Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#17 - Zomerkennis

In de verte zie ik haar lopen, althans ik denk dat ze het is. Trots rechtop, elegant uiterlijk, lange zwarte rok en een stijlvolle maar bedekkende donkerblauw blouse. Wat moet ik doen? Ik raak in paniek, uit mijn tas pak ik mijn zonnebril, snel schuif ik de bril voor mijn ogen. Ik buk me over mijn tijdschrift heen en durf niet meer te kijken. Ondanks de dertig graden Celsius die de thermometer vanmorgen vroeg aangaf krijg ik het ijskoud. ‘Ben jij het, Helene?’ Onder het mom van oprechte belangstelling kijken twee warme bruine ogen me ogenschijnlijk vriendelijk aan. Daar heb ik me altijd over verwonderd, dat een koud persoon warme ogen kan hebben. Wellicht komt het door haar taak, haar wekelijkse bezigheid. Kijk vriendelijk en enthousiast. Overtuig de mensen met kracht. ‘Ja moeder, ik ben het.’ Ik kruip nog iets verder in elkaar. Haar ogen scannen mijn verschijning. Haardracht, gezicht, kleding, blote armen, blote benen, schoenen met hoge hakken. Een seconde, twee seconden, drie seconden en daar is de vertrouwde blik van afkeuring. ‘Wat zie je eruit. Je lijkt wel een hoer, rechtstreeks in de armen van Satan gelopen. Je hebt een geluk dat je vader niet hier is. Hij zou dood zijn gegaan aan een hartaanval! Ik heb je destijds al gewaarschuwd, die bloedtransfusie was een directe poort naar het slechte.’ Tranen beginnen uit mijn ooghoeken te stromen. Ik baal ervan. Vijf jaar later verander ik nog steeds in een onzeker meisje. Waarom weet ik niet, maar ik probeer het nog eens uit te leggen. ‘Moeder de bloedtransfusie was nodig, ik had kanker. Zonder operatie was ik dood gegaan.’ Voordat ik verder kan praten draait ze zich van mij weg. Alvorens ze begint te lopen kijkt ze nog eenmaal achterom. Een laatste stoot vergif bereikt mij. ‘Voor mij, voor ons, je hele familie ben je al dood. Je bent Hem ontrouw geweest. Satan heeft je in zijn armen gesloten.’ Door mijn tranen heen zie ik haar weglopen.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ach Johanna, wat een afschuwelijk verhaal, en wat heb je dat mooi neer gezet. Ik vind dar je heel knap bent omgegaan met het duidelijk maken van de situatie. Je geeft telkens een heel klein stukje achtergrond prijs, zonder die geheel te vertellen, waardoor een een mooie opbouw in het verhaaltje zit. Ik kan me goed inleven in de hoofdpersoon en zie de hele scene voor me. Mooi geschreven, graag gelezen.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Een bloedeloze moeder die de deuren langsgaat als Jehovagetuige en haar afvallige dochter verkettert. Wreed, wreder, wreedst. Een moeder die haar dochter de tentakels van de psychiatrie instuurt voor lange jaren, kan niet missen. Dat zij haar voet moge afbreken als zij die weer eens tussen de deur zet. Kijk Johanna, dat heb jij mooi beoogd met je tekst, deze heftige reactie ;-). Empathie.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Apart, mooi verhaal met telkens verrassende, ongedachte details. Heel fraai uitgewerkt. Als je zo'n moeder en zo'n familie hebt, kan ik me voorstellen dat je totaal gefrustreerd, onzeker en verdrietig wordt.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een treffend, goed geschreven verhaal. De informatie subtiel bekend gemaakt door een goede opbouw. De lezer wordt verrast door de ontmoeting met de moeder en leest met verbazing verder. Hoe kan een moeder haar eigen kind zo pijnigen? 1 zeurpuntje: Aan het einde van het verhaal loopt de moeder eerst weg, werpt dan een blik naar de HP en zegt dan iets ( dat moet ze, volgens mijn beleving, over het terras schreeuwen) en dan weer wegloopt. Het 2x weglopen stoort mij enigszins. Maar doet niets af aan deze hele goede invulling! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
ook ik twijfelde of ze nu over het terras stond te schreeuwen; leek ze me niet het type naar. maar bovenal vind ook ik het een mooi verhaal, een onvoorstelbaar groot drama in zo weinig woorden goed gevangen.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Sanne, Jules en Anne. Dank jullie voor jullie reactie. @Milli. Jammer genoeg zijn er genoeg. Moeders of eigenlijk ouders die, om wat voor reden dan ook, hun kinderen achterlaten. Ik ben blij dat het je raakt, dat betekent dat we nog voelen. @ Marietje en Schrijvenmaar. Het was me niet opgevallen. Heb even een kleine wijziging gemaakt.

Lid sinds

17 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Tragisch. Overtuigend geschreven. Ik voelde de pijn van de hoofdpersoon. Wat richten die geloofffannaten toch een schade aan.

Lid sinds

11 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Johanna, Ik sluit me bij Sanne aan. In aanvang kon de situatie alle kanten opgaan (wat nieuwsgierig maakte) en geleidelijk geef je de informatie om tot een originele en tragische ontknoping te komen. Goed gedaan. Groet, Joanne

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Mooi en verrassend, Johanna. Eventueel de laatste zin misschien: Voor de tweede keer verdwijnt ze uit mijn leven.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@ Bibi Koen, dank voor jouw reactie. @Tja, eigenlijk was haar moeder al uit haar leven. Moeder grijpt de kans om nog even een trap na te geven. Naar mijn idee zou de zin zoals jij m aangeeft meer zijn dan de moeder verdient.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@ Johanna B, wat prachtig gedaan! Wat een schok dat het de moeder van het HP is, want in het begin denk je aan een kennis/vriendin uit het verleden. Mooi: ' Daar heb ik me altijd over verwonderd, dat een koud persoon warme ogen kan hebben'. Een indringende ontmoeting en aangrijpend geschreven. Ik vind het knap hoe je dit bedenkt en weet uit te werken! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Annetteke, dank je voor je reactie. @Alicia. Dank je, dat is een mooi compliment. Ik zag het vanmorgen al, goed begin van de kantoordag zo....

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Johanna Zoals Mili op een van de reacties op haar zo fraai uitdrukte: de tegenwind doet de vlieger opstijgen. Dit geldt uiteraard alleen voor goed geconstrueerde vliegers. Sommige zijn zo krakkemikkig dat ze bezwijken en sneerscheten laten. Maar jouw vlieger kan wel een stootje hebben, dus tegenwind zal het zijn! Taalzeurtjes: - van morgenvroeg >> vanmorgen vroeg - Je breit hier en daar zinnen aaneen met komma's waar je m.i. beter een nieuwe zin kan maken. - ‘Ben jij het Helene?’>> komma voor Helene (Hélène is trouwens de correcte spelling). regel: voor een aanspreking komt een komma. De aanspreking kan een naam zijn of een betiteling (zoals 'Ben jij het, meisje?'). - Hij zou dood zijn gegaan aan een hartaanval! >> Is m.i. een vreemde formulering. Bedoel je: Hij zou ter plekke een hartaanval hebben gekregen? - Ik heb je destijds al gewaarschuwd, etc. Deze formulering is infodump, omdat je hem maakt om de lezer te informeren. Jouw hp weet het immers al ... - Zelfde met het vervolg. Hier zou ik me een gedachtenbespiegeling kunnen voorstellen, waar je tegelijkertijd aan personageontwikkeling doet. Bijv: Tranen beginnen uit mijn ooghoeken te stromen. Ik baal ervan. Vijf jaar later ben ik nog steeds onzeker meisje. Moet ik moeder nog eens proberen uit te leggen? Dat heeft geen zin; dat mens is zo bekrompen en vooringenomen als het maar zijn kan. Met mijn kanker was die bloedtransfusie gewoon nodig. Wat wilde ze dan? Dat ik maar gewoon lijdzaam dood moest gaan? Die operatie was noodzakelijk. O, voor ik het vergeet, je zou kunnen denken door al die kritiek dat ik het maar prut vond. Beslist niet! Ik vond het een meesterlijk gevonden plot. maar die tegenwind, hè, die kan ik als man van 844 niet weerstaan. Succes!

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor je reactie Leonardo Pisano, daar kan ik wel wat mee. (Ik als provinciaal ben nogal eens geneigd om te vervallen in onze bijzonder schone edoch lompe spreektaal.) En infodumpen doe ik zeker, in het echt ben ik ongeveer 20 keer langdradiger :). Dus dat is iets waar ik zeker nog op moet oefenen. Ga eens even kijken of ik het een en ander verander.