schrijfopdracht #260 - ode aan de rimpels

Ode aan de rimpels.

Lachrimpel zag zichzelf in de spiegel en schrok een beetje. Jemineetje. Wat zie ik eruit! Ik word bang. Het loopt hier uit de hand. Enfin, in dit geval: diep in de wang. Denkrimpel zei peinzend: “Schenk er niet te veel aandacht aan. Lachen schijnt gezond te zijn terwijl denken heel vermoeiend is. Soms denk ik ermee te stoppen maar dan zou er iets niet kloppen. Het valt me zwaar, echt waar. Toch ga ik door; het voorhoofd dient er voor. De rimpeltjes rond ogen en mond luisterden verbaasd. “Wij zijn best tevreden, wij vinden het fijn er te zijn. Wij geven uitdrukking en betekenis aan het gezicht van iedere mens die ouder is. Niet alleen ouder, maar ook wijzer.” Toen Lachrimpel en Denkrimpel deze woorden hoorden, schaamden ze zich een beetje en zeiden: “Jemineetje.”