Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#236 walk & talk

“Heerlijk weertje weer, hè?” Margot. Ze laat de mand op haar heup leunen en zwiert met haar vrije hand door de lucht om al het prachtig stralende blauw te beduiden. “Ja, we boffen,” zeg ik, terwijl ik de kruiwagen opneem. We slaan het kronkelpad in. Haar rokken wapperen om haar benen, haar mouwen om haar armen en haar sjaaltje in mijn gezicht. “Heerlijk! Er gaat toch niets boven tuinieren in het zonnetje.Wat jij? En het park knapt toch zo op met het nieuwe vrijwilligerssysteem. Weet je wie zich ook aangemeld heeft?” “Wie?” Het zevenblad rukt op tussen de rozen. In bloei zou het aardig combineren, volgens mij. “Anke!” “Anke?” Ik plof op mijn knieën en begin de ongewenste planten uit te rukken. “Ja, Anke, mijn buurvrouw. Je weet wel, dat blonde ding. Alleen, maar wel met twee kindjes. Ach, meis, wacht even.” Margot vist een paar gebloemde tuinhandschoenen uit haar mand. “Hier, trek die aan.” Ze draait rond om de perken aan weerszijden te overzien en duikt weer in de mand. Het harkje dat ze opdiept heeft een bloemmotief op het handvat. Ze houdt het op als een baton. “Ja, Anke. Ik twijfelde eerst wel hoor, het is geen tuintype, maar kennelijk heeft Hans haar enthousiast gekregen.” “Hans?” “Ja, Hans. Je weet wel, lange Hans, met die zwarte haren.” “Ik ken Hans wel.” Zevenblad ploft in de kruiwagen. “Nou, het kwam ter sprake dat hij bijna ieder weekend hier hielp en toen wou zij ook wel.” “Dus jij hebt haar enthousiast gekregen.” “Nee, ik heb wel gezegd hoor, dat het hard werken is. Dat je niet bang moet zijn voor vieze handen.” Ik kom overeind, werp een blik in de kruiwagen en ga door naar het volgende perk. “Maar,” ze richt het harkje op mij, “zij zei dat ze dat wel begreep. Dat Hans wel eens met van die zwarte blubberhanden op de koffie was verschenen.” Die vergeet-mij-nietjes horen hier niet. Misschien kan ik ze voorzichtig uitsteken en meenemen voor de achtertuin. “Op de koffie! Hij komt bij haar op de koffie.” Het harkje priemt. “Met blubberhanden.” Ik plof naast de vergeet-me-nietjes, denkend aan Hans' handen. “Ja. Precies. Met blubberhanden. Als je indruk wilt maken op een vrouw, was je die toch wel even eerst.” “Misschien wil hij geen indruk op haar maken.” “Ja. Nee. Precies. Die moeten toch al aardig vertrouwd zijn, dan.” De plantjes liggen slap in mijn hand. “Ga je nu al terug?” “Nee, ik wou alleen even -” “Wat vind jij daar dan van, zo'n ding, alleen met die twee kindjes en dan Hans op de koffie?” “Ik kijk even of ik een potje kan vinden.” “Kijk, ik gun het haar natuurlijk, een verzetje op zijn tijd, maar ze is wel moeder, hè, en dan leef je toch voor je kinderen, denk ik dan, en hoe vinden die het dat er ineens zo'n Hans op de koffie komt?” “Ben zo terug,” mompel ik nog als ik al langs haar gestapt ben. De herinnering aan Hans' handen om mijn taille brandt door mijn lijf. Ik vind een potje, maar mik de vergeet-mij-nietjes toch op de composthoop. De gebloemde handschoenen ernaast.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
schrijvenmaar, compleet verhaal, goed gedoseerd, met zorg gekozen details, vind ik. En de subtiele hint 'denkend aan Hans' handen.' Personages ook sterk uitgewerkt. Het stugge doorgaan van de Ik - maar wel degelijk luisteren naar het gekakel. dit is heel tekenend voor de wijze van formuleren van Margot: “Wat vind jij daar dan van, zo'n ding, Hier laat je Margot nog een keer 'zo'n' gebruiken: "dat er ineens zo'n Hans op de koffie komt?” Daar zou ik iets anders van maken maken, misschien 'een Hans'. Twee keer gelezen. ;)

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
misschien dan 'dat ding' omdat ikzelf moet glimlachen om de onzin van 'zo'n Hans' ? ik zal er nog eens met een uitgeruster hoofd naar kijken morgen in elk geval dank voor je reactie

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooie dialoog waarin het gesprek en de handelingen goed zijn gedoseerd. Ik vroeg me af waarom je in de tweede zin alleen Margot hebt gebruikt, en geen label zoals zegt oid. Nu suggereert het dat Margot er ongevraagd bij komt staan, en de ik dat niet fijn vindt. Zinnen als: Haar rokken wapperen om haar benen, en Haar sjaaltje in mijn gezicht vragen iets teveel te aandacht en kunnen de lezer uit het verhaal zetten. Haar rokken is best specifiek. Hoe ziet dat eruit? De ik valt het immers op. Maar over de rest van Margots uiterlijk Lezen we weinig. Het kan ook verwijzen naar een historische setting, toen meerdere rokken dragen de norm was, maar verder lezen we niets wat daarop wijst. Dat zijn al te veel gedachten over één zin. Het sjaaltje in het gezicht van de ik suggereert een bepaalde intimiteit. Ze lopen erg naast elkaar (het is een sjaaltje), wat ook vreemd voelt vanwege die kruiwagen, en dit soort aanrakingen hebben een bepaalde lading. Klopt dat ook? In de rest van het verhaal blijkt van niet. Ze zijn niet eens vriendinnen. Dat zijn zinnen die net niet tot hun recht komen en daardoor af gaan leiden. In feite zijn ze in deze vorm ook niet nodig. De herhaling van zo’n vind ik in een dialoog wel kunnen. Daarbuiten zou ik zeggen ‘pas op voor een herhaling’, maar nu blijft het gecontroleerde spreektaal.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
schrijvenmaar,
misschien dan 'dat ding' omdat ikzelf moet glimlachen om de onzin van 'zo'n Hans' ?
het is niet de herhaling van het 'zo'n', maar de woordkeus van Margot om Anke en Hans aan te duiden. In de ogen van Margot is die buurvrouw inderdaad 'zo'n ding', Hans is echter, ook in haar ogen, van een ander kaliber - om die reden zou ik haar Hans anders laten duiden.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
zo had ik je ook wel gelezen,JanP. Al is het natuurlijk waanzin te denken dat ik er in het weekend rustig naar zou kunnen kijken, met alle kinderen thuis ...

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
de hele eerste alinea moet eigenlijk weergeven hoe Margot zich min of meer (maar geheel onbewust) opdringt aan de hp. Ze is te aanwezig, te dichtbij, te veel ... als dit voor Annette niet duidelijk is, zie ik heel graag reacties voor hoeveel mensen dit wel of niet overkomt (ik dacht nog wel dat ik het er wellicht zelfs iets te dik bovenop gelegd had (maar rechtvaardigde dat dan weer met het idee dat Margot dat ook doet))

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
[quote=schrijvenmaar]de hele eerste alinea moet eigenlijk weergeven hoe Margot zich min of meer (maar geheel onbewust) opdringt aan de hp. Ze is te aanwezig, te dichtbij, te veel ... Dat impliceerde ik ook met mijn vraag. Of het de bedoeling was dat die Margot er ineens is, en de hp daar niet blij mee is? Als dat zo is, dan komt dat goed over.

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Sterk verhaal. Het zevenblad en de vergeet-mij-nietjes zijn bijna personages en duidelijk onderdeel van het verhaal. Mooi. Margot, in de tweede regel, komt voor mij uit de lucht vallen. Pas na het lezen van de uitleg begreep ik de bedoeling. Misschien nog iets eraan toevoegen om het duidelijker te maken? Bijvoorbeeld. Margot. Daar heb je haar weer.

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heerlijk verhaal: de opdracht goed uitgevoerd. :thumbsup: Ik haalde uit de scene met rokken, mouwen en sjaal idd eruit dat HP werd omsluiert/ verstikkend door Margot en het stoorde mij daarom niet. Het maakt niet uit hoe Margot eruit ziet, het opdringerige, bemoeizuchtige typetje is me duidelijk. :nod: Bij de introductie Margot. zag ik de HP met haar ogen draaien. :rolleyes: Het vergt wel al mijn aandacht tijdens het lezen anders raakte ik wie wat en hoe kwijt. Maar ik heb helaas geen oplossing hoe het duidelijker kan. :(

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooie dialoog en handeling stug volgehouden met zevenblad en de vergeet-me-nietjes. Mooie beeldspraak van die laatste bloemen, die dan ook op de composthoop thuis worden gegooid. Bij het lezen van de eerste alnea zat ik ook met Margot. Ook deze zin: “Ja, we boffen,” zeg ik, terwijl ik de kruiwagen opneem. We slaan het kronkelpad in. Haar rokken wapperen om haar benen, haar mouwen om haar armen en haar sjaaltje in mijn gezicht. Door het zo te schrijven ontstaat er in mijn gedachten een beeld van twee vrouwen òf een man en een vrouw òf een hp met partner, waarvan het mij op dat moment nog niet duidelijk is of het een prettig samenzijn is of niet. In de laatste alinea wordt het duidelijk. Ik lees het niet zo dat het een opdringerige Margot is, maar wel een lekkere roddeltante. Graag gelezen. Fijn weekend.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuk stukje waarin dialoog over Hans en het tuinieren naadloos in elkaar overgaan. Voor mij kwam die zin 'Haar rokken wapperen om haar benen, haar mouwen om haar armen en haar sjaaltje in mijn gezicht.'' over als om afstand aan te geven (in meerdere betekenissen van het woord). Alleen vraag ik me af waarom ze een sjaaltje draagt als het stralend weer is. Kan natuurlijk een sjaaltje voor de mode zijn, maar die doe je dan denk ik niet zo snel aan tijdens het tuinieren. Of lees ik ergens over heen?

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Sterk verhaal. Het zevenblad en de vergeet-mij-nietjes zijn bijna personages en duidelijk onderdeel van het verhaal. Mooi. Margot, in de tweede regel, komt voor mij uit de lucht vallen. Pas na het lezen van de uitleg begreep ik de bedoeling. Misschien nog iets eraan toevoegen om het duidelijker te maken? Bijvoorbeeld. Margot. Daar heb je haar weer.
In de eerste versie was het duidelijker, maar ik was met het idee dat 500 woorden heel veel zijn (meestal blijf ik onder de 250) eens extra uitgebreid begonnen, en realiseerde me halverwege dat er toch iets geschrapt moest worden omdat 500 er toch niet zo veel zijn als het leek. Voor mij was de situatie toen al zo duidelijk, dat hij het ook zonder eerdere toevoegingen was; daarom heel interessant voor mij om te horen in hoeverrre het wel of niet overkomt. Bedankt!

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik haalde uit de scene met rokken, mouwen en sjaal idd eruit dat HP werd omsluiert/ verstikkend door Margot en het stoorde mij daarom niet. Het maakt niet uit hoe Margot eruit ziet, het opdringerige, bemoeizuchtige typetje is me duidelijk. :nod: Bij de introductie Margot. zag ik de HP met haar ogen draaien. :rolleyes:
precies, dat! bedankt voor je reactie

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuk stukje waarin dialoog over Hans en het tuinieren naadloos in elkaar overgaan. Voor mij kwam die zin 'Haar rokken wapperen om haar benen, haar mouwen om haar armen en haar sjaaltje in mijn gezicht.'' over als om afstand aan te geven (in meerdere betekenissen van het woord). Alleen vraag ik me af waarom ze een sjaaltje draagt als het stralend weer is. Kan natuurlijk een sjaaltje voor de mode zijn, maar die doe je dan denk ik niet zo snel aan tijdens het tuinieren. Of lees ik ergens over heen?
Wapperende rokken en mouwen zijn ook niet zo handig tijdens het tuinieren, dat is part of the point. Zie jij Margot ergens in het verhaal daadwerkelijk tuinieren?

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijvenmaar, … wat een heerlijk verhaal. Ik heb het nog wel een keer gelezen om er wat beter in te komen. Die mooi aangeklede tante vond ik wat teveel van het goede maar later begreep ik het wel. Misschien wil ze wel indruk maken op Hans en nog op andere tuinmannen. O, en dat gevoel van die nuchtere en wantrouwige IK. Ik zag het allemaal voor me. Prachtig gedaan.