#221 Schrijven is scheuren - Gepast

Gepast Altijd had meneer Maas wel een spreuk of een gezegde paraat waarmee hij zijn vrouw en kinderen de les las of erger nog, de loef afstak. Wat het onderwerp van gesprek ook was, hij hief het vingertje en produceerde een passende spreuk, nooit raakte zijn arsenaal uitgeput. “Ik las vanochtend in de scheurkalender…” begon hij dan. Soms varieerde hij: “Nou, ik las anders vorige week …” of “Je moet maar zo denken …” Ze waren niet altijd toepasselijk. Maar meneer Maas was vader in een tijd dat kinderen je niet tegenspraken. Buren, vrienden en wederhelften waren nog hoffelijk genoeg om te doen alsof ze de vergissing niet hadden opgemerkt. ’s Nachts in bed, als ze samen nog eens de dag doornamen, sloot hij het gesprek af. Slechts in letterlijke zin had zijn vrouw dan het laatste woord als ze “ja, welterusten” zei. Elk jaar schafte hij de Gerarduskalender weer aan en plechtig klemde hij die vast op het meegeleverde karton waarop een devote afbeelding stond. Op de laatste dag van het jaar hing hij de nieuwe kalender aan de spijker. Niemand had het lef het schutblad op te tillen of, God verhoede, het alvast af te scheuren. Die handeling was voorbehouden aan meneer Maas zelf om één minuut over twaalf op de laatste dag van het jaar, nadat hij vrouw en kinderen een zalig nieuwjaar had gewenst. Vooral dat ‘zalig’ daar stond hij op. Voor hem geen nieuwerwetse fratsen. Nu staat de familie in de lentezon bij het gedolven graf en vallen er rozen en schepjes zand. De begrafenisondernemer knikt met een gepaste treurige blik naar mevrouw Maas, die als laatste langs het graf loopt. Met een weinig beschaafd plofje landt de Gerarduskalender op de kist.