#259 - De invasie

:lol: Goed bedacht Bruno. Je hebt me aan het denken gezet. Misschien moet ik ook maar eens een alter ego verzinnen. Dan kan ik ook op mijn eigen inzendingen reageren. ;) Mag ik je citeren: Je bent een dondersteen. :thumbsup:

:lol: Goed bedacht Bruno. Je hebt me aan het denken gezet. Misschien moet ik ook maar eens een alter ego verzinnen. Dan kan ik ook op mijn eigen inzendingen reageren. ;) Mag ik je citeren: Je bent een dondersteen. :thumbsup:

Toen ik 16 was (in 1986), lag ik met mezelf overhoop. Ik hoorde nergens bij. Ik groeide op in verschillende, maar gescheiden milieus. In elke groep probeerde ik het gedrag van de groep te kopiëren (deed ik dat niet, dan werd ik gepest). Dat kopieergedrag was niet altijd gemakkelijk. Het wrong en ik viel vaak door de mand. Mijn leraar kunstschilderen aan de academie stelde me toen een vraag waar ik lang mee geworsteld heb: "Als je zoveel verschillende persoonlijkheden aanneemt, weet je op den duur dan nog wie je zelf bent? Wie is de echte Bruno?" Dat was geen gemakkelijke vraag voor een puber. Ik heb mezelf uiteindelijk al schrijvend gevonden, maar de kameleonskills die ik me in mijn jeugd eigen maakte, die heb ik nog steeds. Ik gebruik die nu niet meer om te "overleven" maar ze zijn heel nuttig voor andere dingen.

Hoi Bruno, Mensen houden je regelmatig een spiegel voor. Gebruik die spiegels, hoe lastig het soms ook is. Ze zullen bijdragen aan een betere versie van jezelf. En vergeet niet je alter ego te vragen welk stukje om aandacht vraagt. Blijf positief en blijf vooral schrijven want dat kun je goed ;)

Mensen houden je regelmatig een spiegel voor. Gebruik die spiegels, hoe lastig het soms ook is. Ze zullen bijdragen aan een betere versie van jezelf.

Als dit over de schrijfcoach gaat, dan vind ik dat heel goede raad, want met dit stukje (waarvan de tongue-in-cheek humor niet altijd even duidelijk zal zijn voor wie de context niet kent) toon ik hoe haar gedrag opgevat kan worden als discriminerend. Ze heeft naar schrijvenonline.org toe een commitment gemaakt als schrijfcoach en ze komt dat commitment na ten opzichte van alle leden behalve één. Als je het over mij hebt, dan gaat het hier niet om het "niet kijken in de spiegel die voorgehouden wordt"; het gaat helaas om het feit dat er in dit geval "geen spiegel is om in te kijken". Bij de drie vorige opdrachten van deze schrijfcoach (#240 , #245, #256) werden mijn stukjes consequent overgeslagen en wel om deze reden: Ik heb mij daarbij neer te leggen, maar dat neemt niet weg dat ik dit een negatieve instelling vind; een zwaktebod, zoals ik in mijn stukje schreef. Je kan het daarnee eens zijn of oneens (of er onverschillig over zijn, wat misschien nog de beste optie is; dit soort dingen waait heel gemakkelijk over), maar het is de opinie die ik me gevormd heb en ik heb tot nu toe verdomd weinig valabele argumenten gekregen om die opinie te herzien. Wat mezelf betreft: als ik niet positief was, zou ik dan 38 weken aan een stuk onafgebroken een stukje schrijven? Deze week had ik er gewoon iets minder zin in dan gewoonlijk omdat het niet leuk is nog voor je de eerste letter neerschrijft te weten dat de schrijfcoach je tekst toch zal overslaan niet omwille van de inhoud van de tekst, maar omwille van de naam waarmee je de tekst ondertekent. Is dat "negatief"? Ik zou het eerder "menselijk" noemen.

Blijf positief en blijf vooral schrijven want dat kun je goed ;)

Om in te gaan op bovenstaande opmerking heb ik een nieuw stukje geschreven. Ik heb een Stranger Things sfeertje geschapen, maar dan met iets recentere songs (*). Voor de psychologische verandering heb ik voor een From Dusk Till Dawn-wending gekozen. Ik heb er ook een spiegel in verwerkt naar aanleiding van je andere opmerking :D (*) Dit zijn de songs waar ik me voor dit verhaal heb laten inspireren: Hurt - Nine Inch Nails (1994) Hurt Johnny Cash (2002) One Kiss is All it Takes Dua Lipa (2017)

Mensen houden je regelmatig een spiegel voor. Gebruik die spiegels, hoe lastig het soms ook is. Ze zullen bijdragen aan een betere versie van jezelf.

Als dit over de schrijfcoach gaat, dan vind ik dat heel goede raad, want met dit stukje (waarvan de tongue-in-cheek humor niet altijd even duidelijk zal zijn voor wie de context niet kent) toon ik hoe haar gedrag opgevat kan worden als discriminerend. Ze heeft naar schrijvenonline.org toe een commitment gemaakt als schrijfcoach en ze komt dat commitment na ten opzichte van alle leden behalve één. Als je het over mij hebt, dan gaat het hier niet om het "niet kijken in de spiegel die voorgehouden wordt"; het gaat helaas om het feit dat er in dit geval "geen spiegel is om in te kijken". Bij de drie vorige opdrachten van deze schrijfcoach (#240 , #245, #256) werden mijn stukjes consequent overgeslagen en wel om deze reden: Ik heb mij daarbij neer te leggen, maar dat neemt niet weg dat ik dit een negatieve instelling vind; een zwaktebod, zoals ik in mijn stukje schreef. Je kan het daarnee eens zijn of oneens (of er onverschillig over zijn, wat misschien nog de beste optie is; dit soort dingen waait heel gemakkelijk over), maar het is de opinie die ik me gevormd heb en ik heb tot nu toe verdomd weinig valabele argumenten gekregen om die opinie te herzien. Wat mezelf betreft: als ik niet positief was, zou ik dan 38 weken aan een stuk onafgebroken een stukje schrijven? Deze week had ik er gewoon iets minder zin in dan gewoonlijk omdat het niet leuk is nog voor je de eerste letter neerschrijft te weten dat de schrijfcoach je tekst toch zal overslaan niet omwille van de inhoud van de tekst, maar omwille van de naam waarmee je de tekst ondertekent. Is dat "negatief"? Ik zou het eerder "menselijk" noemen.

In het verleden was ik altijd negatief, ik gaf anderen de schuld van mijn ellende. De les die ik heb geleerd is dat ik naar mezelf moet kijken. Ik ben verantwoordelijk voor mijn leven en de keuzes die ik maak. Als iemand zich negatief uit tegenover mij, dan probeer ik bij mezelf te rade te gaan wat degene bij mij uitlokt. Wat triggert Katja bij jou? Ik begrijp je standpunt heel goed, maar als je je negatief uit over deze situatie komt die negatieve energie ook weer bij je terug. Zo blijft het cirkeltje rond en zal dat stukje in jou nooit geheeld worden. Je kunt zo mooi schrijven, dit verhaaltje past gewoon niet bij jou.

Ik begrijp je standpunt heel goed, maar als je je negatief uit over deze situatie komt die negatieve energie ook weer bij je terug. Zo blijft het cirkeltje rond en zal dat stukje in jou nooit geheeld worden. Je kunt zo mooi schrijven, dit verhaaltje past gewoon niet bij jou.

Geen Ying zonder Yang, Anke. Zouden wij de dag kunnen appreciëren als de nacht er niet was? Zouden wij het positieve herkennen als het negatieve niet bestond? Als wij ons enkel openstellen voor het positieve, leven we dan wel nog? De cirkel is pas volledig als de twee helften aanwezig zijn. Het komt er gewoon op aan het juiste evenwicht te vinden. De filosofie wat littekens betreft in ons gezin, is dat je ze met trots draagt: We wear our scars as medals. (Bij mijn zoon mag je dat zelfs heel letterlijk nemen. Aan zijn strijd tegen botkanker heeft hij een litteken overgehouden dat zijn hele been beslaat.) Die filosofie botst soms met de rest van de familie die littekens het liefst onder een dikke laag cosmetica bedekt, waardoor ze nooit helemaal genezen en op de meest ongelegen momenten bloot komen te liggen. Dat is ook een beetje het thema van mijn verhaal "De invasie": het hoofdpersonage geeft toe aan de kus om de leegte in haar leven te vullen. Zonder dat ze het beseft, geeft ze daarmee haar eigenheid op en werkt ze mee aan een wereld die gedomineerd wordt door een bewustzijn dat geen ander doel heeft dan iedere afwijkende geest in de pas te doen lopen.

Dag Bruno, Zoals je kunt zien ben ik ook schrijfcoach (geweest). Door ouderdomskwalen die plotseling uit het niets op doken ben ik grotendeels buiten strijd gezet. Nu na anderhalf jaar aan de kant gezeten te hebben, probeer ik de draad weer op te pakken. Zodat ik af en toe nog eens wat doe, maar niet meer volledig alles kan volgen al zou ik dat ontzettend graag doen, maar er zijn gewoon dagen dat het brein niet meewerkt. Toen ik nog 100% actief was gaf ik schrijfopdrachten en ik probeerde zo goed als mogelijk iedereen die op mijn opdracht reageerde van posititief commentaar te voorzien. Hetgeen soms best moeilijk was want er waren soms inzendingen bij die een mens gewoon niet kan snappen, enfin, dit mens dan toch, en dan reageerde ik liever niet dan wel. In al de jaren (11 jaar en 11 maanden) dat ik nu meeschrijf in dit item, zijn er ook heel veel inzendingen van mij geweest waarop geen commentaar kwam. Maar het meedoen, de uitdaging van de opdracht en het leren van het commentaar op anderen hun stukjes is toch waardevol en leuk? Waarom zo mopperen? Wij schrijfcoaches doen dit werk op vrijwillige basis, we worden er niet voor betaald en we worden niet onder druk gezet en willen ook niet onder druk gezet worden. Die druk mag volgens mij, ook niet van jullie kant komen. Het blijft liefhebberij, met de nadruk op LIEF. Ik wens je nog veel schrijfplezier en veel inspiratie toe. :o

Hoi Bruno, Nu ik bovenstaand commentaren gelezen heb, snap ik de inhoud van je eerste stukje ook beter. Ik weet niet of ik met mijn opmerking een zere plek heb geraakt. Het was in ieder geval positief bedoeld. Ik ben nog niet zo lang lid van hef schrijfforum. Ik vind de schrijfopdrachten erg leuk, maar ook erg spannend. Als schrijver ben ik nog maar een groentje, als ik al mag zeggen dat ik schrijver ben. Het inzenden van een verhaal is een stukje van je persoonlijkheid prijs geven en dat is iedere keer weer spannend. Wat gaan ze ervan vinden? Gaan ze reageren? Hoe gaan ze reageren? Ik merk dat ik onzeker wordt als er niet gereageerd wordt. Negatieve feedback is niet fijn, maar dan weet ik dat mijn verhaal in ieder geval de moeite waard is geweest om te lezen en er iets van te vinden. Ik leer ook vooral van de andere inzendingen. De ideeën, de manieren van schrijven, het vinden van de juiste woorden of het omschrijven van emoties. Jij bent een van die voorbeelden. Bedankt voor het delen van dat stukje persoonlijkheid van jou. Fijn weekend.

Ik begrijp je standpunt heel goed, maar als je je negatief uit over deze situatie komt die negatieve energie ook weer bij je terug. Zo blijft het cirkeltje rond en zal dat stukje in jou nooit geheeld worden. Je kunt zo mooi schrijven, dit verhaaltje past gewoon niet bij jou.

Geen Ying zonder Yang, Anke. Zouden wij de dag kunnen appreciëren als de nacht er niet was? Zouden wij het positieve herkennen als het negatieve niet bestond? Als wij ons enkel openstellen voor het positieve, leven we dan wel nog? De cirkel is pas volledig als de twee helften aanwezig zijn. Het komt er gewoon op aan het juiste evenwicht te vinden. De filosofie wat littekens betreft in ons gezin, is dat je ze met trots draagt: We wear our scars as medals. (Bij mijn zoon mag je dat zelfs heel letterlijk nemen. Aan zijn strijd tegen botkanker heeft hij een litteken overgehouden dat zijn hele been beslaat.) Die filosofie botst soms met de rest van de familie die littekens het liefst onder een dikke laag cosmetica bedekt, waardoor ze nooit helemaal genezen en op de meest ongelegen momenten bloot komen te liggen. Dat is ook een beetje het thema van mijn verhaal "De invasie": het hoofdpersonage geeft toe aan de kus om de leegte in haar leven te vullen. Zonder dat ze het beseft, geeft ze daarmee haar eigenheid op en werkt ze mee aan een wereld die gedomineerd wordt door een bewustzijn dat geen ander doel heeft dan iedere afwijkende geest in de pas te doen lopen.

Mijn negatieve gedachten en gedrag hebben mij niets gebracht, alleen maar meer ellende. Sinds ik positiever ben ingesteld, komen er ook positieve dingen op mijn pad. Als iets niet meezit of iemand uit zich negatief, kijk ik er met andere ogen naar. Ying en Yang is altijd in beweging, ik zie het meer als een hulpmiddel om in balans te komen. Het leven is een reis naar heelheid. Daarom vind ik het belangrijk om naar binnen te keren, daar vind je alle antwoorden op je woede, oneerlijkheid etc. Stel dat je het zou omdraaien, jij bent Katja en je leest het verhaal van Bruno. Welke gevoelens komen er bij je naar boven? Alles gebeurd met een reden, probeer het negatieve om te zetten in iets positiefs. Ik ben vroeger ook gepest, de reden was omdat ik mijn grenzen niet aangaf. En omdat ik koppig was, kreeg ik rond mijn 30e een burn out. Mijn lichaam gaf aan dat ik eens moest luisteren naar mezelf. Het zijn leerzame ervaringen. Langzaam worden die littekens geheeld, daar mag je best een beetje trots op zijn :thumbsup:

Bruno, Dit is de wekelijkse schrijfopdracht van het forum en niets anders. Persoonlijke kwesties, dan wel klachten, horen hier niet.

Mooi geschreven Bruno :thumbsup: Misschien is dit wel gaande in de wereld... Je zou er nog een spannend sciencefiction (vervolg)verhaal over kunnen schrijven...

Mooi geschreven Bruno :thumbsup: Misschien is dit wel gaande in de wereld... Je zou er nog een spannend sciencefiction (vervolg)verhaal over kunnen schrijven...

Ik heb "De invasie" zeer vlug geschreven en toen ik het postte dacht ik: zit hier geen langer verhaal in. Misschien maak ik er later nog wel iets van met meer body. Wat je vraag betreft:

Stel dat je het zou omdraaien, jij bent Katja en je leest het verhaal van Bruno. Welke gevoelens komen er bij je naar boven?

Sta me toe dat ik daarbij een beroep doe op persoonlijke ervaringen uit het verleden. Ik ben de originele developer van open source software die wereldwijd gebruikt wordt, heel vaak zonder dat daarvoor betaald moet worden (op voorwaarde dat aan de open source voorwaarden voldaan wordt). Ik heb een ontelbaar aantal uren besteed aan het (gratis) beantwoorden van vragen van gebruikers van die software van overal ter wereld. Meer dan eens ging dit zo: Vraagsteller: Your software sucks; it's full of bugs! Ik: Well, actually it is a bug, but it's a bug in your own code. This is how you can fix it. Vraagsteller: Thanks a million! That indeed fixes the problem. You're a lifesaver! Ik heb een carrière van 25 jaar achter de rug waarbij ik herhaaldelijk vriendelijk moest zijn tegenover mensen die niet bepaald vriendelijk waren tegenover mij. Ik heb daaruit geleerd dat veel onenigheden (en in een aantal gevallen zelfs vijandigheid) op vooroordelen en misverstanden gestoeld zijn. Mijn uitgereikte hand leidde meer dan eens tot een vlotte samenwerking, zelfs in gevallen waarbij de eerste indruk totaal de mist inging. Vergevingsgezindheid is niet alleen een schone, maar ook een onmisbare deugd. Als ik Katja was, ik zou zeggen: 'Ik begrijp waarom je schreef wat je schreef, want het is waar dat ik je straal genegeerd heb de voorbije drie opdrachten. Ik deed dit omdat je op [xx]/[yy]/2019 schreef: "[ABC]". Ik vond dat niet prettig en ik zou het appreciëren als je dat in het vervolg niet meer deed. Ik van mijn kant veeg nu de spons over dit voorval. Ik reken erop dat we in het vervolg verdere kinderachtigheden achterwege kunnen laten. Dit is de kleuterklas niet.' Daarop zou ik antwoorden: 'Dank je, Katja, ik wou dat we dit al op 3 april (#240), 8 mei (#245) of 24 juli (#256) hadden kunnen uitpraten. Dan had ik zeker nooit het stukje dat ik op 14 augustus inzond geschreven. Ook voor mij geldt nu: spons erover. Ik kijk al uit naar je volgende opdracht.' Tot ik mijn open source bedrijf verkocht, ben ik benevolent dictator geweest van een open source community. De vinger op de wonde leggen (het probleem identificeren) en de wonde vervolgens verzorgen (het probleem uitklaren) was mijn standard course of action. Het "benevolent" gedeelte van mijn titel hield in dat ik maximaal tolerant moest zijn (en dus niemand mocht discrimineren); het dictatorgedeelte hield in dat ik onverbiddelijk moest zijn (en dus voor niemand een uitzondering mocht maken). Ik heb de Code of Conduct van schrijvenonline.org gelezen, maar ik heb nergens gevonden wat het governance model is (een link daarnaartoe zou welkom zijn).

Waarom zo mopperen?

Ik ben misschien niet duidelijk genoeg geweest. Ik heb op 6 februari 2019 expliciet de vraag gesteld: "Mocht ik hierdoor één of andere regel op schrijvenonline.org overtreden hebben, dan hoor ik het graag." Het antwoord hierop was: "Nee hoor, Bruno, naar mijn weten heb je geen enkele regel overtreden. je doet maar. [Ik heb] besloten dat ik voortaan geen energie meer in jouw teksten zou steken. Gewoon omdat ik dit voor de lol doe en die in dit geval volledig ontbreekt." Dat is iets helemaal anders dan de (terechte) redenen die jij aanhaalt als voorbeelden waarom een schrijfcoach soms niet reageert. Ikzelf heb voor opdracht #240, #245 en #256 abstractie gemaakt van de persoon die de opdracht uitschreef. Voor opdracht #256 schreef ik het verhaaltje "Seance" en daar was ik best tevreden mee. Mijn inzending voor #240 "Hellevator" vond ik achteraf maar flauw; ik had een mindere dag toen. Wat #245 betreft, "Klein Pinkje" klasseer ik als een goede poging in het kader van de opdracht, meer niet. Geen van deze inzendingen werd door de schrijfcoach beoordeeld, terwijl iedere andere inzending voor deze opdrachten wel een beoordeling kreeg. Dat dit geen toeval is, mag blijken uit de eerdere bewering van de schrijfcoach zelf. Bij deze opdracht #259 koos ik voor een meer persoonlijke invulling.

Persoonlijke kwesties horen hier niet.

Schrijven is altijd een persoonlijke kwestie. Ik weet dat er ondertussen al computers bestaan die verhalen schrijven. Een collega van mij produceerde ooit een verhaal met behulp van machine learning software. Het werd een niet onaardig, maar bevreemdend verhaal. Ooit zullen computers het beter doen dan mensen. Voorlopig ben ik meer een voorstander van wat Fief schrijft:

Het inzenden van een verhaal is een stukje van je persoonlijkheid prijs geven en dat is iedere keer weer spannend.

Merk op dat de regels niets zeggen over de al dan niet persoonlijke aard van inzendingen.

Dit is de wekelijkse schrijfopdracht van het forum en niets anders. Persoonlijke kwesties, dan wel klachten, horen hier niet.

In de regels staat: "feedback kun je in een forumonderwerp onder het verhaal plaatsen." Dat is niet echt accuraat geformuleerd, maar ik neem aan dat er bedoeld wordt dat opmerkingen over het verhaal (in casu een persoonlijk verhaal) in de commentaren onder dat verhaal geplaatst mogen worden (in casu uitleg over de beweegredenen voor het schrijven van het verhaal). Wat de regel "er wordt maar één verhaal per schrijver per opdracht toegestaan" betreft, wil ik melden dat ik mijn verhaal van 14 augustus wil vervangen door het nieuwe verhaal "De invasie", maar dat ik het oude verhaal om historische redenen naar de voetnoten van de post verwees. Er zijn meerdere antecedenten die aantonen dat dit getolereerd wordt. Ik vermoed dat de regels aangepast kunnen worden aan de wensen van bepaalde leden, maar zoals ik al opmerkte, vind ik nergens het governance model van de site terug. Ik weet dus niet hoe je je opmerking als nieuwe regel kunt doen gelden. Ik sta altijd open voor suggesties. Mocht deze conversatie je storen, dan kan hier constructief op gereageerd worden door mensen met verdere vragen hebben door te verwijzen naar een andere rubriek op het forum. Behalve de "Prullenbak" vind ik niet direct zo'n rubriek. Misschien is dat wel waar deze conversatie thuis hoort :D

Bruno, Je opmerkingen hierboven hebben met name betrekking op een schrijfcoach in persoonlijke zin. Dat is niet de bedoeling van het forum. Al je het niet eens bent met bepaald gedrag, wend je dan tot de redactie/moderator. Uit de gebruikersvoorwaarden: '1.De Schrijven Online website is bedoeld voor creatief literair schrijven in de brede zin.'

Allemaal nonsens. Je had bij je oorspronkelijke inzending moeten blijven. Er was niets mis mee. Behalve dat je het een monoloog noemt. Het was een mooi stukje dialectiek, of had dat althans kunnen zijn. Je gesprekspartner had wat meer Sokrates moeten zijn en de psychologische verandering lag dan uiteindelijk toch bij jou. Een beetje postmodern is dat in de reacties nu uiteindelijk toch al aan de gang. Als daar intentie achter schuilt, is het schier geniaal en is deze inzending alsnog de beste invulling van hashtag tweehonderdnegenenvijftig.

Allemaal nonsens. Je had bij je oorspronkelijke inzending moeten blijven. Er was niets mis mee. Behalve dat je het een monoloog noemt. Het was een mooi stukje dialectiek, of had dat althans kunnen zijn. Je gesprekspartner had wat meer Sokrates moeten zijn en de psychologische verandering lag dan uiteindelijk toch bij jou. Een beetje postmodern is dat in de reacties nu uiteindelijk toch al aan de gang. Als daar intentie achter schuilt, is het schier geniaal en is deze inzending alsnog de beste invulling van hashtag tweehonderdnegenenvijftig.

Ondanks de (volgens mij) overduidelijke verwijzingen naar alter ego's, tongue in cheek en kameleonskills, ben je tot nu toe de enige die publiekelijk opmerkt dat het eerste stukje de weergave was van een pose waarbij ik eventjes (in een dialoog met mezelf) bepaalde delen van mijn psychologie dikker in de verf zette, om vervolgens te evolueren naar hoe ik mij normaal gezien gedraag (zie mijn inzendingen voor de opdrachten #240, #245, #256 en het stukje "De invasie" dat de lijn van die inzendingen doortrekt). Dat van die titel "monoloog", daar heb je gelijk in: daar moet ik nog eens over nadenken. Iedereen schrijft met een reden. Ik ben momenteel mijn autobiografie aan het redigeren (32 hoofdstukken; 340 pagina's) waarin ik op een bepaald moment uitleg dat: "ik schrijf om een beter begrip te krijgen van de wereld en hoe die in elkaar zit. Soms denk ik dat ik iets weet, maar zodra ik het probeer op te schrijven, kom ik vast te zitten. Ik merk dat ik het allemaal toch niet zo goed doordacht hebt. Op dat moment wordt schrijven een ontdekkingstocht waarbij ik toevallig ook lezers mee op sleeptouw neem en we er ―naar ik hoop― samen iets van leren. Althans, dat is hoe en waarom ik over de jaren heen een reeks technische boeken schreef, eerst voor de Amerikaanse uitgeverij Manning, daarna in eigen beheer." MIjn invulling van opdracht #259 is uit die context ontstaan. Er zijn enerzijds de feiten; anderzijds is er hoe je met de feiten omgaat. De feiten zijn onweerlegbaar; er is maar één versie van. Die versie kan gestaafd worden met data. Hoe je met de feiten omgaat, is niet zo eenduidig. Er zijn heel veel verschillende opties, misschien zelfs meer opties dan er mensen zijn als je alle alter ego's meetelt. Mijn doel van de oefening was een stukje van dat gebied te exploreren. Ik heb er een meta-verhaal van gemaakt en het was fascinerend te zien hoe niet iedereen dat doorhad (en misschien nog steeds niet doorheeft). Ik vond het een leerrijke en boeiende oefening, al blijven een aantal vragen onbeantwoord. Bij voorbeeld: wat de reactie van janpmeijers betreft, benieuwt het me te weten of de enge interpretatie van de ruim beschreven regel in verband met "een creatief literair schrijven in de brede zin" een serieus commentaar was, dan wel lokaas om de gelegenheid te creëren mij de letters YHBT YHL HAND voor de voeten te werpen. Indien het een serieus commentaar was, dan roep ik graag de schrijfsels van Patrick Demompere als voorbeeld in. Indien die naam geen belletje doet rinkelen: het is één van de vele alter ego's van Gerrit Komrij die (hoop ik) wel enige bekendheid geniet. Vallen de stukjes die Komrij onder het pseudoniem Patrick Demompere publiceerde buiten of binnen de definitie van "creatief literair schrijven in de brede zin"? Ik ben geneigd te zeggen dat ze er ruimschoots binnen vallen, maar het komt me voor dat niet iedereen het daarmee eens is. Een dergelijke discussie lijkt me niet off-topic op een schrijversforum zoals schrijvenonline.org.

Tilma heeft een punt. Ik begrijp ook jouw uitleg ove :thumbsup: r je eerste verhaal. Ondanks het cynisme benoem je wel een persoon. Zou je de dialoog ook zonder Katja's naam kunnen schrijven? Het is een keuze met of zonder intentie die je hebt gemaakt. De antwoorden die je zoekt voor je autobiografische verhaal zullen vanzelf naar je toe komen. Je moet ervoor zorgen dat het jouw verhaal is en blijft, het is jouw visie op je leven en de werkelijkheid. Daar moet je voor waken! Veel succes met het schrijven van je verhaal :thumbsup:

Zou je de dialoog ook zonder Katja's naam kunnen schrijven?:

Uiteraard, maar het zou nogal schijnheilig zijn haar niet te benoemen, vind je niet? Dat is net de psychologische verandering van mezelf als hoofdpersonage (die geïdentificeerd werd door Tilma). Ik benoem niemand in "de invasie", terwijl dat verhaal natuurlijk ook over de schrijfcoach in kwestie gaat. De pijn waar ik op focus ("the only thing that's real") staat voor de discussie; de leegte staat voor de stilte die ontstaat door de discussie te schuwen (zie overzicht van opdrachten #240, #245 en #256). De indringer staat voor de druk die op het individu gelegd wordt om zijn eigenheid op te geven en op te gaan in de massa. Door er fictie van te maken verander ik van een oprecht iemand die zegt wat hem op het hart ligt in een hypocriet iemand die de werkelijkheid verdoezelt. De hamvraag is: vanwaar komt die druk om de dingen te verbloemen? Is het politieke correctheid? Maakt het deel uit van een governance model? Is het een dwang vanuit een soort verheven moraal? Is het een gevolg van conflictschuwheid? Is het onwil om de dialoog aan te gaan? Is het een zaak waarbij het recht van de sterkste geldt (diens woord is wet)?

Zou je de dialoog ook zonder Katja's naam kunnen schrijven?:

Uiteraard, maar het zou nogal schijnheilig zijn haar niet te benoemen, vind je niet? Dat is net de psychologische verandering van mezelf als hoofdpersonage (die geïdentificeerd werd door Tilma). Ik benoem niemand in "de invasie", terwijl dat verhaal natuurlijk ook over de schrijfcoach in kwestie gaat. De pijn waar ik op focus ("the only thing that's real") staat voor de discussie; de leegte staat voor de stilte die ontstaat door de discussie te schuwen (zie overzicht van opdrachten #240, #245 en #256). De indringer staat voor de druk die op het individu gelegd wordt om zijn eigenheid op te geven en op te gaan in de massa. Door er fictie van te maken verander ik van een oprecht iemand die zegt wat hem op het hart ligt in een hypocriet iemand die de werkelijkheid verdoezelt. De hamvraag is: vanwaar komt die druk om de dingen te verbloemen? Is het politieke correctheid? Maakt het deel uit van een governance model? Is het een dwang vanuit een soort verheven moraal? Is het een gevolg van conflictschuwheid? Is het onwil om de dialoog aan te gaan? Is het een zaak waarbij het recht van de sterkste geldt (diens woord is wet)?

Mijn gevoel zegt dat je een grens overschrijdt. Maar dat kan voor een ander niet zo zijn. Ik denk dat we hierover nog heel lang kunnen discussiëren... We hebben er allebei een andere mening over.

https://schrijvenonline.org/schrijftips/7-soorten… Punt drie, Bruno. :thumbsdown:

https://schrijvenonline.org/schrijftips/7-soorten… Punt drie, Bruno. :thumbsdown:

Ik had die pagina nog niet eerder gezien. Naar de vorm zijn het tips (vrijblijvend); naar de inhoud lijken het regels (niet vrijblijvend). Ik kan ze in het vervolg eventueel als regels hanteren als dat gewenst is.

Mijn gevoel zegt dat je een grens overschrijdt. Maar dat kan voor een ander niet zo zijn. Ik denk dat we hierover nog heel lang kunnen discussiëren... We hebben er allebei een andere mening over.

Dat is inderdaad een persoonlijke appreciatie, gebaseerd op hoe je psychologisch in elkaar zit (om even terug te keren naar het oorspronkelijke thema van de opdracht). Gedurende het grootste gedeelte van mijn carrière heb ik leidinggevende functies gehad, dus heb ik meermaals een psychologische test moeten ondergaan. Hoewel ik nogal sceptisch sta tegenover zo'n tests, was het resultaat bij mij over de jaren heen steeds hetzelfde. In het begin van mijn carrière was de Myers-Briggs test heel populair onder HR-professionals. Het profiel dat toen van mij bepaald werd, was altijd dat van de ENTJ (ook wel "de veldmaarschalk" of "de bevelhebber" genoemd). Ik citeer: https://eu.themyersbriggs.com/nl-nl/tools/mbti/mb… Sterke punten van ENTJ’s ENTJ’s zien het grote geheel en denken strategisch na over de toekomst. Ze zijn in staat mensen en middelen efficiënt in te zetten om langetermijndoelen te bereiken. Ze voelen zich meestal comfortabel om een sterke leiderschapsrol op zich te nemen. Mogelijke ontwikkelpunten voor ENTJ’s ENTJ's kunnen de bijdragen van anderen over het hoofd zien en de behoeften van de mensen die hun plannen implementeren verwaarlozen. Ze leggen de lat hoog voor zichzelf en hebben de neiging dit ook voor anderen te doen. Hierdoor kunnen ze hard en intimiderend overkomen. Typische kenmerken van ENTJ's ENTJ's zijn vaak gestructureerd en uitdagend. Ook zijn ze strategisch ingesteld en stellen ze veel vragen. ENTJ-relaties ENTJ-types krijgen energie van het bevorderen van communicatie met personen. Hier halen ze erg veel plezier uit. Hun partners zien ENTJ's als besluitvaardig en eerlijk. Sounds familiar to anyone? Myers-Briggs lijkt mij ondertussen verlaten. Meer recent wordt gewerkt met de Insights Discovery methode die gebruik maakt van kleurencodes, een veel breder scala van profielen definieert (72 i.p.v. 16), en onderscheid maakt tussen een bewust profiel (hoe je denkt dat je bent) en een onbewust profiel (hoe je werkelijk bent). Mijn kleurencode is [ rood geel / blauw groen ] en mijn profiel "#23: Motivating Director"; er was geen verschil tussen mijn bewust en mijn onbewust profiel (ik ken mezelf goed). Dit is een screen shot uit mijn meest recente psychologische test: Als Anke en N.D.D. deze test zouden afleggen, dan vermoed ik dat er veel meer groen in zou voorkomen (althans, dat leid ik af uit hun reacties, maar ik ben uiteraard geen psycholoog); dat is het kleur waar ik het zwakst op scoor. Het is wel belangrijk te weten dat de tests geen waarde-oordeel geven over de persoon die ze aflegt. Het zou fout zijn te zeggen: mensen met een rood-geel-blauw-groen profiel zijn eikels (al zijn er wel veel mensen die die fout maken). Het profiel wordt vooral gebruikt om te achterhalen wat een persoon triggert, wat een persoon belangrijk vindt, waar een persoon blinde vlekken heeft. Als je met de metafoor van de grens wil werken, dan is mijn profiel dat van de herder die zijn schapen in goede banen leidt, niet het profiel van het schaap dat over de grens sukkelt. Zo'n profiel wordt wel vaak ingezet op onbekend terrein, enerzijds om milestones te bepalen, anderzijds om ze te halen. Vanuit die optiek vind ik niet dat ik een grens overschreed. Je mag het oneens met me zijn, maar de kans is groot dat je iemand met mijn profiel als werkgever hebt (want Insights profiel #23 en omliggende komt vaak voor bij C-level officers). Dit fragment uit mijn Insights rapport legt uit wat mijn "stijl" is: Toen mijn bedrijf groter werd en ik te veel werk dreigde te hebben, wierf ik een personal assistant aan met het exact tegengestelde profiel [groen blauw / geel rood]. Ons waardensysteem was dus compleet anders, maar dat werkte wonderwel omdat zij volledig complementair was aan mij (ze hield van routine, had oog voor detail en volgde alles nauwgezet op). Ook nadat ik mij uit de business terugtrok, zijn we vrienden gebleven. Het is jammer dat dit alles in het Nederlands is, anders zou ik haar eens vragen hoe zij erover denkt. Toen ze nog mijn P.A. was, ging ik vaak bij haar te rade met dit soort vragen. De grens ligt voor iedereen elders, afhankelijk van het persoonlijke profiel. De kans bestaat dat zij vanuit haar standpunt wel vindt dat ik een grens overschreed. Maar ik weet dat dus niet en helaas kan ik het haar niet vragen: ze leest geen Nederlands. Ze is geboren in Azië en we communiceren enkel in het Engels.

https://schrijvenonline.org/schrijftips/7-soorten… Punt drie, Bruno. :thumbsdown:

Ik had die pagina nog niet eerder gezien. Naar de vorm zijn het tips (vrijblijvend); naar de inhoud lijken het regels (niet vrijblijvend). Ik kan ze in het vervolg eventueel als regels hanteren als dat gewenst is.

Mijn gevoel zegt dat je een grens overschrijdt. Maar dat kan voor een ander niet zo zijn. Ik denk dat we hierover nog heel lang kunnen discussiëren... We hebben er allebei een andere mening over.

Dat is inderdaad een persoonlijke appreciatie, gebaseerd op hoe je psychologisch in elkaar zit (om even terug te keren naar het oorspronkelijke thema van de opdracht). Gedurende het grootste gedeelte van mijn carrière heb ik leidinggevende functies gehad, dus heb ik meermaals een psychologische test moeten ondergaan. Hoewel ik nogal sceptisch sta tegenover zo'n tests, was het resultaat bij mij over de jaren heen steeds hetzelfde. In het begin van mijn carrière was de Myers-Briggs test heel populair onder HR-professionals. Het profiel dat toen van mij bepaald werd, was altijd dat van de ENTJ (ook wel "de veldmaarschalk" of "de bevelhebber" genoemd). Ik citeer: https://eu.themyersbriggs.com/nl-nl/tools/mbti/mb… Sterke punten van ENTJ’s ENTJ’s zien het grote geheel en denken strategisch na over de toekomst. Ze zijn in staat mensen en middelen efficiënt in te zetten om langetermijndoelen te bereiken. Ze voelen zich meestal comfortabel om een sterke leiderschapsrol op zich te nemen. Mogelijke ontwikkelpunten voor ENTJ’s ENTJ's kunnen de bijdragen van anderen over het hoofd zien en de behoeften van de mensen die hun plannen implementeren verwaarlozen. Ze leggen de lat hoog voor zichzelf en hebben de neiging dit ook voor anderen te doen. Hierdoor kunnen ze hard en intimiderend overkomen. Typische kenmerken van ENTJ's ENTJ's zijn vaak gestructureerd en uitdagend. Ook zijn ze strategisch ingesteld en stellen ze veel vragen. ENTJ-relaties ENTJ-types krijgen energie van het bevorderen van communicatie met personen. Hier halen ze erg veel plezier uit. Hun partners zien ENTJ's als besluitvaardig en eerlijk. Sounds familiar to anyone? Myers-Briggs lijkt mij ondertussen verlaten. Meer recent wordt gewerkt met de Insights Discovery methode die gebruik maakt van kleurencodes, een veel breder scala van profielen definieert (72 i.p.v. 16), en onderscheid maakt tussen een bewust profiel (hoe je denkt dat je bent) en een onbewust profiel (hoe je werkelijk bent). Mijn kleurencode is [ rood geel / blauw groen ] en mijn profiel "#23: Motivating Director"; er was geen verschil tussen mijn bewust en mijn onbewust profiel (ik ken mezelf goed). Dit is een screen shot uit mijn meest recente psychologische test: Als Anke en N.D.D. deze test zouden afleggen, dan vermoed ik dat er veel meer groen in zou voorkomen (althans, dat leid ik af uit hun reacties, maar ik ben uiteraard geen psycholoog); dat is het kleur waar ik het zwakst op scoor. Het is wel belangrijk te weten dat de tests geen waarde-oordeel geven over de persoon die ze aflegt. Het zou fout zijn te zeggen: mensen met een rood-geel-blauw-groen profiel zijn eikels (al zijn er wel veel mensen die die fout maken). Het profiel wordt vooral gebruikt om te achterhalen wat een persoon triggert, wat een persoon belangrijk vindt, waar een persoon blinde vlekken heeft. Als je met de metafoor van de grens wil werken, dan is mijn profiel dat van de herder die zijn schapen in goede banen leidt, niet het profiel van het schaap dat over de grens sukkelt. Zo'n profiel wordt wel vaak ingezet op onbekend terrein, enerzijds om milestones te bepalen, anderzijds om ze te halen. Vanuit die optiek vind ik niet dat ik een grens overschreed. Je mag het oneens met me zijn, maar de kans is groot dat je iemand met mijn profiel als werkgever hebt (want Insights profiel #23 en omliggende komt vaak voor bij C-level officers). Dit fragment uit mijn Insights rapport legt uit wat mijn "stijl" is: Toen mijn bedrijf groter werd en ik te veel werk dreigde te hebben, wierf ik een personal assistant aan met het exact tegengestelde profiel [groen blauw / geel rood]. Ons waardensysteem was dus compleet anders, maar dat werkte wonderwel omdat zij volledig complementair was aan mij (ze hield van routine, had oog voor detail en volgde alles nauwgezet op). Ook nadat ik mij uit de business terugtrok, zijn we vrienden gebleven. Het is jammer dat dit alles in het Nederlands is, anders zou ik haar eens vragen hoe zij erover denkt. Toen ze nog mijn P.A. was, ging ik vaak bij haar te rade met dit soort vragen. De grens ligt voor iedereen elders, afhankelijk van het persoonlijke profiel. De kans bestaat dat zij vanuit haar standpunt wel vindt dat ik een grens overschreed. Maar ik weet dat dus niet en helaas kan ik het haar niet vragen: ze leest geen Nederlands. Ze is geboren in Azië en we communiceren enkel in het Engels.

Interessante informatie Bruno. Als je het op die manier bekijkt heeft iedereen een eigen standpunt gericht op zijn persoonlijke kenmerken. De ENTJ's passen n.a.v. je reacties wel bij jou. Ik kan mij goed vinden in de kleur groen, misschien past het wel iets minder bij jou. Het was mij eerder opgevallen in je verhalen. Waar ik vaak teveel 'gevoel' in stop, mis ik dat soms bij jou. Omgekeerd zal er zeker ook iets zijn. Ik denk dat jouw ex zakenpartner dit grensoverschrijdend zou vinden. Ik kan mij natuurlijk vergissen, maar er zijn ook verschillen tussen man en vrouw. Over het algemeen zijn mannen vaak wat harder en vrouwen iets gevoeliger. Daarom hebben mannen meestal leidinggevende functies. Wat mijn interesse wekt is dat er een verandering gaande is. Het 'Vissentijdperk' ligt sindskort achter ons. We zitten nu in het 'Watermantijdperk'. Het heeft met tijd, tijdperken en energieën te maken, het bewustzijn van de mens verandert. De overgang van macht, individualisme en idealisme gaat over naar transformatie, eenheid, liefde en vrijheid. (Dit heb ik even van internet geleend). Ik als waterman voel mij nu als een vis in het water ;) Wat ik ook erg interessant vind zijn de totem of de krachtdieren. Ze geven een weerspiegeling van je karaktereigenschappen. Maar ze verbinden je ook met het dier, met de natuur.

Ik kan mij natuurlijk vergissen, maar er zijn ook verschillen tussen man en vrouw. Over het algemeen zijn mannen vaak wat harder en vrouwen iets gevoeliger. Daarom hebben mannen meestal leidinggevende functies.

Dat is een gevaarlijke bewering, Anke. Enerzijds omdat richting discriminatie gaat (het glazen plafond); anderzijds omdat ik al heel mijn leven met vrouwen gewerkt heb die net het tegendeel bewijzen. Mijn vrouw is momenteel werfleider en alle aannemers zijn een beetje bang van haar. Ze werken echter graag voor haar omdat ze heel correct is. Een woord is een woord; bij haar moet je niet afkomen met smoesjes of excuses. Ik heb dat graag. Wij zijn alletwee mensen die energie halen uit discussies over wat de beste manier is om een bepaald probleem op te lossen. Er bestaan ook mensen voor wie discussies energie-drainers zijn; er zijn mensen die denken dat probleem vanzelf verdwijnen als ze er maar niet over praten (volgens mij is dat één van de hoofdoorzaken van het ontstaan van neuroses). Hoe dan ook, verschillen moeten er zijn.

Wat mijn interesse wekt is dat er een verandering gaande is. Het 'Vissentijdperk' ligt sindskort achter ons. We zitten nu in het 'Watermantijdperk'. Het heeft met tijd, tijdperken en energieën te maken, het bewustzijn van de mens verandert. De overgang van macht, individualisme en idealisme gaat over naar transformatie, eenheid, liefde en vrijheid. (Dit heb ik even van internet geleend).

Ik ervaar het anders. Voor mij was de periode van de Middeleeuwen een tijd waarin homogene gemeenschappen van verschillende mensen allemaal samen hetzelfde dachten en hetzelfde deden (ik heb 12 jaar op een Katholieke school in Ieper gezeten; ik kan me daar dus iets bij voorstellen). Vanaf de renaissance tot de moderne tijd zag je een evolutie waarbij het individu centraal begon te staan: verschillende mensen hadden apart verschillende gedachten en voerden apart verschillende activiteiten uit. De mens heeft zich gaandeweg meer en meer bevrijd van zijn ketenen. Die vrijheid was niet gratis. Ik hou van mijn individuele vrijheid. Ik besef wel: there's always a cost (but it's worth it). Helaas zie ik hoe de evolutie momenteel de andere richting opgaat. Het postmodernisme lijkt wel gevolgd door een soort retromodernisme, waarin ideologie weer het pleit aan het winnen is waardoor gefragmenteerde gemeenschappen (gepolariseerde uitersten zoals links vs rechts, ecologisch vs economisch, terreinwinst van religie) apart dezelfde gedachten hebben (bvb "Change for Climate Now", "It's the Economy, Stupid!", verspreide religieus-fanatieke lone wolves) en apart dezelfde dingen doen (bvb in plaats van samen naar de bioskoop, allemaal apart naar dezelfde series op Netflix kijken). Het grote verschil tussen de homogene gemeenschappen uit de Middeleeuwen en de gefragmenteerde gemeenschappen van nu, is het woordje "apart". In Vlaanderen is momenteel veel heisa over "de Vlaamse canon"; we raken het maar niet eens over wat onze identiteit is en of er wel zoiets bestaat als "de Vlaamse identiteit" (ik ben een non-believer op het gebied van identiteit; ik heb in teveel verschillende milieus geleefd en gewerkt om te geloven in een eenduidig definieerbare identiteit van "een volk"). In Frankrijk is de situatie met de gele hesjes uiteengespat omdat verschillende fracties binnen de beweging met elkaar overhoop lagen. Het collectivisme dat er was in de Middeleeuwen is verdwenen doordat we van de vrijheid van het individualisme hebben kunnen proeven. De meest voor de hand liggende oplossing voor dit "probleem" is de verdere uitholling van de democratie en de terugkeer naar de dictatuur. Leestip: als je de Masters of Rome serie leest van Colleen McCollough, dan vind je veel gelijkenissen tussen onze huidige tijd en wat voorafging aan het tijdperk van de Romeinse keizers. Een paar jaar geleden heb ik een stukje uit Sallustius' De coniuratione Catilinae online gezet en de mensen die het lazen dachten dat het over de verkiezing van Trump ging. Zelf vind ik die "hang naar eenheid" niet echt een positieve evolutie. Ik ben heel erg te vinden voor de slogan "E pluribus unum", maar als ik kijk naar wat er gebeurt in de wereld (denk maar aan de monopolies van Google, Facebook, Apple, Amazon, Microsoft), dan mis ik meer en meer het "pluribus" gedeelte. We stevenen af op monoculturen. Ik vind dat een serieuze verarming. Neem nu Apple. Toen de eerste Apple-producten op de markt kwamen, was dat een feest voor het individu. Het doorbreken van de saaiheid en het conformisme van IBM werd in 1984 in een iconische video gecapteerd die verwees naar George Orwell's 1984: https://www.youtube.com/watch?v=axSnW-ygU5g Wat zagen we echter dertig jaar later? Bijna een religie waarbij mensen voor de Apple store gaan kamperen om de nieuwe iPhone te kopen, zelfs al hebben ze die niet nodig. Ze vinden hun iPhone een expressie van hun individualiteit, maar zijn daarin identiek aan honderdduizenden anderen. Zo uniek zijn ze dus niet als individu... Het is niet toevallig dat de "besmetting" in mijn verhaal "De invasie" overgedragen wordt met een kus. Ik ben een "feiten eerst; gevoelens later" persoon. In mijn psychologie is het fout om gevoelens te laten primeren op feiten, omdat gevoelens tijdelijk zijn en feiten voor altijd. Dat staat ook duidelijk in mijn psychologisch profiel: ik ben iemand die heel erg op de lange termijn denkt. Mensen die enkel op korte termijn denken, krijgen meestal uitvoerende taken, nooit leidinggevende taken waarbij strategische beslissingen moeten genomen worden. Opnieuw: dat is geen waarde-oordeel. Neem nu de bouwwerf van mijn vrouw: er zijn veel meer mensen nodig die uitvoerend werk doen, dan mensen die de werf leiden. Een ENTJ / Motivational Director beseft maar al te goed dat er van die werf niet veel terecht zal komen als iedereen zich opwerpt als leider. Het omgekeerde is echter ook waar: zonder leider loopt zo'n werf ook in het honderd. Met andere woorden: in plaats van verschillen vervelend te vinden, moeten we onze verschillen koesteren. Het is net door die verschillen dat we dingen gedaan krijgen die te hoog gegrepen zijn voor één mens alleen.

Ik kan mij natuurlijk vergissen, maar er zijn ook verschillen tussen man en vrouw. Over het algemeen zijn mannen vaak wat harder en vrouwen iets gevoeliger. Daarom hebben mannen meestal leidinggevende functies.

Dat is een gevaarlijke bewering, Anke. Enerzijds omdat richting discriminatie gaat (het glazen plafond); anderzijds omdat ik al heel mijn leven met vrouwen gewerkt heb die net het tegendeel bewijzen. Mijn vrouw is momenteel werfleider en alle aannemers zijn een beetje bang van haar. Ze werken echter graag voor haar omdat ze heel correct is. Een woord is een woord; bij haar moet je niet afkomen met smoesjes of excuses. Ik heb dat graag. Wij zijn alletwee mensen die energie halen uit discussies over wat de beste manier is om een bepaald probleem op te lossen. Er bestaan ook mensen voor wie discussies energie-drainers zijn; er zijn mensen die denken dat probleem vanzelf verdwijnen als ze er maar niet over praten (volgens mij is dat één van de hoofdoorzaken van het ontstaan van neuroses). Hoe dan ook, verschillen moeten er zijn.

Wat mijn interesse wekt is dat er een verandering gaande is. Het 'Vissentijdperk' ligt sindskort achter ons. We zitten nu in het 'Watermantijdperk'. Het heeft met tijd, tijdperken en energieën te maken, het bewustzijn van de mens verandert. De overgang van macht, individualisme en idealisme gaat over naar transformatie, eenheid, liefde en vrijheid. (Dit heb ik even van internet geleend).

Ik ervaar het anders. Voor mij was de periode van de Middeleeuwen een tijd waarin homogene gemeenschappen van verschillende mensen allemaal samen hetzelfde dachten en hetzelfde deden (ik heb 12 jaar op een Katholieke school in Ieper gezeten; ik kan me daar dus iets bij voorstellen). Vanaf de renaissance tot de moderne tijd zag je een evolutie waarbij het individu centraal begon te staan: verschillende mensen hadden apart verschillende gedachten en voerden apart verschillende activiteiten uit. De mens heeft zich gaandeweg meer en meer bevrijd van zijn ketenen. Die vrijheid was niet gratis. Ik hou van mijn individuele vrijheid. Ik besef wel: there's always a cost (but it's worth it). Helaas zie ik hoe de evolutie momenteel de andere richting opgaat. Het postmodernisme lijkt wel gevolgd door een soort retromodernisme, waarin ideologie weer het pleit aan het winnen is waardoor gefragmenteerde gemeenschappen (gepolariseerde uitersten zoals links vs rechts, ecologisch vs economisch, terreinwinst van religie) apart dezelfde gedachten hebben (bvb "Change for Climate Now", "It's the Economy, Stupid!", verspreide religieus-fanatieke lone wolves) en apart dezelfde dingen doen (bvb in plaats van samen naar de bioskoop, allemaal apart naar dezelfde series op Netflix kijken). Het grote verschil tussen de homogene gemeenschappen uit de Middeleeuwen en de gefragmenteerde gemeenschappen van nu, is het woordje "apart". In Vlaanderen is momenteel veel heisa over "de Vlaamse canon"; we raken het maar niet eens over wat onze identiteit is en of er wel zoiets bestaat als "de Vlaamse identiteit" (ik ben een non-believer op het gebied van identiteit; ik heb in teveel verschillende milieus geleefd en gewerkt om te geloven in een eenduidig definieerbare identiteit van "een volk"). In Frankrijk is de situatie met de gele hesjes uiteengespat omdat verschillende fracties binnen de beweging met elkaar overhoop lagen. Het collectivisme dat er was in de Middeleeuwen is verdwenen doordat we van de vrijheid van het individualisme hebben kunnen proeven. De meest voor de hand liggende oplossing voor dit "probleem" is de verdere uitholling van de democratie en de terugkeer naar de dictatuur. Leestip: als je de Masters of Rome serie leest van Colleen McCollough, dan vind je veel gelijkenissen tussen onze huidige tijd en wat voorafging aan het tijdperk van de Romeinse keizers. Een paar jaar geleden heb ik een stukje uit Sallustius' De coniuratione Catilinae online gezet en de mensen die het lazen dachten dat het over de verkiezing van Trump ging. Zelf vind ik die "hang naar eenheid" niet echt een positieve evolutie. Ik ben heel erg te vinden voor de slogan "E pluribus unum", maar als ik kijk naar wat er gebeurt in de wereld (denk maar aan de monopolies van Google, Facebook, Apple, Amazon, Microsoft), dan mis ik meer en meer het "pluribus" gedeelte. We stevenen af op monoculturen. Ik vind dat een serieuze verarming. Neem nu Apple. Toen de eerste Apple-producten op de markt kwamen, was dat een feest voor het individu. Het doorbreken van de saaiheid en het conformisme van IBM werd in 1984 in een iconische video gecapteerd die verwees naar George Orwell's 1984: https://www.youtube.com/watch?v=axSnW-ygU5g Wat zagen we echter dertig jaar later? Bijna een religie waarbij mensen voor de Apple store gaan kamperen om de nieuwe iPhone te kopen, zelfs al hebben ze die niet nodig. Ze vinden hun iPhone een expressie van hun individualiteit, maar zijn daarin identiek aan honderdduizenden anderen. Zo uniek zijn ze dus niet als individu... Het is niet toevallig dat de "besmetting" in mijn verhaal "De invasie" overgedragen wordt met een kus. Ik ben een "feiten eerst; gevoelens later" persoon. In mijn psychologie is het fout om gevoelens te laten primeren op feiten, omdat gevoelens tijdelijk zijn en feiten voor altijd. Dat staat ook duidelijk in mijn psychologisch profiel: ik ben iemand die heel erg op de lange termijn denkt. Mensen die enkel op korte termijn denken, krijgen meestal uitvoerende taken, nooit leidinggevende taken waarbij strategische beslissingen moeten genomen worden. Opnieuw: dat is geen waarde-oordeel. Neem nu de bouwwerf van mijn vrouw: er zijn veel meer mensen nodig die uitvoerend werk doen, dan mensen die de werf leiden. Een ENTJ / Motivational Director beseft maar al te goed dat er van die werf niet veel terecht zal komen als iedereen zich opwerpt als leider. Het omgekeerde is echter ook waar: zonder leider loopt zo'n werf ook in het honderd. Met andere woorden: in plaats van verschillen vervelend te vinden, moeten we onze verschillen koesteren. Het is net door die verschillen dat we dingen gedaan krijgen die te hoog gegrepen zijn voor één mens alleen.

Er zijn zeker ook vrouwen met leidinggevende kwaliteiten. Maar waarom domineren mannen nog steeds de 'belangrijke' en hogere functies? En waarom krijgen ze voor dezelfde functie vaak meer betaald dan hun vrouwelijke collega's? Dat hoort ook onder discriminatie thuis. Als voorbeeld (van mijn frustratie) neem ik het schoonmaakbedrijf waar ik werk. Goed en kwalitatief schoonmaakwerk afleveren gaat niet meer. Er worden door de managers wurgcontracten afgesloten. Als wij eens per jaar een vergadering bijwonen en onze klachten aangeven, wordt er niets mee gedaan. Alles draait immers om geld, de mensen op de werkvloer moeten gewoon werken en niet zeuren. Ik vraag al bijna een jaar voor een nieuw onderdeel voor de schrob-zuig machine, ik krijg het gewoon niet. Dit bedrijf is voor mij een voorbeeld van het Vissen-ego-macht-tijdperk. Ik hoop dat er een verschuiving gaat plaatsvinden, waarbij iedereen gelijk wordt behandeld. En waarbij iedereen wordt betrokken binnen het bedrijf en dat de lonen meer gelijk worden getrokken. Waarom verdient iemand die theoretisch is ingesteld dikwijls een stuk meer dan iemand die praktisch werk verricht? Individualisatie is niet slecht, het is alleen doorgeslagen. Vooral de westerse samenleving is op zichzelf gericht. Wat je al aangeeft is er bijna geen gemeenschappelijk belang meer, dat is inderdaad zorgwekkend. Een keerzijde daarvan zijn de vele milieuvervuilingen en de uitputting van de aarde die zijn ontstaan door 'onze' hebzucht. Ik ben ook geen fan van Facebook, Microsoft etc, ze krijgen teveel macht. Helaas maak ik wel gebruik van hun diensten... Alleen een sterk collectief (veranderend) bewustzijn kan die bedrijven doen buigen. Voor mij is individuele vrijheid dingen doen die bij mij passen, het leven van mijn passie. Dat gaat niet onder een dictatuur. Als iedereen zou doen wat bij hem zou passen, en er zouden grote (meer socialere) veranderingen worden doorgevoerd binnen de organisatiestructuur, dan kan er iets moois kunnen gaan gebeuren. Er ontstaat een andere manier van samenwerken. Ik hoop ook dat de (winst)doelstellingen van bedrijven gaan veranderen. Niet alleen maar voor eigen belang, maar ook meer voor het maatschappelijk belang, milieu etc. Daarbij is het belangrijk dat de directeuren (en overheden) het grotere geheel meer gaan inzien. Ik geloof dat we een eenheid zijn en dat we de wereld positief kunnen veranderen. Www.michaelpilarczyk.nl is een grote inspiratiebron.

Www.michaelpilarczyk.nl is een grote inspiratiebron.

OK, ik ga dat eens bekijken. Als mijn batterijen bijna op zijn, dan zet ik deze video op: https://www.youtube.com/watch?v=j7zzQpvoYcQ Als je eens een uur en drie kwartier over hebt, moet je hem maar eens bekijken. Zorg wel dat je een zakdoek bij je hebt, want bij momenten is het heel emotioneel. Wat ik eruit geleerd heb, is dat je het heft zelf in eigen handen moet nemen. Zelfs al zijn er krachten die tegenwerken en zelfs al vallen mensen je in de rug aan (op een bepaald moment haalt Randy Pausch een T-shirt boven waarvan de rug vol pijlen zit), dat mag je niet ontmoedigen. Je moet er gewoon voor gaan. Het leven is te kort om je tegen te laten houden door mensen die je klein willen houden. Ik hou ook van deze Marianne Williamson quote: "Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people will not feel insecure around you." Het heeft geen zin om nederig en bescheiden te zijn alleen maar omdat andere mensen zich niet onzeker zouden voelen in jouw buurt. Die onzekerheid is nodig. Het is de enige manier om verandering te bewerkstelligen.

Www.michaelpilarczyk.nl is een grote inspiratiebron.

OK, ik ga dat eens bekijken. Als mijn batterijen bijna op zijn, dan zet ik deze video op: https://www.youtube.com/watch?v=j7zzQpvoYcQ Jou video ga ik ook bekijken, ik zorg dat ik een zakdoek bij me heb... Als je eens een uur en drie kwartier over hebt, moet je hem maar eens bekijken. Zorg wel dat je een zakdoek bij je hebt, want bij momenten is het heel emotioneel. Wat ik eruit geleerd heb, is dat je het heft zelf in eigen handen moet nemen. Zelfs al zijn er krachten die tegenwerken en zelfs al vallen mensen je in de rug aan (op een bepaald moment haalt Randy Pausch een T-shirt boven waarvan de rug vol pijlen zit), dat mag je niet ontmoedigen. Je moet er gewoon voor gaan. Het leven is te kort om je tegen te laten houden door mensen die je klein willen houden. Ik hou ook van deze Marianne Williamson quote: "Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people will not feel insecure around you." Het heeft geen zin om nederig en bescheiden te zijn alleen maar omdat andere mensen zich niet onzeker zouden voelen in jouw buurt. Die onzekerheid is nodig. Het is de enige manier om verandering te bewerkstelligen.

Dat is moeilijk, maar essentieel voor je ontwikkeling, helemaal mee eens! Dank je voor alle leerzame en interessante informatie :thumbsup:

Ik moest opeens weer aan je stukje van afgelopen week denken. Als je met je verhaal doelt op 'Mogelijke ontwikkelingspunten voor ENTJ's, dan zeg ik in één woord, geniaal.

ENTJ's doen me denken aan Napoleon. Vind van hem wat je wilt: hij heeft wegen geplaveid, maar ging over lijken. Dat is dan ook wel een extreem geval.

ENTJ's doen me denken aan Napoleon. Vind van hem wat je wilt: hij heeft wegen geplaveid, maar ging over lijken. Dat is dan ook wel een extreem geval.

Ik ben meer fan van Julius Caesar. Wat die verwezenlijkt heeft, is fenomenaal, maar het was ook geen doetje. De "Masters of Rome" serie van Colleen McCollough is een echte aanrader.

ENTJ's doen me denken aan Napoleon. Vind van hem wat je wilt: hij heeft wegen geplaveid, maar ging over lijken. Dat is dan ook wel een extreem geval.

Ik ben meer fan van Julius Caesar [...] maar het was ook geen doetje. De "Masters of Rome" serie van Colleen McCollough is een echte aanrader.

Bedankt voor de tip, ziet er goed uit op Wikipedia. Ik ben overigens meer fan van Asterix en Obelix dan van de wrede Jules, al blijft het fenomeen fascinerend (maar dat geldt ook voor Mandela). Wel heb ik Rome gezien op Netflix (meen ik). Leerzaam inkijkje, al zou ik geen voorbeeld nemen aan de omgangsvormen. Lief zijn en toch niet naïef én oprecht én gelukkig én vervuld is al moeilijk genoeg.