“Jonas, we gaan naar het ziekenhuis.” Mijn vingers racen over het toetsenbord, bijna heb ik de eindbaas verslagen. “Jonas, we moeten nu gaan. Het gaat heel slecht met oma.” “Je zei dat we vanavond gingen.” Ik ontwijk een bom, gelukkig, ik was bijna een leven kwijt! “Ja, maar oma is heel ziek. Vanavond is ze misschien al dood.” Yes! Een nieuwe highscore! Ik spring op en klap hard in mijn handen. “Jonas, we gaan nu naar de auto.” Wat een rotzus, ze is niet eens blij voor me dat ik een nieuwe highscore gehaald heb. Ik zucht en kijk op de klok. “Het is twaalf uur, ik moet eerst een boterham met kaas en een boterham met hagelslag eten.” Ik eet elke dag om twaalf uur een boterham met kaas en een boterham met hagelslag. Zus kijkt naar me, haar gezicht heeft rare lijnen, en haar ogen lijken wel nat. “Jonas,” kreunt ze, “alsjeblieft, kom nou mee. Dan haal ik in het ziekenhuis boterhammen voor je.” “Nee! Dat kan niet! Dan is het geen twaalf uur! Dan hebben ze niet het goede brood!” Ik begin sneller te ademen en mijn bovenlichaam beweegt van voor naar achter, mijn vingers flapperen tegen mijn bovenbenen. Zus stampt naar de keuken, ik hoor haar de zak brood op tafel smijten. Ik haal een paar keer diep adem en loop ook naar de keuken. Zus staat brood te smeren. Ze maakt vieze, snuffende geluiden, alsof er snot in haar neus zit. Als er maar geen snottebel op mijn brood valt. Ze duwt het bord naar me toe. “Als we te laat zijn is oma dood, snap je dat?” “Dan gaan we toch op bezoek als ze weer levend is?” “Ze wordt niet meer levend! Bekijk het maar, ik ga!” Ze pakt haar tas, loopt naar buiten en gooit de deur hard achter zich dicht. Eindelijk rust. Ik wilde toch niet naar het ziekenhuis. Oma is saai als ze daar ligt, ze wil niet eens naar de spelletjes op mijn Ipad kijken. Ik ga wel weer naar haar toe als ze weer leeft.