Ik sta op zolder en kijk naar mijn verzameling huiden. Vandaag kies ik voor die van mij als tienjarige. Ik kruip erin en loop naast mijn vader. “Moet ik mee?” vraag ik. “Het is goed voor je,” zegt hij. We lopen naar het plein bij het gemeentehuis. We gaan achter de mensen staan die er al zijn, en snel staan er ook mensen achter ons. Een man houdt een toespraakje. Het begint te regenen. De vrouw naast me steekt een paraplu op. De rand van haar paraplu bevindt zich boven mijn hoofd, er loopt allemaal water in mijn nek. De fanfare speelt het Wilhelmus. Ik kan ze niet zien, ik zie alleen ruggen. Ik kijk omhoog naar mijn vader. Hij kijkt niet blij, of bedroefd, of ernstig, of boos. Ik ben benieuwd wat hij denkt. De fanfare is klaar met spelen. Mensen applaudisseren. Morgen kruip ik in een andere huid.