Aziza Yousoef is een Sahrawi. Een echte bedoeïen. Een nomade uit de westelijke Sahara. Als ik zijn winkel binnenloop – hij noemt het zelf zijn store - groet hij mij vriendelijk met een typische moslim groet: ‘as-salāmoe `alaykoem, vrede over u!’ Moslims antwoorden daarop gewoonlijk: alaykoem as-salām - en ook over u! Maar ik ontwijk het antwoord vriendelijk en zeg: ‘kief halek – hoe gaat het met u.’ Hij lacht in zijn volle zwarte baard en zijn ogen twinkelen. ‘Wat kan ik voor u doen, mijn vriend?’ Ik ben inderdaad een vriend. We kennen elkaar al jaren. Van in de tijd dat hij de Spaanse Sahara is ontvlucht. Te heet onder zijn voeten. Figuurlijk te heet. Hij is nog steeds lid van het Polisario. In zijn rechthoekig kale magazijn hangt een zware overvloedige geur. De zakken staan langs de kanten tot het plafond gestapeld. Kaneel, kardemom, lijnzaad, baharat, Ethiopische berbere, maar ook kofta, rijst en noten, heel veel noten. De hele Arabische wereld komt hier samen; van de Maghreb tot Egypte, van Syrië over Jordanië tot Libanon. Hij kijkt mij vragend aan. Ik leg het briefje voor hem op de tafel. ‘Voor wie ga je koken?’ vraagt hij. ‘Mijn vader.’ ‘Wie?’ ‘Je hebt me goed verstaan, Aziza.’ Zijn gezicht klaart op. ‘Mijn oren zitten vol woestijnzand, het gaat er nooit meer uit.’ lacht hij. ‘Je wilde het tweemaal horen. Ja…ik ga koken voor mijn vader.’ ‘Dit is een mooi product voor je vader, een eerbetoon… maar je vindt het nooit! In heel Antwerpen niet!’ ‘Zeldzaam?’ ‘Te zeldzaam!’ ‘Waar dan?’ ‘In Libanon.’ ‘Libanon?’ ‘Het is voor je vader, toch? Maak een pelgrimstocht naar Libanon. De verzoening met hem maakt het de moeite waard.’ ‘Hoe ziet het eruit?’ ‘Variabel. Geen specifieke vorm, geen specifieke kleur. Soms hard, soms elastisch. Af en toe plakkerig. De geur van hout en terpentijn maar lang niet altijd. Een natuurproduct.’ ‘Aziza, hoe kan ik dat in hemelsnaam vinden in Libanon als het zo zeldzaam is en zo moeilijk te herkennen?’ ‘De juiste vriendschap, mijn vriend! De juiste vriendschap, en je zal én het product én de verzoening met je vader vinden.’