# 115 Schaduwen achter matglas

Nu het nacht was, kon hij in zijn eentje over het erf zwerven, tussen de schuren en de kippenhokken, kon hij langzaam heen en weer lopen langs het met gele lantaarns verlichte hek, kon hij even gaan zitten op een omgekeerde kist bij de smederij en verzinken in nachtgedachten. Zijn nachtgedachten draaiden om zijn vrouw Leila. Of beter gezegd, om het verraad van zijn vrouw Leila. En om de vraag hoe lang ze zou kunnen zwijgen. Of hoe lang híj zou kunnen zwijgen, over wat hij ontdekt had toen hij op een avond naar huis was teruggekeerd om een nieuwe batterij voor zijn zaklamp op te halen. De schaduwen van verstrengelde lichamen had gezien achter het matglas van de deur. Hoe hij gewacht had tot ze naar de woonkamer geschuifeld waren en hij tussen de gordijnen door had gezien dat ze het waren. Dat hij met stomheid was geslagen maar tegelijkertijd niet kon begrijpen dat hij het niet eerder had vermoed. Haar hernieuwde vitaliteit, de stralende ogen waarmee ze hem de nacht in zwaaide. Waarom hij in vredesnaam was blijven staan toen beneden de lichten doofden en even later in de slaapkamer het nachtlampje werd aangeknipt. Zich voorstelde hoe zij zich voor hem uitkleedde – haar lippen op de zijne – en langzaam zijn overhemd losknoopte. Zijn broek afstroopte en zijn hemd over zijn hoofd streelde. En of het beter was te vragen of te zwijgen. De eerste zin komt uit ‘Onder vrienden’ van Amos Oz, blz 120/121.