#17 - Zomerkennis

In de verte zie ik haar lopen, althans ik denk dat ze het is. Trots rechtop, elegant uiterlijk, lange zwarte rok en een stijlvolle maar bedekkende donkerblauw blouse. Wat moet ik doen? Ik raak in paniek, uit mijn tas pak ik mijn zonnebril, snel schuif ik de bril voor mijn ogen. Ik buk me over mijn tijdschrift heen en durf niet meer te kijken. Ondanks de dertig graden Celsius die de thermometer vanmorgen vroeg aangaf krijg ik het ijskoud. ‘Ben jij het, Helene?’ Onder het mom van oprechte belangstelling kijken twee warme bruine ogen me ogenschijnlijk vriendelijk aan. Daar heb ik me altijd over verwonderd, dat een koud persoon warme ogen kan hebben. Wellicht komt het door haar taak, haar wekelijkse bezigheid. Kijk vriendelijk en enthousiast. Overtuig de mensen met kracht. ‘Ja moeder, ik ben het.’ Ik kruip nog iets verder in elkaar. Haar ogen scannen mijn verschijning. Haardracht, gezicht, kleding, blote armen, blote benen, schoenen met hoge hakken. Een seconde, twee seconden, drie seconden en daar is de vertrouwde blik van afkeuring. ‘Wat zie je eruit. Je lijkt wel een hoer, rechtstreeks in de armen van Satan gelopen. Je hebt een geluk dat je vader niet hier is. Hij zou dood zijn gegaan aan een hartaanval! Ik heb je destijds al gewaarschuwd, die bloedtransfusie was een directe poort naar het slechte.’ Tranen beginnen uit mijn ooghoeken te stromen. Ik baal ervan. Vijf jaar later verander ik nog steeds in een onzeker meisje. Waarom weet ik niet, maar ik probeer het nog eens uit te leggen. ‘Moeder de bloedtransfusie was nodig, ik had kanker. Zonder operatie was ik dood gegaan.’ Voordat ik verder kan praten draait ze zich van mij weg. Alvorens ze begint te lopen kijkt ze nog eenmaal achterom. Een laatste stoot vergif bereikt mij. ‘Voor mij, voor ons, je hele familie ben je al dood. Je bent Hem ontrouw geweest. Satan heeft je in zijn armen gesloten.’ Door mijn tranen heen zie ik haar weglopen.