Iedere middag zit hij er, vanaf drie uur. Bij goed weer buiten, bij minder goed weer binnen. Maar altijd met de krant (in het weekend verdeelt hij de zaterdageditie over twee dagen) en met een hond die aan zijn voeten ligt. Zo nu en dan kijkt hij eens op wie er plaatsneemt op het terras, of wie het passeert. Dat is als het goed weer is, uiteraard. Bij minder goed weer, kijkt hij wie er binnen komt of wie er gaat. De hond kijkt vaak mee. Onopvallend, dat wel. Hij trekt zijn wenkbrauwen nauwelijks merkbaar omhoog. Het enige dat zijn interesse verraadt, zijn de oren die voor een kort moment rechtop gaan staan. De man maakt af en toe wat aantekeningen in een klein zwart boekje. De hond niet natuurlijk. Die laat zo nu en dan, zonder waarneembare aanleiding, een zucht horen die altijd tevreden lijkt te klinken. Als de klokken van de dom laten horen dat het vijf uur is, staan ze op. De hond kwispelt, ingetogen, met zijn staart. De man geeft hem een paar liefkozende klopjes tegen zijn hals, groet daarna de dame achter de bar, en volgt zijn hond. Het is een Amerikaan, heeft ze me ooit verteld, die iedere dag stukjes over Nederland schrijft voor een Amerikaanse krant. Sindsdien kom ik hier vaker, vanaf drie uur, om te dagdromen over Amerika en hoe het zou zijn om daar in een kroeg te zitten, vanaf drie uur, met een hond en een klein zwart boekje.