hartkloppingen. De reclamefolderbezorger, die steevast iedere dinsdag langs zijn raam had gelopen en Carl altijd vriendelijk groette, stond er wat verloren bij. Ze hadden elkaar niet eens echt goed gekend, maar de bezorger was de enige persoon die Carl soms in dagen zag; de reclamefolders het enige wat hij las. Carl begreep ook wel dat dit geen leven was, maar wat had hij dan gemoeten? Zich, net als die eerste keer overgeven aan de verradelijkheid van de liefde? Om vervolgens alleen achter te blijven met slechts een afscheidsbriefje en twee ontroostbare peuters? Nee, sterven aan een gebroken hart was absoluut het pijnlijkste wat hij ooit had meegemaakt. Dat, had Carl zichzelf beloofd, zou hij nooit ofte nimmer meer doen. Maar goed, leven als een kluizenaar bleek uiteindelijk ook een dood spoor. Zoveel had hij nu wel begrepen. Treurig keek Carl naar de bezorger die langzaam richting de uitgang en zijn oude gele auto slofte. In een opwelling van genegenheid hoopte hij dat er ergens een kop koffie en een plakje cake voor de beste man klaar zou staan. Carl bleef nog even dralen bij zijn graf. Piekerend over hoe hij het leven in godsnaam dan wel moest aanpakken.  Net toen hij het definitief op wilde geven, blies een koude windvlaag een folder voor zijn voeten. Carl raapte het A-4tje van de grond en staarde naar een reclame voor een doosje met zes kleurpotloden. Plots brak er een grote glimlach door op Carls gezicht. Eindelijk wist hij wat hem te doen stond. Diezelfde dag nog kocht Carl voor een prikkie de doos met kleurpotloden en een fonkelnieuw schetsboek. Hij tekende en tekende; dagen, weken, maanden aaneen. En iedere keer wanneer de reclamefolderbezorger langs zijn raam liep, wenkte hij hem naar binnen. Dan bespraken ze Carls kleurrijke schetsen en dronken ze koffie. Soms zelfs met een plakje cake erbij.