Hoi Marie, weer een hartverwarmend stukje over Rambo. We leren hem hier steeds beter kennen! Een aantal dingen vielen mij op: Kijk even naar de tijd in het begin van je verhaal. Daar gebruik je zowel tt als vt. "Soms na heel lang ruiken, zijn kop steeds bij een plek onderaan de boom gevolgd door een rustig plasje met een hoog opgetilde poot.": Deze zin klopt niet. ‘Voorzichtig hond met Jan.’: Dit leest voor mij ook wat ongemakkelijk. Ik zou er eerder zoiets van maken: 'Zeg hond, doe je voorzichtig met Jan?' 'Ze wordt snel meegetrokken door, denk ik, haar moeder.': hier zou ik 'denk ik' weglaten. Dit heeft geen toegevoegde waarde voor het verhaal. En wat betreft het accent van de zwerver (die zet je overigens erg goed neer): je vertelt dat hij vroeger vertegenwoordiger was. Ik neem aan dat hij toen niet met zo'n accent langs de deuren ging?

Ik heb je laatste versie gelezen. Mooi verhaal. Ik zie het ook wel voor me. Dat je in een paar dialoogzinnen 'Simon' schrijft, haalt me een beetje uit het verhaal. Het komt iets te gekunsteld op mij over. Dat geldt ook een beetje voor het accent van de man. Ik denk dat door dat iets 'terug te schroeven' je het accent eigenlijk sterker aanzet. De opmerking over het zware accent en vertegenwoordiger zijn is al gemaakt, daar sluit ik me bij aan. De laatste twee zinnen vind ik wat te uitleggerig, misschien kan je een alternatief bedenken, die dezelfde boodschap uitstraalt, maar waar ik zelf achter kom. Graag gelezen!

Ha Marie, Wat een doorzettingsvermogen heb jij, daar bewonder ik je om. Ik vind het goed dat je er Hector van hebt gemaakt. Ik hang wat op deze zin: 'Bijt ie nou ook wel is?’ Heb je dit bewust gedaan in de taal van de man? Ik lees vaak is in plaats van eens. Ik denk spreektaal. Ik zou dan voor 's kiezen in schrijftaal. Graag wens ik je een zonnig weekend toe.

Dag Marie, ik heb al je versies gelezen. Van het laatste stukje met Hector zou je er nog meer een Carmiggelt van kunnen maken. Maar als ik eerlijk ben, dan lees ik je het liefst als jezelf. Met Rambo.

Marie. De laatste versie heb ik gelezen en ik vind het een mooi verhaal, maar inderdaad ik ben het met Hadeke eens, het accent van de zwerver vind ik ook een beetje te veel van het goede en de laatste twee zinnen heeft je verhaal echt niet nodig. Ik heb het met plezier gelezen. fijne weekend

Wat fijn dat je zo serieus met je tekst bezig bent. En dat zie je er ook wel aan af! Ook heel fijn dat je je herschreven versie apart als reactie post, dan kan ik (en wie dat verder nog wil) ook de discussie over de aanleiding van aanpassingen veel beter volgen. De transformatie van Rambo naar Hector stel ik persoonlijk ook erg op prijs (mijn moeder heeft ooit een parkiet gehad die Rambo heette, al is dat natuurlijk niet bepaald een standaardparkietennaam). De taferelen die je schetst passen heel goed binnen het Carmiggelt-universum. Carmiggelt moest elke dag een nieuw stukkie, dus hij was wel wat 'zuiniger' met zijn materiaal: met alles wat jij hier laat gebeuren en alle personages die voorbij komen, had hij denk ik wel twee hele weken aan Kronkels weten te vullen. Toen de tekst begon met de instructie hoe de ik de hond kon belonen met koekjes en hij vervolgens de hond direct ‘zomaar’ koekjes begon te voeren, verwachtte ik eigenlijk dat daar het verhaal verder om zou draaien: dat die hond dus voor geen meter meer zou luisteren. Dat was ook al een heel geschikte verhaallijn geweest. Zoals ik al zei zie ik veel Carmiggelterigs in je tekst. Ook de titel: het weglaten van het voorzetsel is daarbij een goed besluit geweest. Ik zie zo snel geen enkele zin die ik echt niet bij Carmiggelt vind passen. Maar alles bij elkaar is het gewoon wel erg veel dus. Dan even over wat punten die ook al door anderen zijn genoemd. Om te beginnen die laatste zinnen: ik ben het met de anderen eens dat ‘Hector kijkt hem kwispelend na.’ een prima einde zou zijn. De zinnen daarna verzwakken de tekst eerder. En dan het veelbesproken punt van het dialect: ook daarin ben ik het met de anderen eens. Je legt het er veel te dik bovenop, dat leest zo gewoon niet lekker meer. Geloofwaardig is niet hetzelfde als waarheidsgetrouw. Een goed geschreven dialoog is geloofwaardig, niet waarheidsgetrouw. Lees maar eens een letterlijke transcriptie van gesproken tekst (je komt het vast wel eens tegen in (citaten uit) getuigenverklaringen bij rechtszaken. Daar zit nauwelijks een complete, correcte zin tussen. Om nog maar te zwijgen van bijvoorbeeld de uh’s en hm’s. Als je wilt aangeven dat iemand (heel) plat praat, hoef je dat alleen maar hier en daar aan te zetten, zeker zonder voor elk woord de zo dialectaal mogelijke variant te kiezen. De lezer vult dat onbewust dan zelf wel verder in. En bij een lange tekst doe je dat wat vaker in het begin, terwijl je het op den duur alleen nog maar sporadisch aanstipt. Wel moet je daarbij consequent zijn. Als iemand bij een bepaald woord of een bepaalde constructie iets ‘raars’ doet, moet je dat bij dat element wel consequent blijven doen. Ik vind ook dat het zwerversuiterlijk wel continu erg nadrukkelijk wordt neergezet. Ook dat vult de lezer op een gegeven moment wel zelf in. Nu wordt die dakloze wel behoorlijk te kakken gezet. Dan wil ik nog wat taaltechnische dingen uitlichten: Ik merk dat je best vaak moeite hebt om bepaalde zinsdelen op de juiste plaats neer te zetten. Het leest voor mij dan vaak alsof je in een later stadium iets wilde toevoegen aan een inmiddels al bestaande zin, en dat je die uiteindelijke zin dus niet ‘spontaan' zo hebt geschreven. Bijvoorbeeld in ‘Dan komt hij snel de volgende keer.' Ik zou ‘de volgende keer’ wat verder naar voren halen: ‘Dan komt hij de volgende keer snel.’ (en eigenlijk liever ‘sneller’ in plaats van 'snel’, of anders bijvoorbeeld ‘meteen’). Ook heb ik soms moeite met de plaats van werkwoorden: De blik in zijn ogen zegt me dat we nu vrienden zijn voor het leven. -> Liever: De blik in zijn ogen zegt me dat we nu vrienden voor het leven ZIJN. Ik ga op een van de bankjes zitten bij de kraampjes -> Ik ga op een van de bankjes bij de kraampjes ZITTEN. Je plakt ook regelmatig zinnen aan elkaar met ‘en’ op een manier die voor mij een beetje wringt: ‘Als je Hector roept en hij is bij je, geef je hem een hondenkoekje.’ -> Liever: Als Hector komt nadat je hem hebt geroepen, geef je hem een hondenkoekje. (in jouw versie vinden het roepen van Hector en het ‘bij je zijn’ feitelijk tegelijkertijd plaats, en dat is natuurlijk niet de bedoeling). ‘…als u een kleine hond heeft en hij is jarig, til hem een keer op,…’ -> ‘…als u een kleine hond heeft, til hem dan een keer op als hij jarig is, en laat hem dan ook eens een hoge plas doen.’ Dat gebruik van ‘en’ lijkt me een beetje een persoonlijk valkuiltje, dus misschien kun je daar eens specifiek op gaan letten. En nog wat losse flodders: ‘…terwijl Hector alle bomen naloopt.’-> ‘naloopt’ vind ik niet zo gelukkig gekozen. Ik zie w ‘Hij ruikt heel even en hup een plasje van een paar druppels.’ -> Iets meer leestekens zou niet verkeerd zijn, bijvoorbeeld een komma (of dubbelepunt) na hup’. 'Hij snuffelt heel precies; zijn kop bij een enkele plek onderaan een boom, ruikt lange tijd achtereen.' -> Als je een puntkomma gebruikt (wat je hier op zich prima doet, en de puntkomma is vaak erg ondergewaardeerd!) begin je feitelijk wel een nieuwe zin. En een zin heeft toch wel graag een onderwerp en persoonsvorm, dus bijvoorbeeld ‘hij houdt zijn kop bij een enkele plek onder aan een boom’ (‘enkele’ vind ik overigens niet zo’n lekker woord hier – ik vermoed dat je het erin hebt gegooid om het wat ‘ouderwetser' te laten klinken, maar daar moet je heel voorzichtig mee zijn, want als het voor jou eigenlijk niet ‘lekker’ klinkt, is er een kans dat er ook inderdaad iets mis aan is. ‘hoogopgetilde’ -> ‘hoogopgetild' staat niet als één woord in het woordenboek en dit moeten dus twee woorden zijn: ‘hoog opgetilde’ ‘Ik denk aan het verhaal van Midas Dekkers:’ -> Ik heb het even nagezocht (wat jij waarschijnlijk ook al had gedaan): vanaf 1980 was Midas Dekkers columnist voor de Vara-gids, dus daar zou Carmiggelt het destijds inderdaad best over gehad kunnen hebben. Wel heb ik vraagtekens bij het lidwoord 'het': heeft Dekkers soms maar één verhaal geschreven? Of is er één specifiek verhaal van hem dat nagenoeg iedereen kent? Anders zou ik het eerder over 'een verhaal’ hebben. ‘Duifje Ik heb nu geen duivenvoer bij me.’ -> Er moet toch echt een komma na ‘Duifje’. ‘Oh, wacht nog een klokhuis, ...’ -> Ook hier graag een komma erbij, na ‘wacht’ (en ja, dan maar twee komma’s vlak na elkaar). Bovendien vermoed ik dat je hier eigenlijk 'o' bedoelt in plaats van 'oh'. Zie https://onzetaal.nl/taaladvies/o-oh/ ‘… moet je niet eten hoor.’ – Ook een komma voor ‘hoor’. Al dat soort woordjes moet je eigenlijk altijd van de rest van de zin scheiden met een komma. ‘De duif is in gezelschap van tientallen soortgenoten, hij kijkt haar aan met zijn schrandere oogjes.’ -> ‘duif’ kan zowel vrouwelijk als mannelijk zijn, maar Van Dale heeft wel een voorkeur voor vrouwelijk. Dus 'zij' in plaats van 'hij' (en verderop ‘haar’ in plaats van ‘hem’ was wat mij betreft net iets mooier geweest. ‘De andere duiven scharrelen tussen het afval, dat over de rand van de prullenbakken uitpuilt en op de grond gevallen is.’ -> Hier moet de komma juist weg, omdat er anders staat dat de beschrijving die na de komma volgt van toepassing is op al het afval, terwijl er natuurlijk ook afval onderin de prullenbakken zit dat niet over de rand uitpuilt of op de grond gevallen is. Zie https://taaladvies.net/taal/advies/vraag/459/komm… En er is nog een probleem met die zin: zoals het er nu staat puilt (al) het afval uit over de rand én is datzelfde afval op de grond gevallen. Dat kan natuurlijk niet. Ik zou er dus een woordje als ‘deels’ in verwerken, Bijvoorbeeld ‘…dat over de rand van de prullenbakken uitpuilt en deels zelfs op de grond gevallen is’. En als ik dan toch aan het zeuren ben, vind ik de keuze voor het werkwoord ‘uitpuilen’ ook niet zo’n gelukkige: de prullenbakken puilen uit, niet het afval dat erin zit/zat. ‘Een meisje, in een jurkje met felle kleuren oranje-rood-groen-geel, aait hem over zijn kop.’ -> Ik mis hier een beetje een element dat me als lezer ongeveer laat weten hoe oud dat meisje is. Bij eerste lezing dacht ik op zijn minst aan een tiener, en dan is het in eerste instantie raar dat ‘de vrouw die ernaast staat’ zegt dat ze geen vreemde honden moet aanhalen. De kleuren van het jurkje zou ik anders benoemen, en in ieder geval niet met al die koppelstreepjes, dat gebruiken we eerder als we het hebben over tinten die tussen twee (hoofd)kleuren in zitten, bijvoorbeeld rood-oranje. Een optie is ’Eeen meisje in een jurkje met felle kleuren – oranje, rood, groen, geel – aait hem…’ (de komma na ‘Een meisje’ hoort er dus overigens ook niet te staan; wat wel had gekund: ‘Een meisje, ze draagt een jurkje met felle kleuren – Oranje, rood, groen geel – aait hem over zijn kop.’). De tweede keer ‘meiske’ in plaats van ‘meisje’ zie ik Carmiggelt absoluut zo schrijven! ‘Uit mijn ooghoek zie ik de kleine meid een kushandje aan Hector geven, ze wordt snel meegetrokken door haar moeder.’ -> Dit zijn gewoon twee volledige zinnen die meer zelfstandigheid verdienen dan een komma ze kan bieden. Sorry dat het zoveel is geworden. Dat is zeker niet omdat ik het slecht geschreven zou vinden. Ik merk dat je overal graag goed over na wilt denken en dat inspireert mij tot het geven van zoveel mogelijk (hopelijk) steuntjes in de rug.

Mw. Marie, er is al heel veel geschreven en wat goed dat je er zo serieus mee aan de slag gaat. Het houdt je wel even bezig, denk ik. Ik ben het ermee eens dat de taal van de zwerver minder uitgesproken mag. Ik begrijp dat je de laatste zinnen erin wilt hebben, maar het legt er nu iets te veel bovenop. Weglaten kan en is misschien ook wel het makkelijkste. Da’s het zelufde as Mohammed Aoli met een oranje jurrek an. Dit vind ik werkelijk een geweldige vondst. Ik zie het hele verhaal voor me, maar dit beeld blijft nog wel wat langer op mijn netvlies staan. Ik moet er weer om lachen.

Hoi Mw.Marie, Ik vond alle verhaaltjes leuk. Het laatste is inderdaad meer in Carmiggelt stijl. In hoeverre ik het kan beoordelen tenminste... De 'boodschappen' zijn mooi die je in je verhaal hebt verwerkt. Dat maakt (voor mij) het schrijven zo speciaal. Ik heb met veel plezier alle verhaaltjes gelezen.

Ik ben blij dat je er iets mee kunt!

De andere, door jou genoemde zaken ga ik aanpassen op een later tijdstip. Ik hoop dat deze komma wel goed staat.

Die komma mag er wel staan, maar ik vermoed dat je de zin zo niet bedoelt: 'De andere, door jou genoemde zaken...' betekent dat er sprake is van 'andere zaken' en dat die (in tegenstelling tot de zaken die vlak voor deze zin aan bod zijn gekomen) door 'jou' zijn genoemd. Ofwel: je zegt twee dingen over de 'zaken'. ten eerste dat het 'andere' zijn en ten tweede dat ze 'door jou genoemd' zijn. Die twee bepalingen scheid je van elkaar met een komma. Zonder komma wordt het 'De andere door jou genoemde zaken' en dat betekent dat er zaken door 'jou zijn genoemd, waarvan een aantal zojuist aan bod is gekomen en er nu iets over de resterende 'door jou genoemde' zaken gezegd gaat worden. Ofwel: je zegt eigenlijk maar één ding van die zaken: dat het 'andere' zijn, en over dat 'andere' voeg je daarbij toe dat ze 'door jou genoemd' zijn. Als je begrijpt wat ik bedoel. 8)