Waar ben je? “Ik kan je helpen,” zei een man, “maar het kost je je thuis.” “Dat is goed,” zei ik. De man hield zijn neus in de lucht, zette hem wijd open, analyseerde elk afzonderlijk molecuul dat zijn trilhaarepitheel bereikte, en ontdekte jouw moleculen. “Je moet die kant op,” wees hij, “daar ademt ze.” Ontheemd ging ik die kant op. “Ik kan je helpen,” zei een man, “maar het kost je je kleren.” “Dat is goed,” zei ik. De man nam dna-monsters uit de omgeving, analyseerde ze, en ontdekte jouw dna. “Je moet die kant op,” wees hij, “al haar kenmerken zijn daar.” Naakt ging ik die kant op. “Ik kan je helpen,” zei een man, “maar het kost je je verstand.” “Dat is goed,” zei ik. De man hield zijn oor op de grond, analyseerde elk geluid dat hij hoorde en ontdekte jouw geluiden. “Je moet die kant op,” wees hij, “daar beweegt ze, daar praat ze.” Onnozel ging ik die kant op. “Ik kan je helpen,” zei een man, “maar het kost je alles wat je nog hebt, behalve je hart.” “Dat is goed,” zei ik. De man wees naar een huis. “Daar is ze,” zei hij. Ik klopte aan. Je deed open. Ik kon je alleen mijn hart geven. Dat was genoeg.